Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σέ κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά μέ τήν θέλησί σου γιά κακό σου, μή δειλιάσης ούτε νά ταραχθής γι αυτό αλλά αφού επιστρέψης αμέσως στό Θεό, μίλησε έτσι.
«Βλέπε, Κύριέ μου έκανα τέτοια πράγματα σάν τέτοιος πού είμαι ούτε ήταν δυνατό νά περίμενες καί τίποτα άλλο από εμένα τόν τόσο κακοπροαίρετο καί αδύνατο, παρά ξεπεσμό καί γκρέμισμα».
Καί εδώ, ξευτελίσου στά μάτια σου αρκετή ώρα καί λυπήσου μέ πόνο καρδιάς γιά τήν λύπη πού προξένησες στόν Θεό καί χωρίς νά συγχυσθής, αγανάκτησε κατά τών αισχρών σου παθών, ιδιαιτέρως δέ καί μάλιστα, εναντίον εκείνου τού πάθους πού έγινε αιτία νά πέσης έπειτα πές πάλι
«Ούτε μέχρι εδώ θά στεκόμουνα, Κύριέ μου, καί θά αμάρτανα χειρότερα, εάν εσύ δέν μέ κρατούσες μέ τήν πολύ μεγάλη σου αγαθότητα».
Καί ευχαρίστησέ τον καί αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ θαυμάζοντας τήν τόση μεγάλη ευσπλαγχνία του, ότι καί παρόλο πού λυπήθηκε από σένα, πάλι σού δίνει τό δεξί του χέρι καί σέ βοηθάει, γιά νά μή ξαναπέσης στήν αμαρτία τελευταία πές μέ μεγάλο θάρρος στή μεγάλη ευσπλαγχνία του:
«Εσύ, Κύριέ μου, κάνε σάν εκείνος πού είσαι καί συγχώρεσέ με καί μήν επιτρέψης στό εξής νά ζώ χωρισμένος από σένα, ούτε νά απομακρυνθώ ποτέ, ούτε νά σέ λυπήσω πλέον».
Καί κάνοντας έτσι, μή σκεφθής άν σέ συγχώρεσε, διότι αυτό δέν είναι τίποτα άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχλησις τού νού, χάσιμο τού καιρού καί απάτη τού διαβόλου, χρωματισμένη μέ διαφόρες καλές προφάσεις. Γι αυτό, αφήνοντας τόν εαυτό σου ελεύθερα στά ελεήμονα χέρια τού Θεού, ακολούθησε τήν άσκησί σου, σάν νά μήν είχες πέσει.
Καί άν συμβή εξαιτίας τής αδυναμίας σου νά αμαρτήσης πολλές φορές τήν ημέρα καί νά μείνης πληγωμένος, κάνε αυτό πού σού είπα όλες τίς φορές, όχι μέ μικρότερη ελπίδα στό Θεό. Καί κατηγορώντας περισσότερο τόν εαυτό σου καί μισώντας τήν αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου νά ζής μέ περισσότερη προφύλαξι.
Αυτή η εκγύμνασις δέν αρέσει στό διάβολο γιατί βλέπει πώς αρέσει πολύ στό Θεό, επειδή καί μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, πού αυτός είχε πρίν νικήσει.
Γι’ αυτό καί διαφορετικούς απατηλούς τρόπους χρησιμοποιεί γιά νά μάς εμποδίση νά μή τό κάνουμε. Καί πολλές φορές πετυχαίνει τόν σκοπό του εξαιτίας τής αμέλειάς μας καί τής λίγης φροντίδας πού έχουμε στόν εαυτό μας.
Γι’ αυτό, όσο εσύ βρείς δυσκολία σέ αυτό από τόν εχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει νά αγωνισθής νά τό κάνης πολλές φορές, ακόμη καί άν μία μόνο φορά έπεσες μάλιστα πρέπει αυτό νά κάνης, άν, αφού αμαρτήσης, αισθάνεσαι ότι ενοχλείσαι καί συγχύζεσαι καί σέ πιάνη απελπισία γιά νά μπορέσης έτσι μέ αυτό νά αποκτήσης ειρήνη καί γαλήνη στήν καρδιά σου καί θάρρος μαζί καί αφούοπλισθής μέ αυτά τά όπλα, νά στραφής στό Θεό.
Γιατί, αυτή η παρόμοια ενόχλησις καί ταραχή πού έχει κάποιος γιά τήν αμαρτία, δέν γίνεται επειδή μέ αυτό πού έκανε λύπησε τόν Θεό, αλλά γίνεται γιά τόν φόβο τής δικής του καταδίκης καί αυτό σημαίνει ότι, αυτή προέρχεται από τήν φιλαυτία, όπως πολλές φορές είπαμε.
Ο τρόπος λοιπόν, γιά νά αποκτήσης τήν ειρήνη, είναι ο εξής: νά ξεχάσης τελειωτικά τήν πτώσι καί τήν αμαρτία σου καί νά παραδοθής στήν σκέψι τής μεγάλης καί άφατης αγαθότητας τού Θεού καί ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος καί επιθυμεί νά συγχωρέση κάθε αμαρτία, όσο καί άν είναι βαρειά, προσκαλώντας τόν αμαρτωλό μέ διάφορους τρόπους καί μέσα από διάφορους δρόμους, γιά νά έλθη σέ συναίσθησι καί νά ενωθή μαζί του σέ αυτή τήν ζωή μέ τήν χάρι του στήν δέ άλλη, νά τόν αγιάση μέ τή δόξα του καί νά τόν κάνη αιώνια μακάριο.
Καί αφού μέ αυτές καί παρόμοιες σκέψεις καί στοχασμούς, γαληνέψης τό νού σου, τότε θά επιστρέψης στήν πτώσι σου, κάνοντας όπως είπα πιό πάνω κατόπιν, όταν έρθη η ώρα τής εξομολογήσεως (τήν οποία σέ προτρέπω νά κάνης πολύ συχνά), θυμήσου όλες σου τίς αμαρτίες, καί μέ νέο πόνο καί λύπη, γιά τήν λύπη τού Θεού, καί μέ πρόθεσι καί απόφασι νά μή τόν λυπήσης πλέον, φανέρωσέ τες όλες στόν Πνευματικό σου καί κάνε μέ προθυμία τόν κανόνα πού θά σού ορίση.
Πηγή: «ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Απόδοση στή νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος