Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης
και τοποτηρητής της Ι. Μητροπόλεως Κίτρους κ. Ιγνάτιος
για τον Ορθόδοξο Μοναχισμό.
«Ο Όσιος Διονύσιος μας συνεκάλεσε στην πανήγυρή του, σε αυτήν την περιώνυμο Μονή, στο μεγαλώνυμο Όρος του Ολύμπου, για να εξυμνήσουμε τον επί της γης βίο του και να παραδειγματιστούμε από αυτόν…». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε τον πανηγυρικό του λόγο στον Ναό, την κυριώνυμο ημέρα της εορτής του Αγ. Διονυσίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος που χοροστάτησε στη θεία λειτουργία και λάμπρυνε μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου κ. Μακάριο που χοροστάτησε στον Εσπερινό, την ιερά πανήγυρη.
Τόσο ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου, όσο και ο Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος στις ομιλίες τους αναφέρθηκαν στην «πολυκύμαντη προσωπικότητα του Αγίου, και τον τεταραγμένο βίο του, ο οποίος με πολλούς κόπους και ασκητικά παλαίσματα, διωκόμενος και με σκληρές δοκιμασίες, μεγαλουργούσε, όπου κι αν πήγαινε, γιατί ο ένθερμος ζήλος του για τον Θεό τού κρατούσε πάντα αναμμένη τη δάδα της πίστεως». Ο κ. Ιγνάτιος προέτρεψε τους πιστούς να μιμηθούν τον θείο ζήλο του Αγίου και να ζητήσουν από τον Θεό αυτό το μοναδικό αγαθό, «διότι όποιος έχει θείο ζήλο τα έχει όλα. Εάν ο θείος ζήλος κατακαίει τις ψυχές μας», είπε χαρακτηριστικά, «τότε αυτός μάς θερμαίνει, μάς φωτίζει, μάς αγιάζει».
Στην πανηγυρική τράπεζα που παρέθεσε η Ι. Μονή, ο Σεβασμιώτατος κ. Ιγνάτιος μίλησε για την σημαντικότητα της αποστολής των ορθόδοξων μοναχών στον σύγχρονο κόσμο, οι οποίοι πυρπολούμενοι από θείο ζήλο και ολοκληρωτική αφοσίωση στον Θεό αγκαλιάζουν με την προσευχή τους ολόκληρη την οικουμένη. «Ο ιερός Χρυσόστομος», ανέφερε ο Σεβασμιώτατος, «σε μία παράγραφο των λόγων του λέει, πως όταν βλέπω σ’ ένα μεγάλο μοναστήρι να είναι στη μέση ο Γέροντας ως πνευματικός ήλιος και τριγύρω του να βρίσκονται οι μοναχοί, αισθάνομαι ότι αυτό αξίζει περισσότερο και από τον ουρανό με όλα τα αστέρια του… Ο γνήσιος ορθόδοξος μοναχός είναι ό,τι πολυτιμότερο, μόνο με την παρουσία του μας δίνει την ομολογία της πίστεως, όταν τον βλέπουμε, στο πρόσωπό του, σεμνυνόμεθα το όνομα του εν Τριάδι Αγίου Θεού και ξέρουμε τι πολυσήμαντο πρόσωπο είναι για μας, αυτό το πρόσωπο που καθομολογεί την πίστη μας την Αγία, το οποίο εισερχόμενο και στον κόσμο ακόμα, δίνει την πληροφορία ότι είναι άνθρωπος του Θεού και κανείς δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση σε αυτό».
Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας χωρία από την Παλαιά Διαθήκη που προτυπώνουν την σταυρική θυσία του Χριστού, ο οποίος έπαθε έξω της πύλης, είπε πως «και οι μοναχοί εξέρχονται από τον κόσμο τούτο και κακοπαθούν και σταυρώνονται και δίνουν καθημερινά το μαρτύριο της συνειδήσεως. Ο Γολγοθάς του μοναχού είναι το μοναστήρι του, το μοναστήρι του είναι η δόξα του… ο σταυρός, η δύναμή του… Ο μοναχός εξέρχεται από τον κόσμο αποφασισμένος να σταυρωθεί, και όπως λέει ένας άγιος της Εκκλησίας, όχι μόνο έξω από τον κόσμο εξέρχεται, αλλά εισέρχεται και μέσα στην κάμινο του πυρός την επταπλασίως καιομένη και εκεί αντιμετωπίζει τον καύσωνα και όμως εκεί αυτός δροσίζεται. Διότι εν μέσω των μοναχών είναι ο Κύριος,… όπως στους τρεις παίδας τους εν καμίνω που ήταν συνηγμένοι στο όνομα του Κυρίου …, εν μέσω αυτών ήταν ο άσαρκος Λόγος του Θεού και αυτοί, εν μέσω της φλογός έψαλλαν την ωδή του Aγαπητού: “Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας…” Η Μονή για τους μοναχούς είναι η κάμινος του πυρός, αλλά αυτοί δροσίζονται και υμνούν τον Κύριο. Ορίστε μια υμνολογία της Εκκλησίας που εκάλυψε όλη αυτή τη νύχτα από εχθές το απόγευμα μέχρι τώρα. Τον Κύριον υμνούμε… Αισθανόμαστε μέσα στο μοναστήρι έντονη την παρουσία του Κυρίου και όπου ο Κύριος εκεί και η Καθολική Εκκλησία.
Ο ορθόδοξος μοναχός είναι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος, οι άνθρωποι του κόσμου νομίζουν ότι είναι απόκοσμος, και δειλός… Όμως αυτός μέσα στο κελλί του όταν λέει Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός… συναντιέται με μύριες άλλες φωνές στα πέρατα του κόσμου που λένε αυτήν την ίδια προσευχή. Το κελλί του είναι σταυροδρόμι λαών, αισθάνεται ότι ενώνεται με όλη την ουράνια χοροστασία… και μετά βλέπει όλο τον κόσμο με στοργή και αγάπη και προσεύχεται για τον πόνο του ενός, για τη θλίψη του άλλου, για τη σωτηρία προπάντων όλων, αυτό που είναι η ευδοκία του Θεού, αυτό που είναι το δώρο του ουρανού σε εμάς».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης έκλεισε το λόγο του με «ευχαριστίες προς το πρόσωπο του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη, στον οποίον έχει την αναφορά η Μητρόπολις και η Ι. Μονή, καθώς και στο πρόσωπο του Σεβαστού Γέροντα Μητροπολίτη Αγαθονίκου που σηκώνει τον Σταυρό της ασθενείας του». Είπε πως «αισθάνεται υπόχρεος απέναντι του ιερού κλήρου της Ι. Μητροπόλεως την οποία υπηρετεί με πολλή αγάπη μέχρι να την παραδώσει στον νέο Μητροπολίτη, αλλά και στον λαό του Θεού για την αγάπη του, στους άρχοντες που παρίστανται στις ιερές ακολουθίες, και κυρίως στον Γέροντα της Μονής π. Μάξιμο που κρατάει αναμμένη τη δάδα της πίστεως στο υψηλό αυτό όρος που αποτελεί καύχημα και για τη Μητρόπολη Λαρίσης».
Ευχαρίστησε τον Γέροντα π. Αθηναγόρα με τον οποίον τον συνδέουν παλιοί δεσμοί, τον προεξάρχοντα των χορών αγιορείτη π. Δανιήλ που εύφρανε τις καρδιές όλων, αλλά και τον Άγιο Σιδηροκάστρου, έναν κληρικό με πολλή προσφορά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποδέχθηκε την πρόσκληση και λάμπρυνε με την παρουσία του την ιερά πανήγυρη.
Τέλος, απευθύνθηκε στους πατέρες της Μονής και τους είπε ότι «επέλεξαν το καλύτερο, αυτό που τους οδηγεί στην όντως ζωή». Τους ευχαρίστησε για τους κόπους τους και για τις θυσίες τους. «Κάθε ένας ιδρώτας τους», είπε, «γράφεται στα βιβλία του ουρανού και θα τους το ανταποδώσει ο Κύριος, ο δίκαιος Κριτής». Ζήτησε τις προσευχές τους και τους ευχήθηκε «να νοιώθουν πάντα αυτήν την πληρότητα και τον πρώτο θείο ζήλο που τους έβγαλε μέσα από την αγκαλιά του σπιτιού τους και τους έφερε στο μοναστήρι, όπου πάσχουν και υποφέρουν… αλλά ταυτόχρονα χαίρουν, χαρές άγιες και πνευματικές». Αυτή τους τη χαρά και πληρότητα ευχήθηκε να την μεταλαμπαδεύουν σε όλους, όσοι εισέρχονται στο μοναστήρι και ζητούν να πάρουν φως από τα δικά τους φώτα.
Κατόπιν ο ηγούμενος της Μονής π. Μάξιμος αφού ευχαρίστησε όλους για την αγάπη τους και είπε ότι η θέση του μοναχού δεν είναι να τιμάται από τον κόσμο αλλά να διακονεί πρώτα τον Θεό και μετά τους ανθρώπους, τόνισε πως εκείνο που δίνει την ευτυχία στον άνθρωπο είναι να ψάχνουμε στο βάθος της καρδιάς μας να βρίσκουμε το αγαθό, που είναι ο Θεός. «Εάν ο Θεός έπλασε για μάς όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο, για τον εαυτό Του έπλασε την καρδιά μας», ανέφερε, «διότι, όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος, ο δημιουργημένος κόσμος είναι ο μικρός κόσμος, ο μεγάλος κόσμος είναι η καρδιά του ανθρώπου που έχει νουν και αίσθηση και ο νους και η αίσθηση είναι ο ίδιος ο Χριστός εικονισμένος στη φύση μας. Όταν λοιπόν βρούμε μέσα στην καρδιά μας το αγαθό του Θεού, τότε και μέσα στην πενία και μέσα στην αρρώστια,… ακόμη και μέσα στον θάνατο θα βρούμε τη ζωή και την ελπίδα».