Δεσποτίδης Μάρκος
Φοιτητής
Ξημερώματα 30 προς 31 Γενάρη 1996. Ίμια. Ένα ελικόπτερο σηκώνεται για τελευταία φορά. Μαζί του και τρεις ημίθεοι, τρεις νέοι ήρωες που ενώνονται με τους χιλιάδες που έχει γεννήσει η πατρίδα μας. Προορισμός η αιωνιότητα. Σκοπός επετεύχθη.
Χριστόδουλε, Παναγιώτη, Έκτορα… Σήμερα, 17 χρόνια μετά κι όλα σας θυμίζουν. 17 χρόνια κι όμως είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. 17 χρόνια κι ακόμα ευχαριστούμε τους Αμερικάνους. 17 χρόνια κι ακόμα επαιτούμε αντί να απαιτούμε. 17 χρόνια κι ακόμα «τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση». 17 χρόνια κι ακόμα δε βρήκαμε το μέτρο. 17 χρόνια κι ακόμα η μνήμη σας σπιλώνεται από ομάδες που ξεχνούν πως η ελευθερία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη δημοκρατία και πως οι Έλληνες πάντα αγωνίζονταν όχι μόνο για ανεξαρτησία αλλά και για δημοκρατία. Οι Αθηναίοι είχαν αφιερώσει ειδική προτομή στους τυραννοκτόνους, ενώ το πρώτο ελληνικό σύνταγμα ήταν το πιο δημοκρατικό της εποχής του.
Χριστόδουλε, Παναγιώτη, Έκτορα… 17 χρόνια μετά κι ακόμα βρισκόμαστε στη χώρα των Λωτοφάγων. 17 χρόνια μετά και ίσως το μόνο που άλλαξε να είναι ότι το «Πείτε ότι την πήρε ο αέρας», έγινε «Όλοι μαζί τα φάγαμε». 17 χρόνια κι ακόμα ζούμε με δανεικά. 17 χρόνια μετά κι ακόμα ψάχνουμε την ταυτότητά μας. Δεν μας ταίριαξε βλέπετε η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, θέλαμε να γίνουμε «Ευρωπαίγοι». 17 χρόνια μετά κι ακόμα περιμένουμε τα οφέλη από την «ισότιμη» συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 17 χρόνια μετά…
Κι όμως δε γίνεται τα πράγματα να είναι τόσο απαισιόδοξα. Έτσι δεν είναι Χριστόδουλε; Έτσι δεν είναι Παναγιώτη; Έτσι δεν είναι Έκτορα; Γιατί ένα δέντρο που ποτίζεται με αίμα δεν ξεραίνεται ποτέ. Και με αίμα έχει ποτιστεί κάθε δέντρο της ελληνικής γης. Σίγουρα, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα. Κι ελπίδα υπάρχει, γιατί κάποιοι ακόμα αντιστέκονται, ακόμα «φυλάνε Θερμοπύλες». Και κάθε μέρα, κάθε στιγμή μας καλούν να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Να επαναστατήσουμε και να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, γιατί όπως κάποιος σοφός είπε «αλλάζοντας ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλάζουμε ολόκληρη την ανθρωπότητα». «Λοιπόν, γιατί αργείτε, τι στέκεστε νεκροί, ξυπνήσατε μην είστε ενάντιοι και εχθροί» βροντοφωνάζουν σιωπηλά μέσα από τις πράξεις τους και το παράδειγμά τους καλώντας μας να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Γιατί οι πραγματικοί ήρωες μένουν πάντα αφανείς και σιωπηλοί, ώσπου στο τέλος ανυψώνονται και γίνονται αστέρια στον ουρανό, θεματοφύλακες της παράδοσης και οδοδείκτες για μας τους υπόλοιπους.
Ας πάρουμε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση, διότι «οι καιροί ου μενετοί». Κι ας αρχίσουμε αισιόδοξα ένα νέο καθημερινό αγώνα βάζοντας ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μας. Να μοιάσουμε έστω και ελάχιστα στον Χριστόδουλο, στον Παναγιώτη, στον Έκτορα. Κι αν αργήσαμε θα μας το συγχωρέσουν γιατί ποτέ δε μίσησαν κανέναν. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στη μνήμη τους. Αλλά πέρα από αυτ,ό εξάλλου το χρωστάμε. Το χρωστάμε όχι τόσο σε αυτούς, όσο σε εκείνους που θα έρθουν, «στους αγέννητους νεκρούς».
Χριστόδουλε, Παναγιώτη, Έκτορα
Αιωνία σας η μνήμη.
Ε.ΡΩ.