του Φοίβου Κλόκκαρη*
Η Κύπρος το 1974 υπέστη μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορική της διαδρομή, οι συνέπειες της οποίας μας ακολουθούν μέχρι σήμερα. Κύρια αιτία των δεινών μας είναι η τουρκική επιθετική στρατηγική, η οποία υποβοηθήθηκε και από θανάσιμα λάθη του Ελληνισμού. Στόχος της είναι ο έλεγχος όλης της Κύπρου, και βασικές πτυχές της είναι η επεκτατικότητα, η παραβίαση συνθηκών και η εθνοκάθαρση.
Επεκτατικότητα
Με τον «εθνικό όρκο», που ψήφισε η τουρκική εθνοσυνέλευση το 1920, η Τουρκία έθεσε ως στόχο την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την ενσωμάτωση στην επικράτειά της εδαφών από το Ιράκ, τη Συρία, την Ελλάδα (νησιά Ανατολικού Αιγαίου, Δυτικής Θράκης), την Αλεξανδρέττα και την Κύπρο. Ιδιαίτερα για την Κύπρο, ακολούθησε το επιτυχημένο πρότυπο προσάρτησης της Αλεξανδρέττας το 1939 με πρόσχημα την προστασία της τουρκικής μειονότητας. Η στρατηγική της για έλεγχο όλης της Κύπρου συντάχθηκε τη δεκαετία του 1950 (Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ 1956, Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου 1958), υλοποιείται σταδιακά, αδίστακτα και μεθοδικά, και επιβεβαιώνεται από τα ιστορικά γεγονότα. Μέχρι σήμερα, πέτυχε τη βίαιη διχοτόμηση και τη δημογραφική αλλοίωση της. Τα στάδια που ακολούθησε είναι:
– 1960: Λειτουργική διχοτόμηση, επεμβατικά δικαιώματα, τουρκικά στρατεύματα, υπερβολικά προνόμοια στην Τουρκική μειονότητα (Συνθήκες Ζυρίχης/Λονδίνου).
– 1963/64: Δημογραφική διχοτόμηση (τουρκανταρσία, ΤΜΤ, Τουρκικοί θύλακες).
– 1974: Γεωγραφική διχοτόμηση και δημογραφική αλλοίωση (στρατιωτική εισβολή, κατάληψη βόρειου τμήματος της Κύπρου, εκρίζωση Ελληνικού πληθυσμού, μαζικός εποικισμός με Τούρκους).
– 1983: Πολιτική διχοτόμηση (υποτελής διοίκηση «ΤΔΒΚ»).
Έκτοτε, τηρεί το νησί υπό την ομηρία της με την απειλή ισχυρών τουρκικών δυνάμεων κατοχής (ΤΔΚ) προς εξυπηρέτηση της Τουρκικής στρατηγικής του εξαναγκασμού (compellence). Δηλαδή, με την απειλή ή χρήση στρατιωτικής ισχύος, να αναγκάσει τους Έλληνες της Κύπρου να αποδεχθούν λύση υποταγής στην Τουρκία. Παράλληλα, συνεχίζει τις επιθετικές δράσεις της (επεμβάσεις στη νεκρή ζώνη, ΑΟΖ, κλειστή περιοχή Αμμοχώστου, κατασκευή στρατιωτικών υποδομών, οχυρώσεων κ.ά.) και μεθοδεύει τη δημογραφική αλλοίωση και των ελεύθερων περιοχών με την παράνομη προώθηση μουσουλμάνων μεταναστών.
Παραβίαση Συνθηκών
Η Τουρκία δεν σέβεται τις συνθήκες και συμφωνίες που υπογράφει. Τις θεωρεί ενδιάμεσους σταθμούς, μέχρι να δημιουργήσει τις συνθήκες παραβίασής τους, προς εκπλήρωση των τελικών στόχων της. Προσφιλής μέθοδός της είναι οι πράξεις προβοκάτσιας, βίας και κατατρομοκράτησης πληθυσμών, όπως το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955, η Τουρκανταρσία που υποκίνησε με την ΤΜΤ στην Κύπρο το 1963/1964, ο αφανισμός των Ελλήνων της Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και των εγκλωβισμένων Ελλήνων της Καρπασίας στην Κύπρο (παραβίαση της Συνθήκης Λοζάνης 1923, των Συμφωνιών Ζυρίχης/Λονδίνου 1960 και Γ΄ Βιέννης 1975). Δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας (παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας-Κύπρου στο Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο), ούτε τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο (353/74), επιστροφή της Αμμοχώστου (550/1984), καταδίκη του ψευδοκράτους (541/83), καθώς και τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο.
Εθνοκάθαρση
Η Τουρκία διέπραξε γενοκτονίες κατά των μειονοτήτων στη Μικρά Ασία (Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων κ.ά.) στα πλαίσια των σχεδίων αποχριστιανοποίησης και αποεβραιοποίησης της Τουρκίας, που είχε συντάξει το Τουρκικό κράτος (βιβλίο «Εθνικισμός, Κοινωνικές Μεταβολές, Μειονότητες» της Ντιλέκ Γκιουβέν, 2006). Παρόμοιους φρικτούς μηχανισμούς κατατρομοκράτησης και εξόντωσης πληθυσμών εφαρμόζει η Τουρκία και στα εδάφη στα οποία εισβάλλει και καταλαμβάνει, όπως στην περίπτωση των Ελλήνων της Κύπρου και των Κούρδων της Συρίας, με σκοπό να τους εκριζώσει από τα πατρογονικά εδάφη τους. Είναι μέθοδος δοκιμασμένη με επιτυχία (στρατιωτική επέμβαση – εθνοκάθαρση – εποικισμός) και όσο παραμένει ατιμώρητη η Τουρκία, την επαναλαμβάνει.
Κατά την εισβολή/κατοχή της Κύπρου, διέπραξε εγκλήματα που παραβιάζουν τα άρθρα 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ): βίαιη εκδίωξη πληθυσμού και εξαφάνιση προσώπων, εποικισμό, ανθρωποκτονίες αμάχων και αιχμαλώτων, βασανιστήρια, βιασμούς, καταστροφή των θρησκευτικών και πολιτισμικών μνημείων, εμφύτευση τζαμιών και ιμάμηδων, μετατροπή εκκλησιών σε τζαμιά, αντικατάσταση ελληνικών τοπωνυμίων με τουρκικά που σχετίζονται με την εισβολή και τον Τουρκικό εθνικισμό, όχι μόνο στις κατεχόμενες αλλά και στις ελεύθερες περιοχές, για να εξαλειφθεί κάθε ίχνος ελληνικής παρουσίας και χριστιανικής ζωής στο νησί. Είναι εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, που παραμένουν ατιμώρητα αλλά δεν παραγράφονται (βιβλίο «Γεωπολιτική Πραγματικότητα στο Δίπολο Ελλάδα-Κύπρος», του καθηγητή Ιωάννη Μάζη και της Βιργινίας Μπαλαφούτα, 2014). Επαληθεύτηκε και για την Κύπρο η ρήση του Άγγλου πολιτικού William Gladstone για τους Τούρκους: «Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά κηλίδα αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους. Όπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο πολιτισμός».
Συμπέρασμα
Η Τουρκική στρατηγική για την Κύπρο συνιστά θανάσιμο κίνδυνο για την επιβίωση του Ελληνισμού στο νησί. Πρέπει να διδάσκεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματά μας και να είναι κτήμα όσων χειρίζονται το Κυπριακό. Η γνώση της και η διατήρηση ζωντανής της ιστορικής μνήμης των συμφορών που έχουμε υποστεί από την βαρβαρότητα της Τουρκίας, αλλά και η επίγνωση ότι ο τελικός στρατηγικός στόχος της είναι η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ της Κύπρου, είναι απαραίτητα εφόδια για την επιβαλλόμενη αναθεώρηση της εθνικής στρατηγικής της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) προς επιβίωση, με βασικές πτυχές:
- Ενδυνάμωση της εθνικής ισχύος με βαρύτητα στην στρατιωτική πτυχή της (ενίσχυση Εθνικής Φρουράς (ΕΦ), σύναψη αμυντικής συμμαχίας με την Ελλάδα), αξιοποίηση των στρατηγικών συνεργασιών με Γαλλία, ΗΠΑ, Ισραήλ, Αίγυπτο, προσπάθεια ένταξης στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη.
- Εθνικοί στόχοι: Προάσπιση ελεύθερων περιοχών – αγώνας με όλα τα πολιτικά, διπλωματικά και νομικά μέσα για επαναφορά της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο με την απομάκρυνση των ΤΔΚ και εποίκων – απόρριψη λύσεων τουρκικών όρων στο Κυπριακό, όπως η υποστηριζόμενη από την ΚΔ λύση ΔΔΟ (λανθασμένος στρατηγικός στόχος, που νομιμοποιεί τη διχοτόμηση, επεκτείνει τον έλεγχο της Τουρκίας σε όλη την Κύπρο και παραβιάζει τις βασικές αρχές του δικαίου, της πλειοψηφίας, της ασφάλειας και λειτουργικότητας) και η υποστηριζόμενη από την Τουρκία συνομοσπονδία δύο κρατών – επαναφορά του Κυπριακού στην ορθή βάση του, ως θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, και εμμονή στο ενιαίο κράτος της ΚΔ με εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της αρχής «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» σε όλο το νησί.
- Καλλιέργεια πνεύματος εθνικής ομοψυχίας. Να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος.
Για τη σχέση εθνικής ισχύος/στόχων, πολύτιμα είναι τα διδάγματα από την ιστορία του έθνους μας: «Αν δεν έχουμε ισχύ, δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε στόχους. Αν δεν έχουμε στόχους ή αυτοί είναι λανθασμένοι, η ισχύς δεν αξιοποιείται. Αν έχουμε στόχους και ισχύ, αλλά ελλείπει η πολιτική βούληση χρήσης της ισχύος, τότε πάλιν η ισχύς δεν αξιοποιείται».
*Αντιστράτηγος ε.α.