Γιάννη Μιχαηλίδη
Ποῖον ἔν’ ἡ Παράδοση,
ἐμεῖς ντὸ θὰ κρατοῦμε,
ποῖα πρέπ’ νὰ φυλάττουμε
ὥσπουτα ἐμεῖς θὰ ζοῦμε;
‘Σ σὰ συλλόγους ἐλέπουμε
παιδία νὰ χορεύ’νε,
τὰ φορεσίας τοῦ χοροῦ
νὰ φοροῦνε ‘κ’ ἐξέρ’νε.
Ζίπκας φοροῦνε οἱ γυναῖκ’
καὶ μὲ τ’ ἀγούρτς ταράουν,
χορεύ’νε, πάν’-ἀδὰ κι ἐκεῖ
‘ς σὸν κόσμον ἐντροπιάουν.
Ἀκόμαν ζοῦν οἱ παλαιοί,
τὰ χορόντας π’ ἐξέρ’νε,
πολλὰ ἂς σὰ ἀτωριζ’να,
ν’ ἐλέπ’ν ἀτὰ ‘κι θέλ’νε.
Τὰ «τσαλίμια» ντ’ εὐτὰν ἀδὰ
‘ς σὸν Πόντον πουδέν ‘κ’ ἔταν,
ἄμον ντὸ πάγν’ν θὰ ἴντανε
τὰ χορόντας «μπαλέτα».
‘Σ σὰ γαϊτάδες τὰ παλαιὰ
ἐσέγκανε «οὐράδια»,
ἄμον ντ’ εὐτὰν τὰ λώματα
καὶ κρούγ’ν ἀπάν’ ἐμπάλια.
Πολλοὶ γράφ’νε ποιήματα,
γράφ’νε καὶ τραγωδίας,
τσαφλουκίζ’νε κ’ εὐτάγν’ν ατα
ἄμον σκυλί’ φαεία.
Κι ἀτείν’ πη τραγωδοῦν ἀτὰ
παράδες γιὰ νὰ παίρ’νε,
ἂς νουνίζ’νε πὼς μὲ τ’ ἀτὰ
τιδὲν καλὸν ‘κι φέρ’νε.
‘Σ σὰ χορόντας οἱ Σύλλογοι,
τὸν κόσμον τοπλαεύ’νε,
καὶ ὄντας ἔν’ Σαρακοστὴ
τὰ κρέατα μαϊρεύ’νε.
Ποντιακὰ ἀπέσ’ ‘ς σ’ ὀσπίτ’
ἄλλο ‘κι καλατσεύ’νε,
τ’ ἄλλα τὰ γλώσσας ἀγαποῦν
τ’ ἐμέτερον ‘κ’ ἐξέρ’νε.
«Νέον» παράδοσιν ἐμεῖς
ἂν θέλομε νὰ φτάμε,
μὲ τὸ «προζύμ’» τὸ παλαιὸν
θὰ πᾶμε ὅπου πᾶμε.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γιάννη Μιχαηλίδη «Ἔλα Διογένη νὰ ἐλέπ’ς»-Ποιήματα «Ἀφῶν Κυριακίδη