Γράφει ο Απόστολος Μυργιώτης
«Τήν πάνσεπτον ἐγκράτειαν, ἐναρξώμεθα φαιδρῶς, ἀκτῖνας ἀπολαμποντες, τῶν ἁγίων ἐντολῶν, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», ψάλλαμε στον όρθρο της Καθαράς Δευτέρας, της πρώτης ημέρας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Δικαίως καλείται «μεγάλη» αυτή η Τεσσαρακοστή. Όχι τόσο για τη διάρκειά της, όσο για την πνευματική αξία της. Αδιαμφισβήτητα, είναι η ομορφότερη πνευματική ευκαιρία που μάς προσφέρει η φιλόστοργη μητέρα μας, η Εκκλησία. Όμως, είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, ότι πρόκειται όχι μόνο για όμορφη, αλλά και για δύσκολη περίοδο.
Γιατί, άραγε, δύσκολη; Επειδή ο Χριστός αρέσκεται να ζητά κάτι δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο από τα παιδιά Του; Όχι, αυτή η σκέψη είναι εντελώς εσφαλμένη. Η δυσκολία βρίσκεται, αφ’ ενός, στον πόλεμο που κηρύττει ο πονηρός, όταν οι πιστοί «περιχαρώς» υπακούουν στο «θεόπνευστον διάγγελμα της νηστείας», αφ’ ετέρου στον κακό εαυτό μας, που είναι ο χειρότερος και πλησιέστερος εχθρός μας.
Όμως, εδώ έγκειται και η ομορφιά. Όλη αυτή η προσπάθεια, δεν είναι τίποτα άλλο από προσπάθεια πνευματικής αναγέννησης και επιστροφής στο «αρχαίον κάλλος». Γι’ αυτό, αγωνιζόμαστε όχι μόνο να αποκόψουμε πάθη, αδυναμίες και αμαρτίες, αλλά και να καλλιεργήσουμε τις αρετές που μάς διδάσκει το Άγιο Ευαγγέλιο.
Μια λησμονημένη, δυστυχώς, αρετή είναι η πραότητα. Οι απαιτητικοί ρυθμοί της ζωής, τα προσωπικά και συλλογικά προβλήματα, η σύγχρονη κοινωνια που έγινε πεδίο μαχών (πνευματικών, ηθικών, αξιακών), καθιστούν δύσκολη την καλλιέργειά της.
Η πραότητα, γράφει μεταξύ πολλών ωραίων και ωφέλιμων ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, είναι το να μένει κανείς ανεπηρρέαστος από τις τιμές, αλλά και τις περιφρονήσεις. Είναι ο κυματοθραύστης των κυμάτων της εξαγριωμένης θάλασσας των πειρασμών και μίμηση του Χριστού, που είναι ο μόνος απείρως «πράος και ταπεινός τη καρδία». Πόσο απαραίτητο είναι να αποκτήσουμε την πραότητα, στις τόσο πονηρές και σκοτεινές ημέρες μας! Είναι μεγάλη ανάγκη, όχι μόνο για την σωτηρία μας, αλλά και για να βοηθήσουμε πνευματικά τους συνανθρώπους μας και την τόσο ταλαιπωρημένη και πονεμένη Πατρίδα μας!
«Η αγανάκτηση τον κατάλληλο χρόνο αρμόζει και σε αυτούς, που έχουν περί πολλού την πραότητα», γράφει ο Μέγας Βασίλειος. Και πράγματι, ποιος μπορεί να μείνει εντελώς απαθής μπροστά σε όσα συμβαίνουν, δυστυχώς, στις ημέρες μας; Δεν θα ήταν υγιές, ενώ ναυαγούν τα πάντα γύρω μας, εμείς να στέκουμε άπραγοι. Όμως, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να αγωνιστούμε κατά το ψαλμικό «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε». Δηλαδή, αν καταληφθούμε από οργή, δια της κατανύξεως και του ήθους που μάς διδάσκει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να την αδρανοποιήσουμε. Και αντί οργής, να ζητήσουμε από τον Χριστό να μάς δώσει θάρρος, δύναμη, πνεύμα θυσίας και ό, τι άλλο, ώστε να πράξουμε το καλό και το δίκαιο, με την ίδια διάθεση που θα προσφέραμε κάποια θυσία στον Θεό, μάς διδάσκει ο Μέγας Αθανάσιος.
Όλοι μας δοκιμασθήκαμε και δοκιμαζόμαστε. Όλοι μας λάβαμε μηνύματα από όσα ζήσαμε. Όλοι μας καταλάβαμε πολλά. Είναι ευχής έργον όλες οι εμπειρίες που αποκομίσαμε, να γίνουν εναύσματα για αγώνα, πνευματικό – προσωπικό και συλλογικό. Το στάδιο είναι ανοικτό. Οι βουλόμενοι αθλήσαι… εισέλθομεν!
23/3/23