Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Ένα από τα πιό σημαντικά δώρα, που χάρισε ο Άγιος Θεός στον άνθρωπο είναι το δώρο της υγείας. Το σώμα του ανθρώπου θεωρείται από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ως ναός του Θεού. Αποτελεί το κατοικητήριο της Θεότητας εκ του οποίου προβάλλεται η λάμψη της θείας δόξης, διότι κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου, “Το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός εστιν, ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών” (1 Κορινθ. 6:19). Ό,τι έχομε το έχομε ως δώρο από τον Θεό. Τίποτε δεν ανήκει στον άνθρωπο, ακόμη και αυτό το ίδιό του το σώμα.
Διά της σταυρικής Θυσίας του Υιού του Θεού ο άνθρωπος απελευθερώθηκε από τα δεσμά της αμαρτίας, που προξένησε την φθορά της υγείας της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου και τέλος αυτό τον θάνατο.
“Ηγοράσθητε γαρ τιμής” (1 Κορινθ. 6:20). Ο Χριστός μας εξαγόρασε από την κατάρα του Νόμου με το ίδιό Του το Πανάγιο Αίμα. Επομένως, επειδή το σώμα και η ψυχή μας ανήκουν στο Χριστό, ωφείλομε να ζούμε αφ’ ενός μεν σύμφωνα με το δικό Του θέλημα, αφ’ ετέρου δε να προσέχουμε την υγεία του σώματός μας. Γι’ αυτό συμπεραίνει ο Απόστολος λέγοντας, “Δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού” (1 Κορινθ. 6:20).
Με παρόμοιο τρόπο οφείλομε να προσέχουμε και την πνευματική υγεία μας. Η ψυχή προσβάλλεται αφ’ ενός μεν από τις διάφορες προσωπικές μας αμαρτίες, αφ’ ετέρου δε από τη αίρεση, που αποτελεί και την χειρότερη μορφή πνευματικής ασθένειας.
Κάθε αμαρτία, που διαπράττει ο άνθρωπος θεραπεύεται με τη μετάνοια και τη συγχωρετική Χάρη του Θεού, που χορηγείται μέσα από το Ιερό Μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης. Η αίρεση όμως είναι η τελεία αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό. Η αίρεση είναι καρπός του εγωϊσμού του ανθρώπου. Αυτή υπερυψώνει το αδιαπέραστο τείχο της αμετανοησίας, που εμποδίζει την επιστροφή του ανθρώπου προς την μάνδρα της σωτηρίας. Και ενώ όλες οι αμαρτίες που θα διαπράξει ο άνθρωπος συγχωρούνται από τον Άγιο Θεό, εκείνη της αίρεσης όχι μόνον, εάν επιμένουν οι αιρετικοί στην πλάνη τους, δεν συγχωρείται, αλλά συνεπάγει και την αιώνια κόλαση και τιμωρία των αιρετικών.
Ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας διαβεβαίωσε λέγοντας, “Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις’ και ος εάν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ’ ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι” (Ματθ. 12:31-32). Βλέπετε πόση είναι η φιλανθρωπία του Δεσπότου; Όλες τις προσωπικές μας αμαρτίες και βλασφημίες τις συγχωρεί, γιατί προέρχονται από την ανθρώπινη αδυναμία. Τη βλασφημία όμως κατά του Πνεύματος του Αγίου δεν συγχωρεί ούτε σ’ αυτό τον κόσμο, ούτε στον άλλο.
Η αίρεση διαστρεβλώνει την ορθή διδασκαλία και δεν σέβεται ούτε τον Λόγο του Θεού, ούτε την θεία Γραφή, ούτε τις Ιερές Αποστολικές Παραδόσεις, ούτε και τα διδάγματα των θεοφόρων και θεοπνεύστων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας. Με υπεροπτικό τρόπο, βασισμένο στον εγωϊσμό και στην ανθρώπινη λογική, προσπαθεί να δώσει λογικές εξηγήσεις στη θεία Αποκάλυψη, παραγνωρίζοντας το γεγονός, ότι η Πίστη δεν ανήκει στη σφαίρα του “λόγου”, αλλά στη σφαίρα του “υπέρ λόγου”.
Η πίστη είναι κάτι που συλλαμβάνεται με την απλή λογική, δεν είναι καρπός των γνώσεων και της φιλοσοφικής θεωρίας του ανθρώπου. Η πίστη γίνεται αποδεκτή με την ελπίδα στις θείες υποσχέσεις. Σ’ αυτό το σημείο ο Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, “Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων” (Εβρ. 11:1).
Σ’ όλη την θεία Γραφή βρίσκομε κατασπαρμένη τη διδασκαλία, που μας προτρέπει στη διαφύλαξη της ορθής πίστεως. Έτσι στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζομε, “Ως δε διεπορεύοντο (Παύλος και Τιμόθεος) τας πόλεις, παρεδίδουν αυτοίς φυλάσσειν τα δόγματα τα κεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ” (Πράξ. 16:4). Πολλή χαρακτηριστική είναι η τελευταία συμβουλευτική διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, που απηύθυνε προς τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Μικράς Ασίας, “Προσέχετε ουν εαυτοίς, έλεγε, και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος. Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου’ και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών” (Πράξ. 20:29-30). Αλλά και αυτός ο Κύριος μας Ιησούς μας προειδοποιεί για την έλευση ψευδοχρίστων και ψευδοπροφητών. “Εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς” (Ματθ. 24:24).
Ψευδόχριστοι, ψευδοπροφήτες και ψευδαπόστολοι είναι οι εκάστοτε αιρετικοί που θεληματικά και με την γνώση τους διαστρεβλώνουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Αυτοί παρουσιάζουν ένα μέρος της αλήθειας σαν να είναι η ολοκληρωμένη αλήθεια.
Οι άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, συμμετέχοντας στις Οικουμενικές και στις κατά τόπους Συνόδους, είχαν την συνείδηση, ότι έπρεπε να φροντίζουν για την ακριβή διαφύλαξη της Ευαγγελικής Αλήθειας της θείας Αποκάλυψης, όπως ακριβώς αυτή παραδόθηκε από τους Αγίους Μαθητάς και αυτόπτες μάρτυρες της επί γης παρουσίας του Θεού. Ταυτόχρονα έπρεπε να προσέχουν πάντοτε τους εαυτούς των και το ποίμνιό τους από οποιεσδήποτε παρεκκλήσεις προερχόμενες από ετεροδιδασκάλους. Θεωρούσαν τον εαυτό τους υπευθύνους όχι μόνον ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον του ποιμνίου τους και κατάβαλαν κάθε προσπάθεια να οικοδομούν και να στηρίζουν τους πιστούς στην ορθή πίστη του Χριστού.
Οι ΄Αγιοι Πατέρες με το προσωπικό τους παράδειγμα, με την διδασκαλία τους, με την καλωσύνη τους, με τον ένθερμο ζήλο τους και με την αυταπάρνησή τους παρηγορούσαν και ενίσχυαν τους πιστούς στις δοκιμασίες και στις θλίψεις τους. Με την αρετή τους και τους αγώνες τους υπέρ της Ορθοδοξίας αναδειχθήκανε αθλητές μέσα στο πνευματικό στάδιο της Εκκλησίας.
Εμείς, σήμερα, αποδίδουμε τιμή και ευγνωμοσύνη στη μνήμη των υπερμάχων της Ορθοδοξίας, και παρακαλούμε τον Άγιο Θεό να μας χαρίζει την δύναμη, ώστε να υπεραμυνόμεθα και εμείς την Πίστη των Αποστόλων, μιμούμενοι εκείνους τους ιερούς άνδρας, που με θυσίες αναδειχθήκανε Ποιμένες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας του Χριστού.