Η κοινωνική συνοχή είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την επιβίωση ενός έθνους σε καιρό κρίσεως. Κύριο διασπαστικό μηχανισμό συνιστούν οι κομματικοί μηχανισμοί, εκ των ουκ άνευ βέβαια στοιχείων της αστικού τύπου δημοκρατίας, και η κοινωνική αδικία. Τα κόμματα κυριολεκτικά κομματιάζουν τον λαό και στρέφουν τμήματα αυτού εναντίον άλλων τμημάτων. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάτμηση διαδραματίζουν τα κόμματα εξουσίας, τα οποία έχουν ως οπαδούς τη συντριπτική πλειονοψηφία. Αν παλαιότερα φαίνονταν, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν, κάποιες διαφορές στις προγραμματικές αρχές αυτών, οι οποίες είλκυαν τους πολίτες στο ένα ή στο άλλο κόμμα εξουσίας, σήμερα, που οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει, δεν είναι δύσκολο να επισημάνουμε δύο κυρίως λόγους, για τους οποίους παραμένουν ακόμη ελκυστικά: Ο πρώτος είναι ότι ο πολίτης προσδοκά από το κόμμα πρωτίστως την ικανοποίηση προσωπικών του αιτημάτων. Ο δεύτερος είναι ότι ο πολίτης αισθάνεται ικανοποίηση με το να αποτελεί οπαδό ισχυρής πολιτικής ομάδας, όπως ακριβώς ο οπαδός ισχυρής ποδοσφαιρικής ομάδας (ψυχολογία του όχλου). Ασφαλώς το κόμμα ευρισκόμενο στην εξουσία δεν είναι δυνατόν να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα των οπαδών του και των διαπλεκομένων μέσω του αντιπάλου κόμματος. Πολλοί περισσότεροι είναι οι μένοντες απογοητευμένοι. Μία μερίδα απογοητευμένων μετακινούμενη είναι εκείνη που συντελεί κάθε φορά στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν όμως και σταθερή, δηλαδή αμετακίνητη, βάση. Είναι οι οπαδοί που θεωρούν ότι διαπράττουν κάτι φοβερότερο από εθνική προδοσία με την καταψήφιση του λατρευτού τους κόμματος. Δεν έχουμε κατά νουν αυτούς, οι οποίοι συμμετέχουν κατά τρόπο ικανοποιητικό στη διανομή της «πίτας», αλλά τους άλλους που δεν γεύονται ούτε ψίχουλο! Και όμως αυτοί αυθυποβάλλονται ακόμη και τώρα με την τραγικά εσφαλμένη αντίληψη ότι για όλα, όσα μας συμβαίνουν, η ευθύνη είναι ακέραια του αντιπάλου σχηματισμού!
Οι χρόνοι των ικανοποίησης αιτημάτων σε ευρεία βάση της κομματικής πελατείας παρήλθαν. Σήμερα οι πλείστοι είναι απογοητευμένοι, ιδιαίτερα όταν αισθάνονται ανήμποροι να δώσουν εξηγήσεις για το κατάντημα στη νέα γενιά, που πληρώνει τις δικές μας αθλιότητες με ανεργία και αδιέξοδα. Μήπως είναι καιρός να δούμε την κρίση και ως ευκαιρία για κάτι καλό; Πρώτο και καλύτερο η επίτευξη κοινωνικής συνοχής. Σε καταστάσεις αναξιοκρατίας, ευνοιοκρατίας και κατασπατάλησης των δημοσίων προσόδων είναι κατανοητό να υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Τι χωρίζει όμως πλέον τους άνεργους νέους (40% περίπου του συνόλου) και τους απασχολούμενους με γλίσχρους μισθούς σε αβέβαιο εργασιακό περιβάλλον; Χρέος πρώτο των μεγάλων είναι τα σταθούμε σε στάση απολογίας ενώπιον των νέων και να ζητήσουμε συγγνώμη, γιατί επί τριάντα χρόνια, που διήρκεσε το μεγάλο φαγοπότι, φάγαμε και μεις ποσότητα από το δικό τους ψωμί. Χρέος δεύτερο είναι να πάψουμε να βλέπουμε τον αδελφό μας, τον συνάδελφό μας, τον γείτονα ως εχθρό λόγω κομματικών διαφορών. Πρέπει όλοι μαζί να παλέψουμε για την υπέρβαση της κρίσης που θα βαθύνει πολύ ακόμη, ώσπου να μη μας απομείνει τίποτε.
Η κρατική εξουσία είναι πλέον παντελώς αναξιόπιστη. Ενώ οφείλει πλείστα όσα σε πολίτες της χώρας, μόνη έγνοια της έχει την δια «ευφυών» εισπρακτικών μηχανισμών εξασφάλιση των ποσών που οφείλουμε στους τοκογλύφους δανειστές μας. Έτσι κατακρημνίζει την ανάπτυξη και γιγαντώνει την ύφεση. Η ΔΕΗ από δεκαετιών είχε επιλεγεί από τις κυβερνήσεις ως εισπρακτικός μηχανισμός. Τελευταία φαεινή ιδέα αποτελεί η συνείσπραξη και του εκτάκτου τέλους κατοικίας, που μάλλον θα καταστεί τακτικότατο. Η ενέργεια αυτή σε συνδυασμό με την ανακοινωθείσα αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας κατά 9 % κατέστησαν την ΔΕΗ άκρως αντιπαθή. Βέβαια από καιρό η προπαγάνδα που είχε στηθεί κατά της Επιχείρησης από την ίδια την Πολιτεία – μητέρα της, στα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, είχε πείσει αρκετούς να δεχθούν ότι υπό ιδιώτη αυτή θα λειτουργούσε πιο εύρυθμα προς όφελος του λαού, ο οποίος θα απολάμβανε φθηνότερη ενέργεια. Σ’ αυτό το κλίμα κάποιοι τάχθηκαν πρόθυμοι, και με το αζημίωτο, στην υπηρεσία εναλλακτικών παρόχων και άλλοι έσπευσαν να υπογράψουν μ’ αυτούς συμβόλαιο. Τελικά αυτοί εξαπάτησαν το κράτος και κηρύχθηκαν έκπτωτοι. Κάποια όμως εκατομμύρια €, από αυτά που τόσο μας λείπουν, φυγαδεύτηκαν εκτός της χώρας. Αμφιβάλλουμε, αν θα αναζητηθούν και, πολύ περισσότερο, αν θα αποδοθούν ευθύνες για τον νέο εθνικό ευτελισμό! Γιατί όμως κάποιοι πείσθηκαν τόσο εύκολα σε διεθνείς και εγχώριους κερδοσκόπους;
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι μόνη λύση είναι να παραχωρήσουμε την εξουσία της χώρας στους «εταίρους» μας, πολιτικούς, οικονομολόγους και τραπεζίτες, αφού είναι πασιφανές ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κατά τρόπο ικανοποιητικό την κρίση που μας μαστίζει, και το κράτος να εκποιήσει όλη του την περιουσία. Είναι μεταξύ αυτών πολλοί που εμπορεύονταν στο παρελθόν προεκλογικά και, κάποιες φορές, μετεκλογικά, φιλοπατρία και εθνική υπερηφάνεια, αν και γνώριζαν ότι η χώρα μας δεν ήταν παρά ένα προτεκτοράτο, στη διαχειριστική αρχή του οποίου βρίσκονταν οι εκλεκτοί των Άγγλων, αρχικά, των Αμερικανών, στη συνέχεια. Είναι καίριο το ερώτημα που ακολουθεί: Τι διαφέρουν αυτοί από τους συνεργάτες των Γερμανών κατά την κατοχή;
Το κράτος τελεί υπό κατάρρευση και μαζί του όλος ο δημόσιος τομέας. Όμως στο βαθμό που δεν έχουν τεθεί ακόμη υπογραφές παραχώρησης στους ξένους, τίποτε δεν έχει ακόμη χαθεί. Οι Τούρκοι υπήρξαν επί πεντακόσια έτη κατακτητές μας. Όταν επί τέλους τους απωθήσαμε, όλα ξανάγιναν δικά μας. Πώς θα ανατραπεί όμως ένας οικονομικός κατακτητής; Με σκληρή εργασία, ώστε να αποκτήσουμε κεφάλαια προς εξαγορά των πωληθέντων; Και μην λησμονούμε ότι στο παιχνίδι δεν γίνονται διαπραγματεύσεις μόνο για το χρέος που συσσώρευσαν στις πλάτες του λαού οι αχαρακτήριστοι πολιτικοί μας. Ασφαλώς και συζητείται ο πλούτος της χώρας, φυσικός, μεταλλευτικός και ενεργειακός.
Συνέλληνες μας τρομοκρατούν με την απειλούμενη πτώχευσή μας. Αλλά η Ελλάδα μπορεί να μας θρέψει όλους. Ας βροντοφωνάξουμε ένα νέο ΟΧΙ. Δεν ξεπουλάμε την ελευθερία μας με αντάλλαγμα να μας θρέφουν, όπως η Κίρκη τους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν το αξίζουν αυτό οι πρόγονοί μας;
Παπαδημητρίου Απόστολος