Εἰρήνης Ἀρτέμη
θεολόγου – φιλολόγου Mphil. Θεολογίας – διδάκτορος Θεολογίας
Στὸ λυκαυγὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ λάθη πολιτικῶν, ποὺ τὴν ἔχουν ὁδηγήσει σὲ μία ἄγονη καὶ αὐστηρὴ δημοσιονομικὴ πολιτική. Ὅλοι ἔχουν ἐπικεντρώσει τὸ ἐνδιαφέρον τους μόνο στὴν τρέχουσα οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ παραβλέπουν, ἀκούσια ἢ ἑκούσια, τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει ὀργανωμένο σχέδιο ἐντὸς ἢ ἐκτὸς Ἑλλάδας προκειμένου νὰ χαθεῖ ἡ ἑλληνικὴ ταυτότητά μας. Ἔτσι θὰ μπορέσουν εὐκολότερα νὰ κάνουν τοὺς Ἕλληνες ὑποχείριά τους. Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια δημιούργησαν ἕναν σπουδαῖο πολιτισμό. Ἀσχολήθηκαν μὲ διάφορες ἐπιστῆμες, ὅπως ἡ φιλοσοφία, τὰ μαθηματικά, ἡ ἀστρονομία, ἡ λογοτεχνία, ἡ ἀρχιτεκτονικὴ καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα. Ὁ Λατῖνος ποιητὴς Ὁράτιος χαρακτηριστικὰ ἔγραφε μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ὅτι: «Ἡ κατακτημένη Ἑλλάδα κατέκτησε τὸν ἄγριο νικητὴ καὶ ἔφερε τὶς τέχνες στὸ ἀγροτικὸ Λάτιο». Ἡ ἐνασχόληση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν καλλιέργεια τοῦ πνεύματός τους δὲν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀνάπτυξη μαλθακότητας στὴν καθημερινὴ ζωή τους καὶ οὔτε βέβαια τὴν ἐκδήλωση ἀνανδρίας σὲ περίοδο πολέμου. Ἀπὸ νωρίς οἱ Ἕλληνες τόλμησαν καὶ ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον ἀνίκητων ἐχθρῶν. Τὰ ἔβαλαν μὲ τοὺς ἀνίκητους Πέρσες καὶ τοὺς νίκησαν. Πολέμησαν τοὺς Ρωμαίους, ἀγωνίσθηκαν μὲ ἐπιτυχία ἐναντίον τῶν Ἀβάρων, τῶν Νορμανδῶν, τῶν Σλάβων, τῶν Ρώσων, τῶν Τούρκων καὶ τόσων ἄλλων.
Στὰ νεώτερα χρόνια σημαντικὴ ἦταν ἡ προσφορά τους στὸν Α΄ καὶ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ἐξαιτίας τῶν «φτωχῶν» ἀλλὰ γενναίων Ἑλλήνων ἡττήθηκαν οἱ Ἰταλοὶ τὸ 1940 στὰ Βορειο-Ηπειρωτικὰ βουνά. Χάρις στὸν ἑλληνικὸ λαὸ, ποὺ πάλεψε μὲ αὐτοθυσία, καθυστέρησε ἡ εἰσβολὴ τῶν Γερμανῶν στὴ Ρωσία. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ εἰσβάλει ὁ Γερμανικὸς στρατὸς στὴ Ρωσία τὸν χειμῶνα, κάνοντας ὁ Χίτλερ τὸ ἴδιο λάθος μὲ τὸν Ναπολέοντα. Ἡ συνέπεια ἦταν ἡ βαριὰ ἧττα ποὺ ὑπέστη ὁ γερμανικὸς στρατὸς καὶ ἡ ὁποία ἄλλαξε τὴν μέχρι τότε πορεία τοῦ πολέμου.
Χαρακτηριστικὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χίτλερ: «Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ὀφείλω νά διαπιστώσω ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες, ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων οἱ ὁποῖοι μέ ἀντιμετώπισαν, ἐπολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον…» (Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 4 Μαΐου 1941 στὸ Ράιχσταγκ). Ὡς ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς γενναιότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ παραθέτουμε τὰ λόγια καὶ τοῦ Σὲρ Ἄντονυ Ἤντεν, (Sir Robert Antony Eden 1897-1977, ποὺ ἦταν Ὑπουργὸς Πολέμου καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βρεττανίας 1940-1945 καὶ Πρωθυπουργός τῆς Βρεττανίας 1955-1957): «Ἀσχέτως πρὸς ὅ,τι θὰ ποῦν οἱ ἱστορικοὶ τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στὸν Μουσολίνι, ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τῆς ἐπανάστασης στὴ Γιουγκοσλαβία, ὅτι αὐτὴ ἐκράτησε τοὺς Γερμανοὺς στὸ ἠπειρωτικὸ ἔδαφος καὶ στὴν Κρήτη γιὰ ἕξι ἑβδομάδες, ὅτι αὐτὴ ἀνέτρεψε τὴν χρονολογικὴ σειρὰ ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Γερμανικοῦ Ἐπιτελείου καὶ ἔτσι ἔφερε γενικὴ μεταβολὴ στὴν ὅλη πορεία τοῦ πολέμου καὶ ἐνικήσαμε». (Ἀπὸ λόγο του στὸ Βρεττανικὸ κοινοβούλιο στὶς 24/09/1942).
Τέλος, κάνουμε ἀναφορὰ στὰ λόγια τοῦ Τσώρτσιλ (Winston Churchil 1874-1965, πρωθυπουργοῦ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο): «Ἡ λέξη ἡρωισμὸς φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει τὸ ἐλάχιστο ἐκείνων τῶν πράξεων αὐτοθυσίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν καθοριστικὸς παράγων τῆς νικηφόρου ἐκβάσεως τοῦ κοινοῦ ἀγῶνα τῶν ἐθνῶν, κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διὰ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια… Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη». (Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Ἀγγλικὸ κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941). Χαρακτηριστικὴ ἔχει μείνει καὶ ἡ φράση του: «Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέμε: Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες». (Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὸ BBC τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου).
Ὅλα τὰ παραπάνω μερικοὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ τὰ ξεχάσουμε. Ἐναγωνίως μελετοῦν σχέδια πῶς θὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, τὴν ἱστορία μας, τὴ θρησκεία μας. Ἔτσι σιγὰ σιγὰ θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἔθνους μας. Ἐὰν χάσουμε στοιχεῖα τῆς ἑλληνικότητάς μας, θὰ ἐξαφανισθοῦμε καὶ ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ὁ Θουκυδίδης ἐπισήμαινε ὅτι ὅταν ἕνας λαός ξεχάσει τὴν ἱστορία του, τότε ἐξαφανίζεται. Σήμερα, ἀρχὲς τοῦ 2011, πολεμεῖται ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ εὐνοεῖται ἡ ἀγγλική. Γίνεται προσπάθεια κατάργησης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ὅταν σὲ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ διδάσκονται τὰ ἀρχαῖα μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα.
Ὁ χριστιανισμὸς βρίσκεται, ἐπίσης, στὸ στόχαστρο. Ἀντίθετα εὐνοοῦνται διάφορα ἄλλα θρησκεύματα, ὅπως ὁ ἰσλαμισμός, οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες καὶ διάφορες αἱρέσεις ὅπως οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Φτάσαμε στὸ σημεῖο νὰ θεωροῦμε φονταμενταλιστὴ κάποιον ποὺ ὑπερασπίζεται τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τοῦ τόπου μας, ἐνῷ μοντέρνος καὶ ἀνοιχτόμυαλος εἶναι ὅποιος δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὶς ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἐπετείους μας. Γιατί δὲν βλέπουμε τί γίνεται στὴν Εὐρώπη; Γιατί δὲν διαβάζουμε νὰ δοῦμε πῶς τιμοῦν ἐκεῖνοι τοὺς ἥρωές τους καὶ τὴν ἱστορία τους, ἂν καὶ εἶναι πολὺ λιγότερο ἀξιόλογη καὶ πολὺ μικρότερη σὲ ὄγκο ἀπὸ τὴ δική μας; Γιατί δὲν μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι οἱ ξένοι μένουν αὐστηρὰ προσηλωμένοι στὴ γλῶσσα τους καὶ στὰ ἐθνικὰ ἰδανικά τους καὶ σπάνια μιλοῦν ἄλλη γλῶσσα ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δική τους, ἂν καὶ ἔχουν διδαχθεῖ σὲ ἄριστο βαθμὸ καὶ ἄλλες εὐρωπαϊκές, ἢ μή, γλῶσσες;
Ἡ συνειδητοποίηση ὅλων τῶν παραπάνω θὰ πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀντιδράσουμε. Ἐὰν ἀφυπνιστοῦμε ὡς λαός, θὰ μπορέσουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε ὥστε νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐθνική μας ταυτότητα. Ἡ διατήρηση τῆς ἑλληνικότητάς μας δὲν ἐλλοχεύει κινδύνους γιὰ τοὺς ξένους ποὺ ζοῦν ἐδῶ. Πάντοτε οἱ Ἕλληνες σέβονταν τοὺς ξένους ποὺ ἦταν στὴν Ἑλλάδα. Αὐτό, ὅμως, δὲν σημαίνει ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὶς ἀπόψεις καὶ τὶς ἀντιλήψεις ὅσων ἔχουν ἔρθει στὴν Ἑλλάδα. Ὅταν οἱ Ἕλληνες μετανάστευσαν σὲ διάφορες χῶρες, σεβάστηκαν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας ποὺ πῆγαν. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ διατηρήσουμε ζωντανὴ τὴν ἱστορική μας μνήμη, νὰ καλλιεργοῦμε συνεχῶς μὲ τὸ διάβασμα τὴ γλῶσσα μας. Ὀφείλουμε νὰ ἐπιδιώξουμε ἕνα πολιτικὸ σύστημα ποὺ νὰ διαφυλάττει πραγματικὰ τὴν ἰσονομία γιὰ ὅλους. Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ ὄχι «σκλάβοι» ἀποφάσεων, ποὺ μᾶς ζημιώνουν ὡς χώρα, καταρρακώνουν τὸ ἐθνικό μας φρόνημα καὶ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ ὑποτασσόμαστε σὲ ἀποφάσεις ποὺ μᾶς ἐξοντώνουν, ὄχι μόνο οἰκονομικὰ ἀλλὰ καὶ ἠθικά. Ὁ ἀτομικισμός μας πρέπει νὰ δώσει τὴ θέση του στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ κοινὸ καλό. Ἐὰν χαθεῖ ἡ γλῶσσα μας, ἡ θρησκεία μας, ἡ ἱστορία μας, θὰ γίνουμε ραγιάδες.
Ἦρθε ὁ καιρὸς τῆς ἀφύπνισης. «Ξύπνα, καημένε μου ραγιὰ» μᾶς φωνάζουν οἱ πρόγονοί μας. Ἐκεῖνοι παλέψαν μὲ πενιχρὰ μέσα γιὰ τὴν ἐλευθερία μας, ὅταν ὅλοι μᾶς εἶχαν ξεγράψει ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸ ὅραμα καὶ ἔκαναν τὸ ἀδύνατο δυνατό. Ἀλλιῶς, ἐὰν μετροῦσαν μονάχα τὸ τί μπορεῖ νὰ γίνει αὔριο, μεθαύριο, ἢ ἂν ἁπλῶς ὑπολόγιζαν μόνο τὰ ὑλικὰ ὀφέλη καὶ τὸ τί θὰ πεῖ ὁ κάθε «δυνατὸς» κυβερνήτης μιᾶς χώρας, δὲν θὰ εἶχαν τὴ δύναμη νὰ παλέψουν καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν. Χρέος μας ἀπέναντι σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς προγόνους μας, ποὺ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δέντρο τῆς ἱστορίας μας, εἶναι νὰ ἀξιολογοῦμε τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε, βλέποντας τὸ ἀπώτερο παρόν. Τὸ ταξίδι μας δύσκολο, ἀλλὰ ἀξίζει.