π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Ἐγώ, τὸ παιδὶ καὶ τὰ Χριστούγεννα»

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 14ο, στίχοι 16 ἔως 24, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 14-12-2014.
 
Θά σᾶς περιγράψω ἕνα περιστατικό ἐπίκαιρο καί δημοσιογραφικό. Ὁ τίτλος του εἶναι: «Ἐγώ καί τό παιδί». Ἄν θέλετε στό «ἐγώ» βάλτε ὁποιονδήποτε ἀπό σᾶς. Κυριακή πρωί, κουρασμένοι καί τσακισμένοι ἀπ᾿ τόν κόπο καί τόν μόχθο τῆς ἑβδομάδας, μέ δεκάδες προβλήματα στίς πλάτες μας, μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία νά πάρουμε μία ἀνάσα καί τήν παίρνουμε. Ὕμνοι, ἡσυχία, προσευχές καί αἰσθανόμαστε ὄμορφα καί μακάρι νά φθάναμε καί σέ μία κατάσταση, ὅπως λένε…
οἱ Πατέρες, «νηφαλίου μέθης». Ἀλλά προσέξτε, ἡ ἱστορία λέει, ἤ τό περιστατικό, «Ἐγώ καί τό παιδί». Ἔχω πλάι μου καί ἕνα παιδί, τό ὁποῖο μοῦ λέει: «Ἄκουσες τί εἶπε τώρα τό κείμενο; Λέει: κάποιος ἔκανε τραπέζι. Ποιός εἶναι αὐτός; Ποιός ἦταν ὁ δοῦλος του; Πῶς τούς κάλεσε; Πόσους κάλεσε; Ποιόν τρόπο εἶχε; Καί τί σημαίνει: πολλοί εἶναι κλητοί καί ὀλίγοι ἐκλεκτοί;». Καί ἤμουν στή νηφάλια μέθη. Καί ἔχω δύο δρόμους νά ἀκολουθήσω. Ἤ νά πῶ πού αὐτό τό παιδί μέ βάζει σέ πειρασμό νά χάσω τή νηφάλια μέθη καί νά σκεφτῶ καί νά μπῶ σέ πειρασμό. Ἤ νά πῶ μήπως πίσω ἀπ᾿ τά ἐρωτήματα τοῦ παιδιοῦ κρύβεται ἕνας μεγάλος μελλοντικός θεολόγος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, πού κινεῖ τό μυαλό του γιά νά βρεῖ τίς ἀλήθειες; Γιά νά μποῦμε λιγάκι στήν ἱστορία αὐτή.
 
Νά μπῶ στά ἐρωτήματα τοῦ παιδιοῦ. Τό κείμενο λέει: «ἄνθρωπός τις», δέν λέει τίποτα ἄλλο. Ἀνώνυμο τό πρόσωπο. Κρύβεται πίσω ἡ προβαλλόμενη, ἀλλά κρυπτόμενη ἀνωνυμία τοῦ Θεοῦ. Θυμηθεῖτε τί εἶχε πεῖ ὁ Θεός στόν Μωυσῆ, ὅταν τοῦ εἶπε: «ποιός εἶσαι;». Εἶπε «ἐγώ εἶμαι αὐτός πού εἶμαι. Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν». Καί εἶπε καί δέν εἶπε. Ὁ Χριστός πού ἀποκαλύπτεται, ὁ Χριστός πού κρύβεται. Καί ποιός ἦταν ὁ ὑπηρέτης του; Καί ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται ἦταν φτωχός αὐτός ὁ ἄνθρωπός τις. Δέν εἶχε καί πολλούς ὑπηρέτες, ἕνα δοῦλο εἶχε ὅλο καί ὅλο. Ἔ, γιά νά τό καταλάβω, θά πάω στόν προφήτη Ἡσαΐα, πού ὁμιλώντας γιά τόν Χριστό, λέει ὅτι ἦταν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ. Εἶχε ἕναν πού ἔκανε ὅλη αὐτή τή δουλειά. Ὁ Χριστός, βλέπετε, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ὅλοι κρυμμένοι στήν ἀνωνυμία καί σέ πολύ ταπεινά σχήματα.
 
Καί πῶς γίνεται αὐτή ἡ πρόσκληση, πῶς τούς καλεῖ; Μέ ποιά ἀνακοίνωση; Δημοσιογραφική, κινηματογραφική; Τίποτα ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Τούς καλεῖ προσωπικά, ἕναν πρός ἕνα. Μετράω τόν ἕναν πρός ἕνα καί βρίσκω τρεῖς, στήν ἀρχή. Καί μοῦ λέει τό παιδάκι μόνο τρεῖς εἶναι, ἐδῶ ἡ κοινωνία εἶναι ὁλόκληρη ἡ κοινωνία. Ἦταν ἕνας, δύο, τρεῖς καί μάλιστα αὐτοί οἱ τρεῖς ἀρνήθηκαν. Δέν στεκόμαστε ἐκεῖ, πᾶμε παρακάτω. Μετά λέει στόν δοῦλο του νά βγεῖ στίς πλατεῖες, στούς δρόμους, βλέπετε ἐπεκτείνεται σέ μιά γεωγραφία. Καί δέν κάνει, προσέξτε, δημοσιογραφική ἀνακοίνωση, καλεῖ ὅλους ἕναν πρός ἕνα μέ συγκεκριμένες ἰδιότητες, τυφλούς, χωλούς, ξηρούς. Καί εἶναι μόνο αὐτοί, μπορεῖ νά ὑπάρχουν κι ἄλλοι, ἄλλοι πού ξεχάστηκαν. Ναί, σωστό.
 
Ὁ Χριστός καλεῖ τούς πάντες. Κι αὐτοί πού ξεχάστηκαν; Βγαίνει ὁ δοῦλος στούς δρόμους καί προσέξτε τό κείμενο, λέει «ἀνάγκασον» αὐτούς. «Ἄ, μέ τό ζόρι, δηλαδή, θά ἔρθουν στό τραπέζι;» λέει τό παιδάκι. Ὄχι, τούς βάζει μέσα τους τέτοια δομή, τή δώρισε ἀπ᾿ τήν ἀρχή ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, νά ἔχουμε τήν ἀνάγκη τοῦ νά ἀγαποῦμε. Ἀνάγκη σημαίνει νά στρεφόμαστε σ᾿ Αὐτόν. Εἶναι μία δομή. Ὅπως ἔχουμε ἀνάγκη νά φᾶμε καί νά πιοῦμε καί εἶναι δοσμένο σάν δῶρο, διεγείρει ὁ Χριστός μέσα μας αὐτή τήν ἀνάγκη. Αὐτό τό κάνει μέ ἕνα μυστικό τρόπο. Κι ἐκεῖ πού εἶναι οἱ ἄνθρωποι χαμένοι καί δέν ξέρουν τίποτε, διεγείρει καί αὐτή τήν ἀνάγκη. Εἶναι ἐκεῖ τά ὅρια πού ἀκουμπάει ὁ Θεός, χωρίς νά καταστρατηγεῖ τήν ἐλευθερία μας καί δημιούργησε τήν ἀνάγκη.
 
Καί δίνω ἀπαντήσεις στό παιδί καί λέει: «πόσοι ἦταν αὐτοί;». Ὅλοι ἦταν ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται. Καί ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται εἶχε πολύ χῶρο τό τραπέζι. Καί τελικό ἐρώτημα τοῦ παιδιοῦ, «ἔ, τότε γιατί ὅλοι εἶναι κλητοί καί ὀλίγοι ἐκλεκτοί;». Εἶναι σωστό τό ἐρώτημα τώρα. Γιατί μερικοί νά εἶναι οἱ ἐκλεκτοί; Καί εἶπα στό παιδάκι, «ἀφοῦ πρόσεξες τό κείμενο πού ἄκουσες πρίν ἀπό λίγο, θά ἄκουσες καί τόν Ἀπόστολο, πού εἶπε σέ μιά φάση συγκεκριμένη “νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς”. Γιά νά καταλάβεις τά ὑπόλοιπα, θά πρέπει νά νεκρώσεις τά μέλη σου ἐπί τῆς γῆς. Καί τότε οἱ πολλοί πού καλοῦνται, γίνονται ἐκλεκτοί. Ὅσοι νέκρωσαν τά πάθη τους, γίνονται ἐκλεκτοί». Καί τότε ἀρχίζει νά μοῦ λύνεται καί τό ἐρώτημα. Τό παιδί μέ βάζει σέ πειρασμό; Εἶναι δαιμονική ἡ κουβέντα πού κάνει μέσα στή Λειτουργία; Ἤ εἶναι ὁ μελλοντικός θεοφόρος Πατέρας; Καί ἡ ἀπάντηση ἔρχεται μέσα ἀπ᾿ τά κείμενα αὐτά. Ἄν καθαρίσει τά πάθη του, κρύβεται μέσα στό παιδί καί στά ἐρωτήματά του ἕνας θεοφόρος Πατέρας. Ἄν θέλει ἁπλῶς νά μέ πειράξει, κρύβεται ἕνας πειρασμός καί θά γίνει δαιμονιώδης ἀναζητητής τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου.
 
Ἐγώ καί τό παιδί. Ἐμεῖς καί ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνώνυμος, ὁ κρυμμένος προσωπικός Θεός, μπαίνει μέσα μας καί μᾶς ἀλλάζει. Κυριακή τῶν Προπατόρων. Καί ἡ Ἐκκλησία μας κινεῖται μέσα ἀπό αὐτούς τούς ρυθμούς. Καί ἑτοιμαζόμαστε γιά τά Χριστούγεννα. Μά νομίζω, ὄχι λάθος εἶναι, ὄχι νομίζω, σίγουρα σᾶς λέω, αὐτά εἶναι τά Χριστούγεννα. Ἄν πάρετε αὐτές τίς ἀπαντήσεις καί βγεῖτε ἀπό μία ἀφηρημένη, νηφάλια μέθη καί μπεῖτε σέ μία πράξη ζωῆς, ὅπου μέσα ἐκεῖ θά βρεῖτε καί τή νηφάλια μέθη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.