Θα τολμούσα να πω ότι όλη η ουσία της ανθρώπινης ζωής συγκεντρώνεται στις πιο πάνω λατινικές λέξεις της επιγραφής:
«Diem perdidi».
«Έχασα την ημέρα».
Λέγεται πως τις είπε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος όταν πέρασε μια μέρα χωρίς να κάνει μια αγαθή πράξη. Δεν μπορώ να ελέγξω την ακρίβεια της πληροφορίας. Μου προξενεί όμως εντύπωση ότι η ιστορία διέσωσε αυτές τις δυο λέξεις με όλο τους το βαθύ νόημα.
Και όπως φιλοσοφούσα απάνω στο νόημά τους θυμήθηκα μια ιδιαίτερη προσωπικότητα του εικοστού αιώνα. Πολλοί εχαρακτήρισαν αυτόν τον άνθρωπο «τυχοδιώκτη της αγάπης» και άλλοι «άνθρωπο που αγκαλιάζει τους λεπρούς». Είναι ο παγκοσμίως γνωστός εργάτης της αγάπης και της θυσίας Ραούλ Φολλερώ. Ο Φολλερώ αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή για να μην πει ποτέ τις λέξεις:
«Diem perdidi».
Συμβουλεύοντας τους νέους ο Φολλερώ γράφει: «Η μεγαλύτερη δυστυχία που μπορεί να σας βρει είναι να μη γίνεστε χρήσιμοι σε κανέναν…».
Σκέφτηκα ξανασκέφτηκα αυτή την παράξενη ρήση. Είπα: «Στη ζούγκλα του άκρατου υλισμού και των ηθικών ανατροπών που ζούμε πόσο χρήσιμοι θα γίνουν οι νέοι; Και όχι μόνο οι νέοι. Αλλά κάθε ηλικία. Ιδιαίτερα ο κάθε πιστός χριστιανός. Τι μπορεί κανείς να προσφέρει;
Ξανασκέφτηκα, όμως, και είπα: «Ο Φολλερώ αγκάλιασε τους λεπρούς». Έκαμε το παν για την θεραπεία τους. Φρόντισε να εξαφανιστεί η λέπρα.
Το ίδιο καλείται να πράξει και κάθε χριστιανός. Να κάμει το παν για να καθαρισθεί η κοινωνία από την ηθική λέπρα. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι να απλώσει το χέρι του στον κάθε πεινασμένο άνθρωπο και να του δώσει έστω κι ένα «δίλεπτο». Ο Χριστιανός είναι μιμητής του Χριστού που
«διήλθεν ευεργετών…».
Είναι μακάριος ο άνθρωπος που πριν κοιμηθεί το βράδυ ΔΕΝ θα πει:
«Diem perdidi».
«Έχασα την ημέρα».