του π. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη στο Μεσολόγγι
(συνέχεια)
ιε) Τα πρωτόκολλα των Τριών Δυνάμεων
Στην Εθνοσυνέλευση που φέρει ως όνομα την 3η Σεπτεμβρίου 1843 μία ισχυρή παράταξη πληρεξουσίων έκαμε αγώνα για να αφαιρεθεί το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες οι Ρωμαίοι εκείνοι που πολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχαν μεταναστεύσει ακόμη στην Ελλάδα.
Το ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν την γραικοφραγκική γραμμή του Αδαμάντιου Κοραή και έδωσαν την χαριστική βολή στην ρωμαίικη γραμμή του Ρήγα του Βελεστινλή, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα στα πρακτικά.
Ο Ιωάννης Κωλέττης είπε τα εξής, “Πρωτόκολλα των τριών δυνάμεων έδωκαν ημίν την ανεξαρτησία, εις δε τους εκτός της Ελλάδος μείναντας αδελφούς, τους επίσης ως ημάς αγωνισαμένους τον ιερόν αγώνα, το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, εν τη Ελλάδι. Οι αδελφοί ούτοι έλαβαν τα όπλα, ηγωνίσθησαν… ου μόνον κατά τας επαρχίας της Ελλάδος αλλά και κατά την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν και Ασίαν, διότι και εκεί το άσμα του Ρήγα ηκούσθη… Ταύτα τα κατορθώματα δεν ελάνθασαν την Ευρώπην, και δια τούτο αι Δυνάμεις έδωκαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως εις τας απολειφθείσας εκτός της Ελλάδος επαρχίας. Τούτων ούτως εχόντων, δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισιν τινα, τις εστιν Έλλην, και τις ουκ έστιν Έλλην; … αι κατά την Τουρκίαν ελληνικαί πρεσβείαι έχουσι πόνους και μόχθους καθ’ εκάστην εις το να προστατεύωσι τους Έλληνας ομοθρήσκους. Αλλά του λοιπού πώς θέλουσι δυνηθή να υπερασπίσωσιν αυτούς, των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται, οίτινες δεν κρίνονται πλέον Έλληνες;”
Σ΄ αυτά ρίπτει φως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, “Ας προσέξωμεν, μήπως προσβάλλοντες ουσιώδες μέρος των πρωτοκόλλων, τα οποία έθεσαν τας βάσεις της πολιτικής ανεξαρτησίας μας και έδωσαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, προσβάλλωμεν το όλον. Η οθωμανική αρχή δεν ανεγνώρισε με ευχαρίστησιν τους μετανάστας ως Έλληνας, διαφιλονεικήσαμεν μετ’ αυτής τόσα έτη, και δυνάμει πρωτοκόλλων και πολλών κόπων το εκατορθώσαμεν, και ήδη τί θέλομεν είπει εις αυτήν, όταν ημείς αυτοί αρνούμεθα τον εθνισμόν των;”
Λοιπόν οι Τρεις Δυνάμεις και η Τουρκία (για να προστατεύσει τα συμφέροντά της) επέβαλαν μέσω των εν λόγω πρωτοκόλλων την συνταγματική διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Ρωμαίων, Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης.
ιστ) Διαμαρτυρία Παλαμά
Γι΄ αυτό παραπονείται ο Παλαμάς, “Κ’ έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμηός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων”.
Διαμαρτυρόμενος κατά της διαστροφής της ιστορίας της Ρωμηοσύνης από τους Νεογραικούς ο Κωστής Παλαμάς υποστήριξε όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και το καθήκον του Εφταλιώτη να χρησιμοποιεί το Ρωμηός και Ρωμηοσύνη, αντί του Έλλην και Ελληνισμός, αφού αυτά είναι τα πραγματικά μας εθνικά ονόματα κατά τον μεσαίωνα και την Τουρκοκρατία.
Τονίζει ο Παλαμάς, “Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που το έκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμηός ο ραγιάς, ο Ρωμηός ο αδούλωτος, ο Ρωμηός ο Έλλην… Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμηό και για την Ρωμηοσύνη να μιλήσει, που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το θέλησε η ιστορική ακριβολογία”.
ιζ) Που και πότε άρχισε η Ρωμηοσύνη
Δια τον Εφταλιώτη όμως δεν εμφανίζεται η Ρωμηοσύνη με τον Ιουστινιανό, αλλά κυρίως κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Καίσαρας τούτος, γράφει ο Εφταλιώτης, “αφίνει τη δοξασμένη του Ρώμη, και με το σταυρό στο χέρι και στην καρδιά κατεβαίνει και στήνει άλλη, πιο δυνατή και πιο δυσκολόπαρτη Ρώμη στην καταφρονεμένη μας την Ανατολή. Κ’ έτσι, αν έγινε ο Ελληνισμός όργανο του Χριστιανισμού, έγινε όμως κι ο Χριστιανισμός, καθώς κι όσα έκαμε ο Μέγας ο Κωνσταντίνος για να στερεώσει το κράτος του, αφορμή να ξαναγεννηθεί ο Ελληνισμός. Επειδή τότες μαζεύτηκαν τα παλιά και νέα συστατικά που και ζύμωσαν κ’ έπλασαν την καθαυτό Ρωμηοσύνη”.
Ακολουθών τον Γερμανό Κρουμπάχερ ο Παλαμάς δέχεται ότι ο Ρωμηός είναι ο ίδιος από τον καιρό του Ιουστινιανού γιατί τάχα τότε το όνομα Ρωμαίος άλλαξε σημασία και έκτοτε αντί να σημαίνει τον Λατίνο, σημαίνει τον Γραικό.
ιη) Ευρωπαϊκός ρατσισμός και οι Νεογραικοί
Οι Γερμανοί ειδικώς και οι Ευρωπαίοι γενικώς έχουν μίαν φυλετική και ρατσιστική αντίληψη περί εθνών η οποία κατά τον
μεσαίωνα πήρε την μορφή των ταξικών διακρίσεων μεταξύ των εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών Φράγκων και Νορμανδών κατακτητών και των κατά φύσιν και εκ γενετής κατακτηθέντων δουλοπαροίκων. Μετά την γαλλική επανάσταση η αντίληψη αυτή περί εθνών πήρε την μορφή του φυλετικού εθνικισμού που ταυτίζει κάθε έθνος με μία γλώσσα.
Έτσι φαντάζονται τους αρχαίους Ρωμαίους ως μία λατινόφωνο φυλή που έγινε η τάξη των ευγενών διοικητών και τους Γραικούς ως μία γραικόφωνο φυλή που έγινε η τάξη των δουλοπάροικων ή κατακτηθέντων. Όταν διοικούν οι Λατίνοι η αυτοκρατορία είναι ρωμαϊκή. Όταν μετά διοικούν οι Γραικοί η αυτοκρατορία λέγεται ρωμαϊκή, αλλά στην πραγματικότητα είναι γραικική.
Ακριβώς τέτοια ρατσιστική αντίληψη περί εθνότητας εισήγαγαν οι Γραικοί στον χώρο της Ρωμηοσύνης και έτσι ταύτισαν κάθε γλώσσα με ξεχωριστό έθνος ώστε να μπορέσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις να αντικαταστήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όχι με την Ρωμηοσύνη του Ρήγα του Βελεστινλή, αλλά με μικρά Κρατίδια, καχεκτικά και δούλα των μεγάλων.
ιθ) Ρωμηοσύνη δίγλωσση μέχρι σήμερα
Ποτέ δεν μπόρεσαν οι Φράγκοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν σε ένα έθνος με ελληνικό πολιτισμό και να έχουν αντί μία γλώσσα δύο, όπως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερα.
Είναι γνωστό ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επίσημες γλώσσες, την λατινική και την ελληνική. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησε η ελληνική να λέγεται ρωμαίικα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τις δύο γλώσσες της Ρωμηοσύνης.
Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερα δίγλωσση. Αυτό γιατί τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Προ ετών ήταν σύνηθες φαινόμενο Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίικα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίτες Ρωμαίοι από τους οποίους πολλοί ούτε καν γνώριζαν τα ελληνικά.
Συνεχίζεται…