Ἀλέξανδρου Ταπάκη
Θεολόγου
Σύμφωνα μὲ τὸν θρύλο, ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας κυνηγοῦσε κάποιον Σαρακηνὸ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία κι αὐτὸς τοῦ ξέφυγε κι ἦρθε στὴν Κύπρο, γιὰ νὰ γλυτώσει. Ἅπλωσε τὸ χέρι ὁ Διγενὴς νὰ τὸν ἁρπάξει καὶ ἀποτυπώθηκε ἡ παλάμη του στὸ βουνό, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τότε ὀνομάστηκε Πενταδάκτυλος.
Σήμερα, ἕνας ἄλλος Σαρακηνός, πολὺ πιὸ ἄγριος καὶ αἱμοβόρος καταπατᾶ τὴν Κύπρο καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὸν χαρακτήρα, τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή της. Λίγο πιὸ δυτικὰ ἀπὸ τὴ θρυλικὴ κορφὴ τοῦ Πενταδάκτυλου, κάτω ἀπὸ τὴ βουνοκορφὴ τῆς Ἀφεντρούσας Παναγιᾶς, οἱ Τοῦρκοι χάραξαν μία πελώρια σημαία μὲ τὸ μισοφέγγαρο. Τὴ νύχτα, αὐτὴ ἡ σημαία ἀναβοσβήνει ἐπιδεικνύοντας μὲ ἀλαζονεία τὸ μισοφέγγαρο πάνω στὴ ματωμένη πλαγιὰ τοῦ Πενταδάκτυλου. Λέγεται ὅτι ἐκεῖ, σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, τὸ 1974 ἔγιναν φονικὲς μάχες καὶ μία μοίρα πυροβολικοῦ μὲ διοικητὴ τὸν ἐξ Ἑλλάδος ἀντισυνταγματάρχη Ἀθανάσιο Καλπουρτζή, θυσιάστηκε ἐκεῖ μαχόμενη μὲ ἀπαράμιλλο ἡρωισμό, γνωρίζοντας τὸ τέλος ποὺ θὰ ἐπερχόταν ἀπὸ τὴν τούρκικη λαίλαπα. Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν παλληκαριῶν ποὺ θυσιάστηκαν σὰν νέοι Λεωνίδες σ’ ἐκεῖνες τὶς ὀρεινὲς καὶ δύσβατες Θερμοπύλες.
Ὅταν βλέπει λοιπόν, κάποιος ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Κύπρο νὰ ἀναβοσβήνουν τὰ σύμβολα τῆς κατοχῆς, νιώθει μέσα στὴν καρδιά του νὰ μπαίνει τὸ μαχαίρι τοῦ Τούρκου κατακτητῆ. Τὰ σύμβολα αὐτὰ εἶναι πάντα ἐκεῖ γιὰ νὰ θυμίζουν τὸ δράμα καὶ τὴν τραγωδία τῆς Κύπρου καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν κανέναν νὰ ἐφησυχάζει, διότι:
Τὸ 37% τῆς Κύπρου βρίσκεται ὑπὸ τὴν κατοχὴ 40.000 τουρκικοῦ στρατοῦ. Ἑκατοντάδες χιλιάδες ἔποικοι κατεβαίνουν κάθε λίγο ἀπὸ τὴν Ἀνατολία. Κάποιοι τοὺς ἀνεβάζουν στὶς 300 χιλιάδες καὶ ἄλλοι στὶς 500 χιλιάδες! Οἱ Τοῦρκοι καταστρέφουν τὴν πολιτισμική μας κληρονομιὰ (ἐκκλησίες καὶ ἄλλα μνημεῖα). Κάποια πουλοῦν, κάποια καταστρέφουν καὶ ἄλλα τὰ ἀφήνουν νὰ φθείρονται στὸν χρόνο.
Στὰ ἐδάφη τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας διοχετεύονται σκόπιμα ἀπὸ τὰ κατεχόμενα πολλοὶ μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες. Αὐτοὶ ὑπολογίζονται σὲ περισσότερες ἀπὸ 40.000, μὲ ἔκδηλες τὶς σκοπιμότητες, γιὰ νὰ ὑπάρξει μία σημαντικὴ μουσουλμανικὴ μειονότητα στὸν Νότο.
Μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἔνταξης ὅλης τῆς Κύπρου στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, πολλοὶ Τουρκοκύπριοι ἔρχονται στὴν ἐλεύθερη Κύπρο , ὅπου ἐργάζονται καὶ διεκδικοῦν ὅλα τὰ «δικαιώματά» τους, ἐνῷ οἱ Ἑλληνοκύπριοι δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα στὸ βόρειο τμῆμα.
Ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα ταλανίζουν τὴ σκέψη κάθε Ἑλληνοκύπριου καὶ δημιουργοῦν τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα τί θὰ γίνει στὸ μέλλον μὲ τὶς ἐπερχόμενες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων στὴν Κύπρο; Ἔχουν μέλλον τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας σὲ αὐτὴν τὴν ἐσχατιὰ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου; Θὰ βρεθεῖ κάποιος Ἀκρίτας γιὰ νὰ σώσει τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ καὶ τὸν ἀφανισμό; Μήπως θὰ γίνει ἡ Κύπρος μία νέα Ἴμβρος, ὅπου βαθμιαῖα θὰ λιγοστεύει ὁ Ἑλληνισμὸς (ὑπογεννητικότητα, οἰκονομικὸς καὶ πολιτικὸς στραγγαλισμός, μετανάστευση) καὶ θὰ αὐξάνονται οἱ Τοῦρκοι στὸν Βορρᾶ καὶ οἱ μουσουλμάνοι στὸν Νότο; Καὶ ὅταν στὸ τέλος ὁ Ἑλληνισμὸς καταντήσει μειοψηφία, τί θὰ γίνει; Μήπως θὰ ἐπαναληφθεῖ τὸ τρομακτικὸ σενάριο τῆς Ἀλεξανδρέττας;
Γιὰ τριαντέξι χρόνια διεξάγονται συνομιλίες, ἀλλὰ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα. Οἱ Τοῦρκοι συμπεριφέρονται μὲ ἀλαζονεία, μὲ ἡγέτη τὸν πληθωρικὸ Ἐρτογάν. Στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴ Θράκη ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμὸς ἀπειλεῖ καὶ ἀπαιτεῖ συνεχῶς. Ἡ Τουρκία ἁλωνίζει διεθνῶς, εἶναι μέλος τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ἡγετικὸ στέλεχος τοῦ ἰσλαμικοῦ κόσμου καὶ ἔχει καταφέρει νὰ τοποθετήσει Τοῦρκο πρόεδρο στὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης!
Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ προβληματίσουν τὶς ἡγεσίες τόσο τῆς Κύπρου ὅσο καὶ τῆς Ἑλλάδας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀφήσουν τὴν παθητικότητα καὶ τὴν ἀδράνεια καὶ νὰ προχωρήσουν σὲ μία προληπτικὴ πολιτική, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ προλάβουν τὰ μεγαλύτερα κακά. Μερικὲς ἐνέργειες ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν εἶναι:
Νὰ χαραχτεῖ πανελλήνια στρατηγικὴ τῆς ἑλληνικῆς καὶ τῆς κυπριακῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καὶ τοῦ ἀπόδημου Ἑλληνισμοῦ, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα ἔχουμε περιέλθει.
Ὁ Ἑλληνισμὸς πρέπει νὰ βρεῖ τὶς κατάλληλες συμμαχίες στὸν διεθνῆ περίγυρο. Μέσα ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῶν ἐμπλεκόμενων συμφερόντων πρέπει νὰ ἑλιχθοῦμε (Κύπρος καὶ Ἑλλάδα), ἐκμεταλλευόμενοι τὴ στρατηγικὴ θέση μας. Ἰσραήλ, Ρωσία, Εὐρώπη πρέπει νὰ ἀποτελέσουν στόχους γιὰ πιθανὲς συνεργασίες, γιὰ τὴν προάσπιση τῶν δικαίων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Νὰ ἀκολουθηθεῖ πιὸ διεκδικητικὴ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴν Τουρκία, διότι ἡ πολιτική του καλοῦ παιδιοῦ δὲν ἀπέφερε κανένα ἀποτέλεσμα ὡς τώρα.
Ἡ Κυπριακὴ Κυβέρνηση πρέπει νὰ προασπίσει τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων, διότι μετὰ τὴ διάνοιξη τῶν ὁδοφραγμάτων, οἱ Τουρκοκύπριοι ἀπολαμβάνουν ὅλα τὰ ὀφέλη ποὺ τοὺς προσφέρει ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία, (ἐπιδόματα, ἐργασία, οἰκονομικὰ ὀφέλη) χωρὶς νὰ τηροῦν καμμιὰ ὑποχρέωση πρὸς αὐτὴν (φόρους κ.λπ.). Ἔτσι, οἱ Ἑλληνοκύπριοι νιώθουν ὅτι ἀδικοῦνται καὶ ὅτι εἶναι δεύτερης ποιότητας πολίτες τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ φορεῖς πρέπει νὰ καταβάλλουν προσπάθειες γιὰ διατήρηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητάς μας. Σὰν τρίτος Ἀττίλας ἀρχίζουν νὰ ἀκούονται φωνὲς γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς καὶ ὀρθόδοξες χριστιανικὲς ρίζες μας. Ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὴν παράδοσή μας καὶ διαγράφοντας τὴν ταυτότητά μας (ὅπως ἰσχυρίζονται) θὰ δημιουργήσουμε μία καθαρὴ κυπριακὴ συνείδηση, γιὰ νὰ μπορέσουμε εὐκολότερα νὰ συμβιώσουμε μὲ τοὺς Τουρκοκύπριους, χωρὶς φανατισμοὺς καὶ μισαλλοδοξίες. Ἀρχίζουν λοιπὸν νὰ ἀλλοιώνουν καὶ τὴν ἱστορία, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπομάκρυνσης κάθε στοιχείου ποὺ νὰ διαχωρίζει καὶ νὰ φανατίζει. Καὶ εἶναι καλὸ νὰ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὰ παιδιά μας κάθε στοιχεῖο φανατισμοῦ καὶ μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ δὲν πρέπει μὲ κανένα τρόπο νὰ παραχαράσσουμε τὴν ἱστορία καὶ νὰ χάσουμε τὴν ταυτότητά μας, ποὺ διατηρήθηκε ἀλώβητη γιὰ τρεῖς χιλιετηρίδες καὶ εἶναι ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη χριστιανική. Οἱ Τοῦρκοι δὲν κάνουν τὸ παραμικρὸ ἀνάλογο βῆμα. Οἱ ἐνέργειες αὐτὲς τῆς ἐπαναπροσέγγισης εἶναι δυστυχῶς μονόπλευρες καὶ ἀφοροῦν μόνο τὴν ἑλληνοκυπριακὴ πλευρά! Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν εἶναι νὰ χάνει ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Κύπρου τὸν προσανατολισμό του καὶ νὰ βυθίζεται σὲ ἕνα κλίμα ἀβεβαιότητας, ἡττοπάθειας καὶ ἀπαισιοδοξίας.
Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κύπρου εἶναι πολὺ δύσκολος. Ὅμως αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνει ἀδρανεῖς στὴν ἠττοπάθεια καὶ τὴν ἀπαισιοδοξία. Ὑπάρχει καιρὸς γιὰ δραστηριοποίηση καὶ πρόληψη τοῦ ἀφανισμοῦ. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει μέλλον στὴν Κύπρο, σὲ αὐτὸ τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε νὰ χαθεῖ ἡ Κύπρος, ὅπως χάθηκε ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Πόλης, τοῦ Πόντου καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ καθῆκον ὅλου τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ε΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡ. 2011