Γράφει ο Karol Sikora, ιατρός-ογκολόγος
Οι προτάσεις για μια παγκόσμια απάντηση δεν πρέπει να δουν το φως της ημέρας – οι αποφάσεις για την υγειονομική περίθαλψη πρέπει να λαμβάνονται από τα εθνικά κοινοβούλια.
Η χάραξη μιας πορείας μέσα σε μια πανδημία δεν είναι εύκολη. Το να εμπιστευτείς αυτούς που το κάνουν είναι εξίσου δύσκολο, αλλά έχοντας να διαλέξεις μεταξύ μιας εκλεγμένης κυβέρνησης στο Westminster και των γραφειοκρατών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στη Γενεύη, η απόφαση είναι εύκολη.
Έχοντας περάσει δύο χρόνια ως διευθυντής του προγράμματος του ΠΟΥ για τον καρκίνο, είμαι πιο ενημερωμένος από τους περισσότερους για την λυπηρή σπατάλη και την ανικανότητα που πηγάζει από κάθε χαραμάδα αυτού του Οργανισμού. Πολύ δυνατός στην πολιτική, πολύ αδύναμος στην εξειδίκευση. Δείτε μόνο πώς αντιμετωπίστηκε η Κίνα σε μια πανδημία που κάποιοι λένε ότι ήταν δική της δημιουργία, αν και τυχαία. Παραδόξως, έπινα μια μπύρα δίπλα στον ποταμό Yangtze με τον διευθυντή του κέντρου για τον καρκίνο στη Γουχάν τον Οκτώβριο του 2019. Συζητούσαμε για διάφορα θέματα, θαυμάζοντας το όμορφο ηλιοβασίλεμα και αναρωτιόμασταν ποιο θα ήταν το επόμενο παγκόσμιο πρόβλημα υγείας. Ούτε που φανταζόμασταν τι θα συνέβαινε.
Κάθε χρόνο η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας πραγματοποιείται στο κεντρικό κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη. Οι σημαντικότεροι άνθρωποι του τομέα της υγείας είναι εκεί. Υπουργοί Υγείας, γραφειοκράτες και τυχοδιώκτες από τα 194 κράτη μέλη φτάνουν με μια εντυπωσιακή σειρά από μαύρα αυτοκίνητα με σοφέρ, γεμάτα με σημαίες και πινακίδες του διπλωματικού σώματος – φοβερό θέαμα. Αλλά το πνευματικό περιεχόμενο μέσα στην αίθουσα είναι απλώς φρικτό. Περισσότερη γνώση μπορείς να βρεις σε μια ομάδα πρωτοετών φοιτητών ιατρικής και πιο ζωηρή συζήτηση μπορείς να κάνεις μαζί τους. Τα ακριβά γεύματα και τα κοκτέιλ πάρτι με κουτσομπολιά για το ποιος συμμετέχει και ποιος όχι βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα – όχι το τι χρειάζεται για τη βελτίωση της παγκόσμιας υγειονομικής περίθαλψης.
Τώρα ο ΠΟΥ εξετάζει προτάσεις για μια «συμφωνία πανδημίας». Πέρυσι, τα κράτη μέλη του συμφώνησαν να αναπτύξουν ένα προσχέδιο αυτού που θα γινόταν μία νομικά δεσμευτική συμφωνία εάν και τα 194 κράτη μέλη συμφωνούσαν. Το όλο θέμα με γεμίζει με καχυποψία και φόβο, γιατί γνωρίζουμε ότι πολλά από τα επικεφαλής κράτη μέλη του έχουν υιοθετήσει πολιτικές όπως ο εγκλεισμός, τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και κλείσιμο συνόρων τα τελευταία χρόνια. Όλες ήταν καταστροφικές πολιτικές που δεν πρέπει να ξαναδούν το φως της ημέρας. Ακόμη και σε πρωταρχικό επίπεδο, η ανάθεση της εξουσίας εφαρμογής στα χέρια ανίκανων και υπερπληρωμένων διαχειριστών θα ήταν μια καταστροφική απόφαση που καμία υπεύθυνη εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να υπογράψει. Ας συνεργαστούμε με τους διεθνείς φίλους και συμμάχους μας για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης διασυνοριακών απειλών για την υγεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραδώσουμε τα κλειδιά στη Γενεύη.
Εάν δοθεί στον ΠΟΥ οποιοδήποτε επίπεδο δεσμευτικού ελέγχου και γίνει μια παγκόσμια αρχή για τα μέτρα δημόσιας υγείας, τότε πραγματικά φοβάμαι για όλες τις κοινωνίες που αγαπούν την ελευθερία. Η αντιμετώπιση μιας πανδημίας μπορεί να είναι μόνο μια εθνική απόφαση, λαμβάνοντας υπόψιν όλους τους διαφορετικούς ιατρικούς, πολιτιστικούς και κοινωνικούς παράγοντες που τόσο υπέροχα διαφέρουν ανά τον κόσμο. Δεν μπορεί ποτέ να είναι ενιαία – δεν μπορεί να γίνει με διαπραγματεύσεις με κομμουνιστικά κράτη όπως η Κίνα.
Σίγουρα, η βρετανική κυβέρνηση χειρίστηκε φρικτά την πανδημία και πήρε τη μια κακή απόφαση μετά την άλλη. Αλλά τουλάχιστον όλοι έχουμε το δικαίωμα να πάμε στην τοπική εκκλησία ή στο σχολείο μας την ημέρα των εκλογών και να καταγράψουμε τη δυσαρέσκειά μας. Δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τις συμβάσεις που είναι ενσωματωμένες σε διεθνείς οργανισμούς. Η εξουσία λήψης αποφάσεων θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο άτομο που επηρεάζεται, ειδικά όταν αφορά την υγεία και τον βιοπορισμό από γενιά σε γενιά.
Οι επικριτές θα πουν ότι η διεθνής συνεργασία είναι θετική και συμφωνώ. Ωστόσο, αυτό μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικά χωρίς τη χρήση της λέξης «δεσμευτικό» πουθενά. Οι επιστήμονες και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να ενθαρρύνονται να μοιράζονται ιδέες πέρα από τα σύνορα, αλλά απλούστατα δεν μπορούμε να υπογράψουμε κάτι το οποίο μπορεί να μετανιώσουμε πικρά τα επόμενα χρόνια.
Αυτήν τη στιγμή, απλώς ας εστιάσουμε στις πολλές, πολλές ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσει η κυβέρνησή μας σχετικά με τους δικούς της καταστροφικούς εγκλεισμούς.