Μια επερχόμενη απειλή για την ιδιωτική ζωή.
Η ΕΕ πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην προώθηση της νομοθεσίας γνωστή στους επικριτές ως «έλεγχος συνομιλίας» – επίσημα, Κανονισμός για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, CSAR – και ελπίζει να καταλήξει σε συμφωνία γι’ αυτό, εντός της Ένωσης ήδη από την επόμενη εβδομάδα.
Ένας από εκείνους που ήταν σταθερά αντίθετοι στους αμφιλεγόμενους επερχόμενους κανόνες, ένας Γερμανός μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (MEP) και δικηγόρος Patrick Breyer, έχει αντιδράσει προειδοποιώντας για άλλη μια φορά ότι ανεξάρτητα από κάποιες μικρές αλλαγές εάν περάσουν, το νομοσχέδιο θα σήμαινε ουσιαστικά το τέλος της ορθής κρυπτογράφησης και των ιδιωτικών μηνυμάτων στην ΕΕ.
Αντίθετα, το συμπέρασμα είναι ότι ο CSAR θα εισαγάγει την εποχή της αδιάκριτης μαζικής επιτήρησης σε αυτό το τμήμα του ψηφιακού χώρου.
Η προειδοποίηση ότι μια πρόσφατη «μικρή παραχώρηση» που τα κράτη μέλη της ΕΕ κατάφεραν να συμφωνήσουν ήταν μια απόπειρα να καταλήξουν τελικά με την πλειοψηφία και να ωθήσουν τα σχέδια στην κορυφή, ο Breyer, αναφερόμενος στην πρόταση ως «chat control 2.0», το ονομάζει ένα «πρωτοφανές» (τουλάχιστον για την ΕΕ) παράδειγμα μαζικής επιτήρησης.
Η περίληψη του κανονισμού είναι ότι οι διαδικτυακές υπηρεσίες που παρέχουν μηνύματα και συνομιλία θα πρέπει, στο εξής, να εφαρμόζουν αυτόματη σάρωση όλων των ιδιωτικών κειμένων και εικόνων – αναζητώντας πιθανό κακοποιητικό περιεχόμενο, και έπειτα να ενημερώνουν την ΕΕ σχετικά.
Δεν λείπουν οι διαμάχες και οι αμφιβολίες εδώ, με δύο να ξεχωρίζουν σαφώς: όταν τεθεί σε λειτουργία, για ποιο σκοπό μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η υποδομή στη συνέχεια (αν αποφασίσουν οι πολιτικοί) – και το άλλο, πώς υποτίθεται ότι οι διαδικτυακές πλατφόρμες θα το κάνουν να λειτουργεί με ακρίβεια και δίκαια, μιλώντας τεχνικά;
Τώρα ακούμε, ότι το Συμβούλιο της ΕΕ επιδιώκει να «απαλύνει το πλήγμα», τουλάχιστον ρητορικά, αλλά λέγοντας ότι η σάρωση θα εφαρμοζόταν αρχικά μόνο για «προηγουμένως κατηγοριοποιημένο ως CSAM (υλικό σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών)» – αλλά στη συνέχεια θα επεκταθεί σε όλα.
Έτσι, η ιδέα του «συμβιβασμού» δεν είναι να αντιμετωπίσουμε ή να διορθώσουμε κάποιες από τις βασικές αντιρρήσεις, αλλά, ας πούμε, να «βράσουμε τον βάτραχο αργά».
Ο Breyer δεν είναι εντυπωσιασμένος.
«Το προτεινόμενο κείμενο θα επιβάλλει την εφαρμογή σφαλμάτων παρακολούθησης και των τρωτών σημείων στις επί του παρόντος ασφαλώς κρυπτογραφημένες απ’ άκρη σε άκρη εφαρμογές μηνυμάτων (…) θα σήμαινε το τέλος της ασφαλούς κρυπτογράφησης, γιατί δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ποτέ σίγουροι εάν τα μηνύματά μας ή οι φωτογραφίες μας θα προωθηθούν σε άτομα που δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε», γράφει στο blog του.
Και συνεχίζει – «η προτεινόμενη αδιάκριτη μαζική σάρωση ιδιωτικών επικοινωνιών εκατομμυρίων πολιτών που δεν συνδέονται ούτε από μακριά με έγκλημα, θα καταρριφθεί αναπόφευκτα από τα δικαστήρια, προδίδοντας εντελώς τις ελπίδες των παιδιών ή των θυμάτων».