Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου, συνταξιούχος Δημοσίου – τέως Τμηματάρχης Υπ. Γεωργίας
Πολλοί πολίτες έλαβαν θέση στο τύπο και τα ΜΜΕ για το σχέδιο νόμου «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις», με το οποίο η Κυβέρνηση “αποσκοπεί στη διασφάλιση της αρχής της ισότητας, μέσω της επέκτασης της δυνατότητας σύναψης γάμου και σε πρόσωπα του ιδίου φύλου και στην ενίσχυση της προστασίας από διακρίσεις, προς την κατεύθυνση της υλοποίησης της Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+”. Με το δικαίωμα και την υποχρέωση του πολίτη να κοινοποιεί προς τους συμπολίτες του την γνώμη του για το ανωτέρω κατατεθέν νομοσχέδιο, θα εκθέσω και εγώ τις σκέψεις μου στην κρίση των συμπολιτών μου.
Ζούμε σε μια εποχή παγκόσμιας μεγάλης αναταραχής και αστάθειας. Επομένως το πρώτο μέλημά μας και ιδίως του πολιτικού μας συστήματος πρέπει να είναι η κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς με το κατατεθέν νομοσχέδιο κάθε άλλο παρά την διασφαλίζουμε. Είναι διχαστικό και αυτό βεβαιώνεται από τις οι δημοσκοπήσεις και τις αντιδράσεις της Εκκλησίας και άλλων φορέων. Εντύπωση προκαλεί η βιασύνη της Κυβέρνησης να το καταστήσει το ταχύτερο δυνατόν νόμο του Κράτους λές και είχε επιλύσει όλα τα άλλα φλέγοντα προβλήματα.
Στο πρόγραμμα της Ν.Δ. “Σταθερά – Τολμηρά – Μπροστά” Διακυβέρνησης 2023-2027 και στο Κεφάλαιο Δ΄ Δίκαιη Ελλάδα – Κοινωνική Συνοχή υπάρχουν μόνο 9 λέξεις για το ζήτημα της Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+. Επομένως λογικά δεν έτυχαν της προσοχής των ψηφοφόρων της ΝΔ και από αυτό συμπεραίνει κάθε λογικός άνθρωπος ότι ως εντολοδόχοι των εκλογέων τους οι βουλευτές της Ν.Δ. έχουν κάθε δικαίωμα να μην το ψηφίσουν.
Κάθε νομοθέτημα πρέπει να αποσκοπεί στην κατά το δυνατόν ποιο αρμονική συμβίωση των προσώπων που κατοικούν στην Επικράτεια κάθε χώρας μας.
Η αρμονία στην κοινή συμβίωση μας επιτυγχάνεται με τον σεβασμό των αξιών που διαχρονικά έχουν διαμορφωθεί και είναι αποδεκτές από την κοινωνία.
Στο πνεύμα αυτό θεσμοθετήθηκαν νόμοι κατά των διακρίσεων στην εργασία από το 2005, καθώς και σχετικά με τη ρητορική μίσους και τα εγκλήματα μίσους που καλύπτουν και τους ομοφυλόφιλους.
Ο γάμος όμως είναι κοινωνικός θεσμός και νοείται ως επισημοποίηση (δήλωση προς τα άλλα μέλη της κοινωνίας) της εφ΄ όρου ζωής κοινής συμβίωσης ανδρός και γυναικός και με στόχο και την δημιουργία τέκνων. Η αλλαγή των εννοιολογικών στοιχείων των εννοιών του γάμου και της οικογένειας και η θεσμοθέτηση του προτεινομένου νομοσχεδίου αποτελεί απορρύθμιση της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας μας.
Με το υφιστάμενο νομικό καθεστώς (Ν.4356/2015) υπάρχει η δυνατότητα κοινής συμβίωσης ατόμων του ίδιου φίλου , με την σύναψη συμφώνου συμβίωσης και κανείς δεν στερείται του δικαιώματός του να ζεί όπως επιθυμεί. Άλλο όμως το ατομικό δικαίωμα και άλλο ο θεσμός.
Ατομικό δικαίωμα είναι η εξουσία που παρέχει νόμος στα πρόσωπα να πραγματώσουν βιοτικούς σκοπούς για την επιβίωση, την πνευματική ανάπτυξη και την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς των. Επισημαίνω και το γεγονός ότι με την συμπερίληψη και των ομοφυλοφίλων στην έννοια του θεσμού του γάμου, αυτομάτως, σε περίπτωση που οι συμβιούντες ομοφυλόφιλοι θελήσουν να διαλύσουν την συμβίωσή των, τότε πρέπει να εκδοθεί διαζύγιο, που εκδίδεται, μόνο εφ΄όσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις έκδοσής του, τις οποίες ορίζει ο νόμος.
Οι κοινωνίες εδράζονται σε θεσμούς που έχουν διαμορφωθεί επί μακρό χρονικό διάστημα και εν προκειμένω ο γάμος και η οικογένεια είναι θεσμοί που διαμορφώθηκαν και υφίστανται αναλλοίωτοι επί χιλιετιρίδες. Κοινωνίες στις οποίες καταλύονται θεμελιώδεις θεσμοί μοιραία οδηγούνται σε παρακμή, διάλυση και καταστρέφονται.
Ο νομικός ορισμός του γάμου του Βυζαντινού δικαίου περιέχεται στην κωδικοποίησή του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου, στην “Εξάβιβλο” του (βλέπε έκδοση 1971 Εκδόσεις Δωδώνη σελ.226) και έχει ως εξής: “Γάμος εστίν ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις πάσης ζωής θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία”.
Ο Ιων. Καποδίστριας το 1828 σε στο ψήφισμά του ΙΘ “Περί διοργανισμού των δικαστηρίων” θεσμοθέτησε “τα δικαστήρια ακολουθούν εις μεν τα πολιτικά τους νόμους των αυτοκρατόρων περιεχομένους εις την Εξάβιβλον του Αρμενόπουλου” το ίδιο θεσμοθετήθηκε και με το Β.Δ. την 7-3-1835 επί Όθωνος. Η νομική αυτή ρύθμιση ισχύει και σήμερα γιατί το άρθρο 1350 του Αστικού που ισχύει 23/02/1946 όπως έχει τροποποιηθεί έχει τίτλο τη λέξη “Γάμος” χωρίς να δίνει νομικό ορισμό, αφού τα εννοιολογικά στοιχεία του ήταν προσδιορισμένα από την εποχή του Βυζαντίου. Έτσι το άρθρο 1350 είχε περιορισθεί στο να αναφέρεται στους όρους για τη σύναψη γάμου. Ούτε ο συνταγματικός νομοθέτης αισθάνθηκε την ανάγκη να προσδιορίσει την έννοια του γάμου. Αρκέστηκε μόνο να θεσπίση ότι “ο θεσμός τού γάμου τελεί υπό την προστασία του Κράτους”.
Σήμερα με την προτεινομένη τροποποίηση αλλάζουν τελείως τα εννοιολογικά στοιχεία του νομικού ορισμού του γάμου. Θεσμού που ως έχει λειτουργεί με επιτυχία στην μακραίωνη εξέλιξη των κοινωνιών μας διατηρώντας την συνοχή των, την ανάπτυξη της προσωπικότητας των μελών των και την δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού όπως γνωρίζουμε από την ιστορία.
Η Ιεραρχία στην σύνοδό της ορθά τοποθετήθηκε με βάση την θεολογία της Εκκλησίας για τον θεσμό του γάμου, όπως “απορρέει από την Αγία Γραφή, τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και τη διάταξη του Μυστηρίου του Γάμου και φαίνεται καθαρά στην Ακολουθία του Μυστηρίου αυτού”.
Όμως ως πιστός χριστιανός μέλος της Εκκλησίας οφείλω να επισημάνω το γεγονός των παραλείψεων της ανακοίνωσης. Δεν γνωρίζω αν στην ανακοίνωση των θέσεών της στους Ιερούς Ναούς την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024 συμπεριλάβει και τα εξής οφειλόμενα εκ της ποιμαντικής ευθύνης και αγάπης της κατά την ενάσκηση της διακονίας του λόγου, ακολουθώντας το υπόδειγμα του του μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας Ιωάννη Χρυσοστόμου. (ΕΠΕ 23, 393). ότι “Τα δημοσίως λεγόμενα και πραττόμενα, δημοσίως να ελέγχονται” . α) Προς τα μέλη του κοινοβουλίου, ότι για όσους ψηφίσουν θετικά υπέρ του νομοσχεδίου ότι θα αναγκασθεί η Εκκλησία μέσω των Επισκόπων της να τους επιβάλλει επιτίμια και εάν εμπράκτως δεν μετανοήσουν τότε θα θέσουν τους εαυτούς τους εκτός της Εκκλησίας. β) Όσοι δημόσια δηλώνουν ότι είναι ομοφυλόφιλοι, έως ότου διαλύσουν την σχέση αυτή αυτοδίκαια θέτουν τους εαυτούς τους εκτός Εκκλησίας γ) Να αποστείλουν στους Εφημέριους των Ιερών Ναών εγκύκλιο με την οποία να τους επιστήσουν την προσοχή στην εφαρμογή του άρθρου 8 παρ. 5 του κανονισμού υπ΄ αριθ. 305/2018 «Περί Εφημερίων και Διακόνων» (ΦΕΚ Α΄ 153/22.8.2018) σύμφωνα με την οποία ο κάθε εφημέριος Ιερέας στην Ενορία του, με μέριμνα του οφείλει να συντάσσει και να διατηρεί κατάλογο των ενοριτών της κάθε Ενορίας, σύμφωνα με τις οδηγίες του Μητροπολίτου του στους οποίους βεβαίως δεν θα γίνονται δεκτοί όσοι δημόσια ομολογούν ότι δεν μετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο ανωτέρω κατάλογος να επικαιροποιείται κατ΄ έτος. Η κατάρτιση του καταλόγου των ενοριτών της κάθε Ενορίας είναι αναγκαία “εκ των ουκ άνευ” και για την ολοκληρωμένη, την ουσιαστική λειτουργία της Ενορίας. Έτσι θα επιτευχθεί η αλληλογνωριμία των πιστών. Ο απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή (κεφ. ια’, 20) μάς ομιλεί για την «επί το αυτό» σύναξη των Χριστιανών. Εκεί οι ενορίτες θα αντιληφθούν και θα βιώσουν ότι η πίστη τους δεν είναι μια ατομική τους υπόθεση και οι υποχρεώσεις των δεν εξαντλούνται στην ατομική συμμετοχή των στην θεία Λειτουργία τις Κυριακές και Εορτές. Θα εμπεδώσει ότι είναι χρέος του την όλη ζωή του να την ζεί ως πιστός χριστιανός και να μην είναι “χριστιανός” στον Ιερό Ναό και εγωκεντρικός υλιστής έξω από αυτόν.
Η πίστη μας βάλλεται πλέον ευθέως από τους ευαγγελιζομένους την εωσφορική παγκοσμιοποίηση. Την παγκοσμιοποίηση η οποία θέλει να δημιουργήσει κοινωνίες χωρίς συνοχή με περισσότερα των δύο φυσικών φύλων ανδρός και γυναικός, αχρήματη κοινωνία χωρίς μετρητά, με ανθρώπους φακελωμένους ηλεκτρονικά και αποκομμένους από επικοινωνία και αλληλεπίδραση, χειραγωγημένους από ελεγχόμενα ΜΜΕ, εργαζόμενους από το σπίτι τους ώστε η αποκοινωνικοποίησή τους να είναι πλήρης. Αυτήν την “κοινωνία” σχεδιάζει και προωθεί διεθνές αφανές κέντρο (όργανο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος κατά την εκτίμησή μου).
Το βεβαιώνεται αυτό ο οποιοσδήποτε καλόπιστος άνθρωπος όταν πληροφορείται ότι προπαγανδίζεται παγκοσμίως η αποκαλούμενη “ανθρωπιστική ηθική” που έχει το δόγμα “ηθικό είναι να κάνεις ότι σε κάνει να νιώθει καλά”, ότι τελείωσε ο “ανθρωπισμός” ως πολιτισμική εξέλιξη και ότι έρχεται ο “τεχνοανθρωπισμός”, ο οποίος θα έχει ως ατζέντα μια νέα θρησκεία που είναι “αναδυόμενη”. Αυτή είναι ο “Νταταϊσμός” που θα λατρεύει τα “δεδομένα” . Για τους δύσπιστους συνιστώ να ανατρέξουν στο βιβλίο με τον τίτλο “Homo Deus” έκδοση “αλεξάνδρεια” του Yuval Noah Harari καθηγητή στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, που ευαγγελίζεται τον “Μεγάλο Αδελφό”. Αυτόν (άτομο ή ελιτ) που όπως γράφεται στο βιβλίο, στο μέλλον θα παίρνει τις “καλύτερες” αποφάσεις για λογαριασμό μας.!