Αυτές είναι οι απόψεις που εκφράζει μεγάλη μερίδα του ελληνικού πολιτικού κόσμου, αλλά και της επίσημης διανόησης, όπως αυτή εκπροσωπείται από καθηγητές και ειδικούς που στελεχώνουν τις τεχνοκρατικές θέσεις του συστήματος εξουσίας. Σε αυτό το γνώριμο πλαίσιο κινήθηκαν πρόσφατα οι τοποθετήσεις του μέχρι πρότινος επικεφαλής του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ροζάκη σε τηλεοπτική εκπομπή.
Σε συνέντευξή του προς τον δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη, ο κ. Ροζάκης διατύπωσε την άποψη ότι το Καστελλόριζο είναι αποκομμένο και πολύ μακριά ακόμη και από τη Ρόδο. Άρα, κατά την άποψη αυτή, δεν μπορεί να έχει πλήρη επήρεια σε ΑΟΖ. Έσπευσε επί πλέον να πει ότι οι ακτές της Τουρκίας είναι πολύ μεγαλύτερες από τις ακτές της Κύπρου. Γι’ αυτόν τον λόγο, κατά τον ίδιο, «η Τουρκία τράβηξε μια οριοθετική γραμμή που είναι πιο κοντά στις ακτές της Κύπρου παρά στις δικές της».
Το εύρος των χωρικών υδάτων
Ο κ. Ροζάκης αναφέρθηκε και στο εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων. Σχετικά προέκρινε ότι «το ιδανικό θα ήταν να επεκταθούν στα 10 ναυτικά μίλια» και όχι στα 12 μίλια, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Το σκεπτικό του ήταν ότι με ελληνικά χωρικά ύδατα 12 μιλίων, το Αιγαίο θα γίνει μια θάλασσα κλειστή για τη διεθνή ναυσιπλοΐα.
Πρόκειται για τοποθέτηση μάλλον αυθαίρετη, αφού και με 10 μίλια τα πλοία που θα διασχίζουν το Αιγαίο θα πρέπει να ακολουθούν δαιδαλώδεις διαδρομές για να παραμένουν σε διεθνή ύδατα. Εξάλλου, ακόμη και στα 12 μίλια, όπως και τώρα, προβλέπεται η έννοια της αβλαβούς διέλευσης και μπορούν να ορισθούν διάδρομοι ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Πρόκειται, λοιπόν, για μια καθαρά προσχηματική επιχειρηματολογία, η οποία προσφέρει δικαιολογητική βάση στις παράλογες τουρκικές αξιώσεις.
Το πρόβλημα με τις παραπάνω απόψεις δεν είναι τόσο το αν είναι σωστές ή λανθασμένες, αλλά το ότι στην Ελλάδα ένα ολόκληρο σύστημα στους κόλπους και στις παρυφές της εξουσίας είναι έτοιμο να κάνει οικειοθελώς και προληπτικά εκπτώσεις στα δικαιώματα που αναγνωρίζει στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο. Σε μια χώρα μάλιστα η οποία έχει ως σημαία το διεθνές δίκαιο.
Το Καστελλόριζο και οι επιδιώξεις της Ελλάδας
Το βασικό ερώτημα λοιπόν είναι το ποια ακριβώς είναι η ελληνική πολιτική στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Είναι άραγε μια στάση αναμονής μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να πειστεί ο ελληνικός λαός για τις κυοφορούμενες υποχωρήσεις; Έχει η Ελλάδα γεωπολιτικές φιλοδοξίες σε αυτή τη νευραλγική περιοχή του πλανήτη; Ή μήπως η πολιτική της περιορίζεται στο να υποχωρούμε κάθε φορά και σε κάτι, προκειμένου να έχουμε την ησυχία μας για μερικά χρόνια;
Αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη αυταπάτη που ουδέποτε δικαιώθηκε ιστορικά. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς τέτοιες απόψεις διατυπώνονται και από πανεπιστημιακούς καθηγητές, οι οποίοι τουλάχιστον οφείλουν να έχουν διαβάσει Θουκυδίδη. Όμως δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Θουκυδίδη για να καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ταΐζεις συνεχώς τον λύκο με την ελπίδα ότι κάποτε θα γίνει χορτοφάγος.
Επίσης, δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Θουκυδίδη για να καταλαβαίνεις ότι στην ιστορία καμία χώρα δεν επιβίωσε παραιτούμενη των νόμιμων δικαιωμάτων της. Διότι μια κανονική χώρα θα επιζητούσε να προεκτείνει τη γεωπολιτική της παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι ακόμη κι αν δεν υπήρχε το ελληνικό Καστελλόριζο θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει.