Η τραγωδία εστιάζει στην απόφαση του Αγαμέμνονα, αρχιστράτηγου των Αχαιών, να θυσιάσει την κόρη του την Ιφιγένεια, ώστε να μπορέσει να σαλπάρει για την Τροία ο ελληνικός στόλος, που έχει ακινητοποιηθεί λόγω άπνοιας στην Αυλίδα. Αυτό είναι το θέλημα της θεάς Άρτεμης, όπως αποκαλύπτει με τον χρησμό του ο μάντης Κάλχας. Έτσι, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, με το πρόσχημα του γάμου της με το πρωτοπαλίκαρο των Αχαιών, τον Αχιλλέα, προτού αναχωρήσουν για τον πόλεμο.
Παρά το φρικτό δίλημμα που αντιμετωπίζει, αφού καλείται να επιλέξει μεταξύ της κόρης και της πατρίδας του, ο Αγαμέμνονας υπακούει στην «ανάγκη» και αποφασίζει να προχωρήσει στη θυσία, αγνοώντας τις ικεσίες της Κλυταιμήστρας, της Ιφιγένειας, του Αχιλλέα, ακόμα και του ίδιου του Μενέλαου. Η ευγενική Ιφιγένεια τελικά συμφιλιώνεται με την τραγική μοίρα της και αποδέχεται να θυσιαστεί υπέρ πατρίδας. Στο τέλος του έργου, ένας αγγελιοφόρος ανακοινώνει στην Κλυταιμήστρα ότι η Ιφιγένεια εξαφανίστηκε από τον βωμό προτού δεχτεί το θανάσιμο χτύπημα. Γράφτηκε στα χρόνια 408-406 π.Χ. κατά την παραμονή του ποιητή στην αυλή του βασιλιά Αρχέλαου στην Μακεδονία.
Η Ιφιγενεια συμβολίζει την θυσία, το θάρρος, την αγνότητα, την αρετή, την λύτρωση. Μία αναφορά στην Ιφιγένεια του σήμερα που θυσιάζεται για τους «Αγαμέμνωνες» της εξουσίας, του πολέμου και του υλικού φρονήματος. Εδώ ο φόβος δεν υπάρχει αλλά το ανδρείο φρόνημα. Προχωρώντας στην κατάκτηση των πνευματικών αρετών θυσιάζει το σώμα της για χάρη του καλού της πατρίδας της. Στην υπέρβαση αυτή που κάνει βλέπουμε ότι έχει τη βοήθεια της θεάς Άρτεμης που τελικά την σώζει. Μήπως η αυτοθυσία τελικά είναι ο δρόμος για την σωτηρία μας; Κάτω από ποιες συνθήκες καθημερινά ο καθένας από μας θυσιάζεται και ξαναγεννιέται για τις αξίες του;