Ζήση Μαριάννα
Ένας χαιρετισμός, που είθισται να ανταλλάσσεται μετά την Ανάσταση και για σαράντα ολόκληρα εικοσιτετράωρα ανεξαρτήτου ώρας και στιγμής. Όμως δημιουργείται το ερώτημα, κατά πόσο κατανοούμε αυτό που λέμε; Όταν το λέμε! Αν το λέμε!
Πολλές φορές η απάντηση στο Χριστός Ανέστη είναι χρόνια πολλά. Εκεί μάλλον τεχνηέντως δίδεται η συγκεκριμένη απάντηση, προφανώς επειδή το άτομο που απαντά δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού.
Όμως, στις περιπτώσεις των ανθρώπων που χρησιμοποιούμε τον συγκεκριμένο χαιρετισμό συνειδητοποιούμε τι λέμε; Και αν ναι, πιστεύουμε αυτό που λέμε;
Δυστυχώς, νομίζω ότι και αυτός ο χαιρετισμός ανήκει στην πολύ μεγάλη κατηγορία των λέξεων που όταν χρησιμοποιούμε δεν τις εννοούμε. Όπως για παράδειγμα δεν εννοούμε και τη λέξη «σ’ αγαπώ». Μια που όταν μας θίξει ή μας πληγώσει το άτομο που υποτίθεται ότι αγαπάμε τότε η αγάπη μετατρέπεται σε ΄΄μίσος΄΄. Κάτι που επί της ουσίας είναι αδύνατον να συμβεί όταν η αγάπη είναι αυτή που πρέπει. Μας το επιβεβαίωσε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου.
Στο ίδιο πλαίσιο λοιπόν ανήκει και το «Χριστός Ανέστη», διότι όταν το λέμε δεν συνειδητοποιούμε ότι ο Χριστός Αναστήθηκε, Ζει και Υπάρχει μέσα στους αιώνες και μας περιμένει.
Ο χαιρετισμός αυτός της Αναστάσεως είναι ο πιο αισιόδοξος, γεμάτος πίστη, δύναμη και ελπίδα χαιρετισμός που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Ο ένας ανακοινώνει το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού λέγοντας «Χριστός Ανέστη» και ο άλλος επιβεβαιώνει λέγοντας ότι είναι Αλήθεια, «Αληθώς Ανέστη», γιατί στ’ Αλήθεια Αναστήθηκε.
Σήμερα η γλώσσα βάλλεται είτε με τον ανούσιο επιδειξιομανή βερμπαλισμό είτε με την ισοπέδωση. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπηρετεί την αλήθεια. Καταλήγει να είναι ένα εργαλείο για το θεαθήναι χωρίς ουσία, χωρίς νόημα, χωρίς συνέπεια, χωρίς συναίσθηση, χωρίς οξυγόνο, χωρίς ζωή.
Εύχομαι με αφορμή αυτόν τον χαιρετισμό να προβληματιστούμε και να αποδώσουμε ζωή στη ζωή μας και ζωή στα λόγια μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!