Εἶναι γνωστό, ὅτι τά σχολικά βιβλία τοῦ ὑπουργείου παιδείας, ἔχουν ἐκπέσει ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἀπό τόν συνταγματικό σκοπό τους, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν καί ὁδηγοῦν τούς μαθητές σκοπίμως σέ ἐντελῶς ἀντίθετη κατεύθυνση. Ἡ παρακάτω περίπτωση, ὅμως, σοκάρει μέ τή θρασύτητα τῶν ἁρμοδίων νά καλοῦν μαθητές νά συμμετέχουν σέ μαγικές τελετουργίες.
Ἐνημερωθήκαμε ἀπό γονεῖς μαθητῶν, ὅτι στό τετράδιο ἐργασιῶν τῆς β’ γυμνασίου, στή σελίδα 9 τοῦ βιβλίου, οἱ μαθητές καλοῦνται νά τραγουδήσουν μέ παλαμάκια ἕναν τελετουργικό ὕμνο στή θεά τῆς γονιμότητας Ondjou. Ἕνας μαθητής τραγουδάει ὡς ἐρώτηση καί ὅλη ἡ τάξη ἐπαναλαμβάνει ὡς ἀπάντηση! Πρόκειται ξεκάθαρα γιά συμμετοχή σέ μαγική τελετή, πού ἔρχεται σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τήν δεύτερη ἐντολή[1] ἀπό τόν Δεκάλογο καί μέ ὅλη ἐν γένει τή χριστιανική διδασκαλία καί τούς βίους τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦσαν τό μαρτυρικό θάνατο, παρά τή λατρεία, ἔστω καί εἰκονική, ψεύτικων θεοτήτων.
Σέ ἐκτενέστερη ἔρευνα, ἐντοπίστηκε παρόμοια τελετουργική ἄσκηση στό τετράδιο ἐργασιῶν γ’ καί δ’ δημοτικοῦ, στή σελίδα 53, ὅπου οἱ μαθητές καλοῦνται νά χορέψουν τό χορό τῆς βροχῆς, μία μαγική τελετουργία τῶν Ἰνδιάνων, μέ τήν ὁποία πίστευαν ὅτι θά προκαλέσουν βροχή.
Ὅσο, δηλαδή, οἱ γονεῖς ἀνυποψίαστοι στέλνουν τά βαπτισμένα παιδιά τους στό σχολεῖο νά μάθουν γράμματα, αὐτά καλοῦνται νά ὑμνήσουν τελετουργικά τά δαιμόνια! Καί μετά ἀναρωτιόμαστε, γιατί τά παιδιά ἔχουν γίνει βίαια, ἔχουν χάσει τήν ἀθωότητα καί τήν καλωσύνη τους. Διότι κάποιοι φροντίζουν νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς καί τῆς ζωῆς, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νά προσκολληθοῦν στήν πηγή τοῦ μίσους, τῆς δυστυχίας καί τοῦ θανάτου, τόν διάβολο, καί νά γίνουν ἄνθρωποι βλαπτικοί, ἐπικίνδυνοι, καταθλιπτικοί, ἀποτυχημένοι καί δυστυχισμένοι.
Ἀκόμη κι΄ἄν κάποιοι ἐπιλέγουν τέτοιες πρακτικές καί συμμετοχές, ἔτσι γιά πλάκα, γιά νά ξεφύγουν ἀπό τά τετριμμένα, τά καθιερωμένα, χωρίς νά πιστεύουν στήν ἀλήθεια τῶν παραπάνω, ἡ ἐπίδραση ἐπιτυγχάνεται. Ὁ διάβολος ἐκμεταλλεύεται τήν ἀδιαφορία μας, χαίρεται καί ἐλαχιστοποιεῖ τό συγκεκριμένο σκηνικό, ψιθυρίζοντάς μας ¨δέν εἶναι τίποτε αὐτό¨, ὥστε ὅταν γιά τά καλά τοῦ δοθοῦμε χασκογελώντας ἀπερίσκεπτα, τότε μᾶς δίνει καί καταλαβαίνουμε. Ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ μισανθρώπου καί μισόθεου εἶναι νά σέ κάνει νά πιστεύεις πώς δέν ὑπάρχει.
Μοναδική παρηγοριά σέ αὐτή τή μαύρη εἴδηση, εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν ἀνήλικοι μαθητές πού ἀρνήθηκαν νά ὑμνήσουν ἐπικαλούμενοι τήν χριστιανική τους συνείδηση. Κάποιοι ἐξ αὐτῶν, μάλιστα, δέχθηκαν καί bullying ἀπό καθηγητές γιά αὐτή τους τήν ἄρνηση, παρά ταῦτα παρέμειναν ἑδραῖοι στήν ὁμολογία τῆς πίστης, ἀδιαφορώντας γιά τό κόστος.
Ἀναμφίβολα, ζοῦμε χρόνια δύσκολα, χρόνια ὁμολογίας καί σέ αὐτή τήν ὁμολογία καλοῦνται νά συμμετέχουν καί οἱ ἀνήλικοι χριστιανοί, ὅπως κλήθηκαν ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια οἱ παιδομάρτυρες. Αὐτό φυσικά, ἐκτός ἀπό τήν ὑπεύθυνη ἐνημέρωση τῶν παιδιῶν γιά νά ἔχουν τεταμένη τήν προσοχή τους σέ περίπτωση πού κληθοῦν νά συμμετέχουν σέ μαγικές τελετουργίες, ὕμνους θεῶν, γιόγκα, χάλογουιν κ.λπ., ἀπαιτεῖ τήν τακτική συμμετοχή στά μυστήρια, τό εἰρηνικό κλίμα στήν οἰκογένεια, τήν κοινή προσευχή, τήν ἐπαγρύπνηση καί κυρίως τό παράδειγμα τῶν γονέων στήν ἀφοσίωση στόν Χριστό, τόν τελικό Νικητή αὐτοῦ τοῦ ἀοράτου πολέμου.
[1] Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτοῖς· (Ἔξ. 20, 4-5)