Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης
Η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης με το ψήφισμα 2631 (2021) με τίτλο «Εμβόλια Covid-19: ηθικά, νομικά και πρακτικά ζητήματα» διασφαλίζει ότι: «κανείς δεν πιέζεται πολιτικά, κοινωνικά ή με άλλο τρόπο να εμβολιαστεί, εάν δεν το επιθυμεί» (άρθρο 7.3.1) και «κανείς δεν υφίσταται διακρίσεις για το ότι δεν έχει εμβολιαστεί, λόγω πιθανών κινδύνων για την υγεία ή επειδή δεν θέλει να εμβολιαστεί (άρθρο 7.3.2). Η διατύπωση των άρθρων είναι σαφέστατη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας.
Οι πρόσφατες αποφάσεις της κυβέρνησης, τα σχετικά μέτρα που λαμβάνει και οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και άλλων υποστηρικτών του καθολικού εμβολιασμού των πολιτών, βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το γράμμα και το πνεύμα των δύο αυτών άρθρων.
Ποιος, λοιπόν, από τους δύο έχει δίκιο σε αυτήν την απόλυτη διαφωνία τύπου άσπρο-μαύρο; Η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβούλιου της Ευρώπης; Ή μήπως το Υπουργικό Συμβούλιο της ελληνικής κυβέρνησης; Προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη του ευρωπαϊκού θεσμικού οργάνου, καθώς βρίσκω την τοποθέτησή του συνετή, ενώ τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης όχι. Θα εξηγήσω γιατί.
Ακόμα κι αν:
α) απορρίψει κανείς τις ενδείξεις για ανεπαρκή καταγραφή των σοβαρών ανεπιθύμητων αντιδράσεων και των θανάτων μετά από τον εμβολιασμό
β) θεωρήσει συμπτωματικούς εκείνους τους θανάτους μετά από τον εμβολιασμό, τους οποίους πληροφορούμαστε όλοι από τον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο και τα μέσα ενημέρωσης
γ) παραγνωρίσει το γεγονός ότι απέναντι σε ιούς με τόσο μεγάλη γενετική αστάθεια, όπως οι κορωνοϊοί, ο μαζικός εμβολιασμός αυξάνει την εξελικτική πίεση στον ιό και την πιθανότητα ανεπιθύμητων μεταλλάξεών του,
ένα πράγμα δεν αμφισβητείται: δεν γνωρίζουμε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των συγκεκριμένων εμβολίων στον ανθρώπινο οργανισμό.
Η κυβέρνηση ξεκινά στο ζήτημα αυτό από λάθος βάση. Θεωρεί τα εμβόλια (τα οποία συνεχίζουν να είναι υπό δοκιμή με προσωρινή άδεια χορήγησης και δεν έχουν λάβει οριστική έγκριση από τις αρμόδιες αρχές) ως απόλυτα ή, τουλάχιστον, σε αποδεκτό βαθμό ασφαλή. Επειδή είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γνωρίζει κανείς τη δεδομένη χρονική στιγμή, το τι μπορεί να προκαλέσουν τα εμβόλια σε βάθος δύο και πλέον ετών από τη χορήγησή τους, συνεπάγεται ότι η στάση της κυβέρνησης δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, αλλά σε μία πίστη, σε μία πεποίθηση, σε μια επισφαλή βεβαιότητα. Οι βεβαιότητες, όμως, στην επιστήμη απαιτούν δεκαετίες ερευνών για να συγκροτηθούν- κι ακόμα κι έτσι είναι φορές που μετά από μεγάλο διάστημα καταρρέουν.
Πολλές φορές ο άνθρωπος βιάστηκε με την επιστήμη του να βγάλει συμπεράσματα. Θες από αλαζονεία; Θες από επιπολαιότητα; Θες από ιδιοτέλεια; Θες από φόβο ή ανάγκη; Τις πλήρωσε όλες. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα απ’ το να νομίζει κανείς πως μπορεί να παρέμβει και να ελέγξει τη φύση γρήγορα και βιαστικά και χωρίς το βάσανο πολυετούς έρευνας και δοκιμών.
Θέλω να πω, ότι το ερώτημα εάν τα εμβόλια για τον κορωνοϊό είναι ασφαλή δεν είναι της τάξεως του «τι σχήμα έχει η γη;»- είναι στρόγγυλο, όλα καλά… Πρόκειται για έρευνα αιχμής. Κι εδώ, μόνο όσοι έχουν εντρυφήσει κι έχουν τραβήξει πολύ κουπί στην έρευνα γνωρίζουν καλά ότι τα πράγματα αρκετές φορές δεν είναι όπως αρχικά φαίνονται. Θέλει κόπο, αγώνα και- προπαντός- θέλει χρόνο, για ν’ αρχίσεις να βγάζεις κάποια στέρεα συμπεράσματα.
Επιπλέον, δεν είναι ότι οι φόβοι μιας μικρής μερίδας επιστημόνων για τα συγκεκριμένα εμβόλια είναι αβάσιμοι. Το ότι είναι λίγοι δεν λέει τίποτα. Η κατάκτηση νέα επιστημονικής γνώσης, άλλωστε, κατά παράδοση βασίζεται στους λίγους που στην αρχή πάντοτε λοιδορούνται. Η αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας στο πεδίο της έρευνας αιχμής δεν έχει να κάνει με πλειοψηφία και μειοψηφία. Το ότι «το λένε οι περισσότεροι, άρα είναι σωστό» δεν ισχύει εδώ.
Η στάση του ευρωπαϊκού οργάνου σέβεται την ελευθερία, τη δημοκρατία και δεν διχάζει τους πολίτες. Επιπλέον- ας το πω λαϊκά- κρατάει και μια πισινή… Γιατί, όταν οι κατέχοντες θέσης ευθύνης πιέζουν «πολιτικά, κοινωνικά ή με άλλο τρόπο» και οδηγούν κάποιον άμεσα ή έμμεσα σε μια ιατρική πράξη, παίρνουν το κρίμα πάνω τους αν κάτι πάει στραβά. Είναι λεπτό το ζήτημα∙ ας δώσω καλύτερα ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε τι εννοώ. Πες πως στέλνεις το γιο σου σε μια δουλειά με τ’ αυτοκίνητο και σου λέει: «πατέρα, κάτι δεν μ’ αρέσει σήμερα, έχω μια διαίσθηση που μου λέει να μην πάω». Αν του πεις: «όπως νομίζεις παιδί μου, κάνε ότι καταλαβαίνεις» και πάει και σκοτωθεί σ’ αυτοκινητιστικό, δεν έχεις κρίμα. Αν όμως του ‘χες πει: «σήκω και πάνε αμέσως παλιοτεμπέλη, γιατί θα σε τιμωρήσω»; Πώς θα νιώθεις τότε;
Όσο για τη σοφιστεία «εμβολιαστείτε όλοι, για να σωθεί η οικονομία»… Για την καταστροφή της οικονομίας και το γεγονός ότι υπάρχει συνεχώς ετοιμόρροπη και χωρίς αντοχές σε κακοτοπιές, φταίει πρώτα ο κομματικός φεουδαλισμός με την οικογενειοκρατία, την ευνοιοκρατία, την κακή στελέχωση του δημοσίου και τη διαφθορά. Επομένως, για να σώσει κάποιος την οικονομία δεν χρειάζεται να εμβολιαστεί, αλλά μάλλον να προσέχει τι ψηφίζει. Ο κομματικός φεουδαλισμός φαίνεται πως ανακάλυψε μια ακόμα δουλειά- γι’ αυτό το ρημάδι το ένα πιάτο φαΐ- για τους υποτελείς δουλοπάροικους: συμμετοχή σε κλινικές μελέτες…
(Ο τίτλος παραπέμπει σε στίχους του Dante από την προμετωπίδα του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού:
Liberta vo cantando, ch’e si cara
Come sa chi per lei vita rifiuta
(Την ελευθερία τραγουδώ που είναι πολύ ακριβή,
όπως γνωρίζει αυτός που για χάρη της τη ζωή απαρνιέται ).