Ὁ Κωνσταντῖνος Σταύρου Γανωτῆς γεννήθηκε στό Βόλο τό 1933 καί σπούδασε στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Διετέλεσε ἐπί διετία βοηθός στήν ἔδρα Βυζαντινῆς καί Νεοελληνικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὑπηρέτησε ὡς φιλόλογος σέ γυμνάσια τῆς Κύπρου καί τῆς Εὔβοιας καί ὡς γυμνασιάρχης στά γυμνάσια Κερατσινίου καί Κολωνοῦ.
Ἔγραψε πλῆθος βιβλίων μέ θέματα πού ἀπασχολοῦν τήν οἰκογένεια, τούς γονεῖς, τούς νέους, τά παιδιά, μέ θέματα θρησκευτικά καί θείας λατρείας καί θέματα ἀπό τήν ἀρχαία ἑλληνική ἱστορία.
Ὁ Κ. Γανωτῆς ἔγινε γνωστός καί ἀγαπητός σέ πολύ κόσμο μέσῳ τῶν ὁμιλιῶν του στό ραδιόφωνο τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας καί στίς ἐκδηλώσεις πού τόν καλούσανε γιά ὁμιλητή. Ὁ λόγος του ἦταν ζωντανός, παρηγορητικός, διδακτικός, γεμᾶτος πίστη, ἐλπίδα καί ἀγάπη στόν Χριστό καί στούς ἀνθρώπους. Στίς ὁμιλίες του ἀναφερόταν συχνά στήν διαπαιδαγώγηση τῶν νέων καί ἔδινε μεγάλη σημασία στόν ρόλο τῆς οἰκογένειας καί στήν μεγάλη εὐθύνη τῶν γονέων καί διδασκάλων γιά τήν σωστή ἀνατροφή τους. Ὅπως ἔλεγε ὅλα τα παιδιά πιστεύουν στόν Θεό. Με τό κοσμικό φρόνημα σκοτώνουμε τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα στόν Θεό.
Τόνιζε ἐπίσης τήν ὑπομονή καί ἀγάπη πού χρειάζονται στόν γάμο.
Συχνά τόν καλούσανε νά μιλήσει γιά τόν Ἅγιο Πορφύριο τόν ὁποῖο εἶχε γνωρίσει προσωπικά. Στίς ὁμιλίες του αὐτές μετέδιδε τίς διδαχές τοῦ Ἁγίου καί περιέγραφε καί περιστατικά καί προσωπικές ἐμπειρίες πού εἶχε ὁ ἴδιος μέ τόν Ἅγιο. Μᾶς περιέγραφε τήν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου σέ ὅλους, σέ ὅλη τήν κτίση ἀκόμη καί στά ζῶα καί στά πουλιά καί στήν ἄψυχη φύση, τίς πέτρες κλπ. Ἀναφερόταν στά πολλά χαρίσματα πού χάρισε ὁ Θεός στόν Ἅγιο λόγῳ τῆς ὑπακοῆς του. Μερικές ἀκόμα ἀπό τίς διδαχές τοῦ Ἁγίου πού ἀνέφερε ἦταν:
Πρῶτα νά ἀγαπήσετε τόν Χριστό, νά νιώσετε ὅτι ἔχετε χαρά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ὕστερα τά πάθη σας θά φύγουν χωρίς νά τά στοχεύσετε κατευθείαν σ᾿ αὐτά.
Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ δικαιοσύνη τοῦ κόσμου εἶναι δύο πράγματα ἀντίθετα. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ συγχώρεση.
Ὅσον ἀφορᾶ τά παιδιά μᾶς μετέφερε ὅτι ὁ Ἅγιος Πορφύριος δίδασκε ὄχι μόνο νά μήν τά μαλώνουμε ἀλλά οὔτε κἄν νά τούς μιλᾶμε μέ προστακτικό ὕφος, οὔτε ἀγανάκτηση, οὔτε παράπονο γιά τή συμπεριφορά τους, διότι ὅλα αὐτά ἔχουν τό στοιχεῖο τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ἀτομικῆς δικαίωσης. Νά τούς μιλᾶμε μέ την προσευχή μας. Νά ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας ὄχι μέ ὑστεροβουλία θέλοντας νά ἐπιβληθοῦμε σ᾿ αὐτά.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος δέν ἔκρινε κανένα. Ἔβαλε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σάν κύριο μέλημα τοῦ ἀνθρώπου. Ἤθελε τόν ἄνθρωπο νά νοιώσει την ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί νά εἶναι χαρούμενος. Ὅταν φεύγαμε ἤμασταν προβληματισμένοι γιά τήν συμπεριφορά μας ἀλλά εἴχαμε καί χαρά ὅτι μποροῦμε νά τήν ἀλλάξουμε.
Στό τέλος τῆς ζωῆς του ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶχε ἐπίγνωση ὅτι πηγαίνει σέ ἕνα κόσμο πού δέν συγκρίνεται σέ ὀμορφιά καί χαρά μ᾿ αὐτόν τόν κόσμο πού ἀφήνει ἐδῶ. Τό μόνο πού φοβόταν στήν ζωή του ἦταν ὁ θαυμασμός τοῦ κόσμου γιά τίς ὑπερβάσεις τῆς φυσικῆς πραγματικότητας πού ἔκανε, μήπως χάσει τήν ταπείνωσή του. Γι᾿ αὐτό καί προσπάθησε νά μείνει ἄγνωστος ὁ τάφος του καί ποῦ εἶναι τά λείψανά του, γιατί ἤθελε νά μείνει ταπεινός ὄχι μόνο ὅσο ζοῦσε ἐδῶ ἀλλά καί μετά θάνατον.
Ὅπως ἔλεγε ὁ κ. Γανωτῆς ὅταν ζήσεις στό πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ζεῖς τόν παράδεισο ἀπό ἐδῶ.
Ἀλησμόνητε κ. Κ. Γανωτῆ ἀναπαύσου ἐν εἰρήνῃ στήν ἀγκαλιά τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, δίπλα στόν ἀγαπημένο σου Ἅγιο. Σέ εὐχαριστοῦμε γιά ὅσα μᾶς δίδαξες, γιά τίς νουθεσίες σου καί γιά τό πλούσιο πνευματικό σου ἔργο.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη.