Toυ Δημητρίου Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρου Αθηνών.
Η παραίτηση του κ. Κωνσταντίνου Βαθιώτη από την αξιοζήλευτη θέση του αναπληρωτή καθηγητού Ποινικού Δικαίου του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης συγκλόνισε την ακαδημαϊκή κοινότητα και προκάλεσε έντονο προβληματισμό στους απλούς πολίτες.
Η παραίτηση του διακεκριμένου πανεπιστημιακού από μια λαμπρή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία η οποία δεν έγινε για λόγους προσωπικού συμφέροντος και ιδιοτέλειας αλλά για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών των πολιτών και για την διάσωση της προσωπικής του τιμής και αξιοπρέπειας, συνιστά εκκωφαντική «κραυγή βοώντος» στην έρημο του κοινωνικού εφησυχασμού και της αδιαφορίας.
Η εκούσια και αυτοπροαίρετη παραίτηση υπήρξε ανέκαθεν, και ιδιαίτερα σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους, σημαντικό μέσο πάλης και κοινωνικής αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης. Λαμβάνει χώρα σε μια ιδιαίτερη χρονική συγκυρία, κατά την οποία εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς το πρόγραμμα του εμβολιασμού και ταυτόχρονα η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη κάνει «επίδειξη πυγμής» με την εξαγγελία ενός ακόμα σκληρότερου και πιο απάνθρωπου lockdown το οποίο θα οδηγήσει πλέον με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική κατάρρευση, στην κοινωνική έκρηξη και στην πνευματική, ψυχική αλλά και στην σωματική εξουθένωση των Ελλήνων πολιτών.
Η παραίτηση του Κωνσταντίνου Βαθιώτη έρχεται, «ως προειδοποιητικό ουαί», να ταράξει τα νερά της εφησυχασμένης συνείδησής μας μπαίνοντας σε κάθε ελληνικό σπίτι για να μας ξυπνήσει από τον τηλεοπτικό μας λήθαργο, ώστε να αποτινάξουμε την παθητικότητα και την μοιρολατρία που συνοψίζεται εν είδει δόγματος κοινωνικής συμπεριφοράς του τύπου «άσε να δούμε τι θα γίνει», προκειμένου να υιοθετήσουμε μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα και δραστήρια στάση ζωής, παραιτούμενοι και εμείς από την δήθεν ασφάλεια του μικρόκοσμού μας.
Ταυτόχρονα καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τον κοινωνικό μας ρόλο χρησιμοποιώντας ως αποτελεσματικό μέσο έκφρασης, αντίστασης και πάλης, την πολιτική ανυπακοή, η οποία συνίσταται σε μια δημόσια, μη βίαιη, ε ν σ υ ν ε ί δ η τ η π ο λ ι τ ι κ ή πράξη που παραβιάζει τυπικά τον νόμο, με σκοπό όμως να επιφέρει την αλλαγή στον νόμο και την κατάργηση της κατάφωρα άδικης και αντισυνταγματικής κυβερνητικής πολιτικής, δηλ. του εγκλεισμού και της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Η παραίτηση του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, εννοείται σαφώς τηρουμένων των αναλογιών, κείται «είς πτώσιν και ανάστασιν πολλών».
Ως «πτώση», υπονοούνται εκείνοι οι πολίτες που θα παραμείνουν απαθείς και αδιάφοροι στο άκουσμα της είδησης της παραίτησης ενός λαμπρού πανεπιστημιακού δασκάλου για λόγους δημοκρατικού ήθους και ευαισθησίας και θα εξακολουθήσουν να είναι τηλεοπτικά υπνωτισμένοι αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι η διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού δεν γίνεται με όρους προστασίας της δημόσιας υγείας αλλά η πανδημία χρησιμοποιείται από την παγκόσμια πολιτικοοικονομική ελίτ ως απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο για τον ακραίο και βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Η παρατεινόμενη και διαρκής κοινωνική αδιαφορία και απάθεια πιστοποιεί, πλέον κατά τρόπο εκκωφαντικό, ότι η υγειονομική κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού ήρθε για να επισφραγίσει την πνευματική μας υποδούλωση. Και πριν ενσκήψει η πανδημία, ήμασταν ήδη πνευματικά ανελεύθεροι αλλά δεν το ξέραμε, δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Γιατί η πανδημία δεν αποσκοπεί να σμπαραλιάσει το σώμα αλλά το νου του ανθρώπου. Γι΄αυτό οι αντιδράσεις είναι μηδενικές έως ανύπαρκτες. Οι άνθρωποι στερούνται πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων και μοιραία υποτάσσονται στον καλλιεργούμενο φόβο.
Όμως η θαρραλέα παραίτηση του Κωνσταντίνου Βαθιώτη έρχεται να γκρεμίσει το οικοδόμημα του φόβου που επιμελώς έχτισαν οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης και να προσφέρει στους πολίτες την ελπίδα της αντίστασης και της ψυχικής ανάτασης.
Αντίθετα η «ανάστασις» παραπέμπει σε εκείνους τους πολίτες της «ενδεκάτης ώρας» οι οποίοι συγκλονισμένοι από το παράδειγμα και το ήθος ενός καθηγητή που εγκαταλείπει μια πολλά υποσχόμενη ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, αφυπνίζονται, αντιλαμβάνονται ότι η πολιτικόϊατρική διαχείριση της πανδημίας, υπό τους όρους που διεξάγεται, συνιστά τον μέγιστο κίνδυνο ο οποίος απειλεί να καταλύσει τις ατομικές τους ελευθερίες και αναπτύσσουν πολιτικές πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας.
Η γενναία παραίτηση του κ. Βαθιώτη και ο χειμαρρώδης λόγος που την συνοδεύει συνιστούν μια διαρκή υπόμνηση του χρέους και των υπολοίπων ακαδημαϊκών, εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων, ώστε με τις μαζικές παραιτήσεις τους να κλονίσουν συθέμελα το οικοδόμημα της υγειονομικής τυραννίας, προκειμένου να εξαναγκαστεί η κυβέρνηση εξαιτίας της κοινωνικής κατακραυγής και δυσαρέσκειας, να αποσύρει τα βάναυσα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέτρα του εγκλεισμού και της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Η παραίτηση του διαπρεπούς καθηγητή, στην ζοφερή και ανάλγητη εποχή που ζούμε, αποτελεί έναν φωτεινό φάρο και συνάμα οδοδείκτη για κάθε τσακισμένο από τα κύματα της ζωής άνθρωπο και για κάθε χαμένο στρατοκόπο, ώστε να επιλέξει τον ίδιο δρόμο, δηλαδή τον δρόμο της προσωπικής αντίστασης και της υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών, αξιών και ιδανικών, καλείται να πορευτεί σε ένα ανηφορικό μεν και δύσβατο μονοπάτι, στο τέλος όμως του οποίου ο κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος θα ξεδιψάσει με το γλυκό κρασί της εσωτερικής χαράς και βεβαιότητας ότι επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον του απέναντι στην πατρίδα του, στην κοινωνία, στον συνάνθρωπό του.
Μακάρι όλοι να ακολουθήσουμε το λαμπρό παράδειγμά του. Αν το πράξουμε θα ανατείλει μια καινούρια ημέρα, μια ημέρα χαράς, ελπίδας και αισιοδοξίας στην πολυβασανισμένη μας πατρίδα.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία που κυκλοφόρησε στις 14 Φεβρουαρίου 2021.