Λιτανεῖες τῆς χαριτοβρύτου Κάρας τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος ἀνά τήν Ἑλλάδα κατά τήν τουρκοκρατία πρός ἀπαλλαγή ἀπό θανατηφόρες ἐπιδημίες καί κυρίως τῆς Φοβερᾶς πανώλους.
Ὁ Ἅγιος Βησσαρίωνας ἔλαβε εἰδικῶς τό χάρισμα τῆς θεραπείας ἀπό τήν θανατηφόρο πανώλη, πού αὐτήν τήν ἐποχή (τῆς τουρκοκρατίας) ἀπεδεκάτιζε πληθυσμούς ὁλόκληρων ἐπαρχιῶν. Γι’ αὐτό σέ παλιές ἔντυπες παραστάσεις εἰκονίζεται νά πατᾶ τήν θανατηφόρο ἐπιδημία πού ἔχει σατανική γυναικεία μορφή. Πάνω στήν παράσταση ἀναγράφεται:
«Κάκιστε λοιμέ ἔρρε εἰς ᾅδου τόπον» καί
«Πάθη πατήσας Βησσαρίων πρίν, χάριν
λοιμόν πατεῖν νῦν λαμβάνεις ἐκ Κυρίου».
Ἡ ἔξοδος κάθε φορά τῆς Ἁγίας Κάρας ἀπό τήν μονή ἔμοιαζε περισσότερο μέ ἱεραποστολική ἐκστρατεία καί ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Ἁγίου ταχύτατη.
Τό 1744 σῴζει τήν Λευκάδα ἀπό τήν ἐπάρατη, ἀθεράπευτη γιά τότε νόσο τῆς πανούκλας. Ἀπέθανε τό 1/3 τοῦ πληθυσμοῦ. Κατέλαβε ὅλους πανικός. Οἱ Βενετοί ἀποδεκατίσθηκαν.
Εἶναι συγκλονιστικά τά ὅσα γράφει ὁ Λευκάδιος Δημήτριος Πετριτσόπουλος πρός τόν ἀδελφό του στήν Ἰταλία κατά τίς ἡμέρες τοῦ λοιμοῦ.
«Ἐν Λευκάδι τήν 10 Αὐγούστου 1743 ε.ν.
Ἀγαπητέ ἀδελφέ,
Ἐν ἄλλῃ μου ἐπιστολῂ σοι περιέγραψα τήν ἑκατόμβην, ἥν προὐκάλεσεν εἰς τόν ἀτυχῆ τοῦτον τόπον ἡ ἐπιδημία τῆς πανώλους καί τώρα σοι ἀναγγέλλω τόν νέον ὄλεθρον, διότι κατά τήν γενομένην στατιστικήν ἔπαυσαν νά ζοῦν περί τά 1.500 ἄτομα, πλήν ἐκείνων ἅτινα δέν συμπεριλαμβάνονται ἐν ταύτῃ. Κατά τό γενικόν τοῦτο θανατικόν πλεῖσται οἰκογένειαι ἐξέλιπον, εἰς τρόπον ὥστε ἡ δύστηνος πόλις εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν ἔρημος καί ἐγκαταλελειμμένη, διότι ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι , οἵτινες, παραμείναντες ἐν τῇ πόλει, ἀπέφυγον τό ὁρμητικόν βέλος, τό ὁποῖο ὁλονέν τρέχει καί ὁ Θεός μόνον γνωρίζει τί ἀναμένειν καί τούτους, ἐφ’ ὅσον τό κακό ταξιδεύει διαρκῶς μετά θλιβερᾶς καί ἀξιοθρηνήτου προόδου.
Διό, ὡς πρός τούς ἐπιζῶντας δέν ἀπομένει ἐλπίς σωτηρίας, ἐκτός καί ἄν ἡ Παναγία Παρθένος μαλάξῃ ὑπέρ ἡμῶν τήν δικαιοτάτην ὀργήν τοῦ Υἱοῦ της. Ὑπό τό πνεῦμα τοῦτο δέονται πάντες μετά πικρῶν δακρύων, πολλοί δέ μετά δακρύων αἵματος. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ Παναγία εἰσήκουσε τῶν δεήσεων τῶν πιστῶν καί εὐλαβῶν, διότι ἐνέπνευσεν εἰς τάς Ἀρχάς νά ἐπιτρέψουν τήν ἐκ Λευκάδος διέλευσιν τοῦ περιωνύμου λειψάνου τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ μεγάλου ἐκείνου Ἁγίου, ὅστις καθημερινῶς τελεῖ τοσαῦτα θαύματα καί ὅστις διά τῆς διαβάσεώς του ἐκ τῶν πανωλοβλήτων χωρῶν ἀποδιώκει τό κακόν, τῶν προσβεβλημένων ἀνακτώντων ἀμέσως τήν προτέραν εὐεξίαν. Ἕνεκα τούτου φαντάσθητι ὁπόση εἶναι ἡ πίστις καί ἡ ἐλπίς πάντων ἡμῶν, ἀγωνιώντων νά ἴδωμεν ἀποκαθισταμένην τήν ὑγείαν. Χθές αἱ πληροφορίαι ἐβεβαίουν ὅτι ἡ ἁγία κάρα ἔφθασεν εἰς Πρέβεζαν καί σήμερον ἀναμένεται ἐνταῦθα μετ’ ἀφάτου ἀνυπομονησίας καί χαρᾶς τῶν κατοίκων….».
Γιά τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου στήν Λευκάδα γράφονται τά ἑξῆς χαρακτηριστικά στόν ἱστορικό κώδικα τῆς Μονῆς.
«…Εἰς τούς 1744 ἠκολούθησεν δεινός θάνατος τῆς πανώλης, καί μή ἔχοντες μετά Θεόν καταφυγή οἱ ἐκεῖσε χριστιανοί ἔστειλαν ἀνθρώπους εἰς τό Ἱερόν ἡμῶν Μοναστήρι καί ἐπῆραν τήν Ἁγίαν κάραν τοῦ Ἁγίου μας, καί ταξιδιώτης ἐπάησεν Ματθαῖος τίς ἱερομόναχος καί διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος ἐλευθερώθησαν οἱ χριστιανοί ἀπό τήν νόσον τῆς πανώλης…».
Τόν Μάιο τοῦ 1816 ἐλευθερώνει τήν Ἄρτα ἀπό τόν ἴδιο λοιμό. Ἀπέθνησκον 60 μέ 70 ἄτομα τήν ἡμέρα. Μέ πολύ ἁπλότητα καί αὐθορμητισμό καταγράφουν τά γεγονότα στόν ἱστορικό κώδικα τῆς Μονῆς αὐτόπτες μάρτυρες πατέρες, πού συνόδευαν σ’ αὐτήν τήν δύσκολη ἀποστολή τόν Ἅγιο.
«1816 ἔτος. Μαΐου 16. Ἐκατέβηκεν ἀπό τήν σκάλαν τοῦ Μοναστηρίου ἡ ἁγία Σιαγών τοῦ κοινοῦ πατρός ἡμῶν Ἁγίου Βησσαρίωνος, πού εἶχαν προσκαλέσει τόν Ἅγιον, ἐπειδή καί ἦτον πανοῦκλα φοβερή μέσα εἰς τήν Ἄρτα καί ἔξω εἰς ὅλα τά χωρία καί ἀπέθνησκον ἑξήντα καί ἑβδομήντα τήν ἡμέραν μέ τό μέτρον καί πολλάκις ἀνέβαινεν ὁ θάνατος καί ἕως ἐνενήντα τήν ἡμέραν, καί ἐπάησαν μέ τόν Ἅγιον τρεῖς ἀδελφοί. Πνευματικός ἦταν Στέφανος δραμιζινός, ἐφημέριος ἦταν Παΐσιος ὁ μουζακιώτης καί ἱεροδιάκονος ἡ ἐμή ἀναξιότης, Γεράσιμος ἀπό Μακρυχώρι, καί τέσσερις οἱ ἐκεῖσε τῆς πόλεως ἀπεσταλμένοι, ὅπου προσκαλοῦσαν τόν Ἅγιον. Πρῶτος ὁ Ἡγούμενος Καλλίνικος ἀπό τήν Σκουλικαριά καί τρεῖς ἀπό τό μέρος τῆς πόλεως διά μέσου τῶν καπεταναραίων. Καί ἀφοῦ ἐπήγαμεν, ἡ πολιτεία ἦταν ἔξω ἀπό τό θανατικόν καί ὅλο χριστιανοί ἀπέθανον. Καί ἀφοῦ ἐδιαβάσαμεν τά ταμπούρια τῶν χριστιανῶν εἰς εἴκοσι δύο ἡμέρας ἔπαυσεν ὁ θάνατος. Ὤ! τοῦ θαύματος, διά πρεσβειῶν τοῦ κοινοῦ πατρός ἡμῶν Ἁγίου Βησσαρίωνος.
Ἔπειτα μᾶς ἐδιώρισαν οἱ ἄρχοντες νά ἐμβοῦμεν καί ἔσωθεν τῆς πόλεως τῆς Ἄρτας καί πολλοί τῶν ἀρχόντων μᾶς ἔδωσαν καί τά κλειδία ἀπό τά ὀσπίτιά τους διά νά τά ἁγιάση ὁ Ἅγιος, διότι κανένας δέν ἀποτολμοῦσεν νά ἐμβῆ εἰς τήν πολιτείαν.
Δέν ἀπέρασαν δύο ἤ τρεῖς ἡμέρες, ἔκαμον συμβούλιον οἱ ἄρχοντες μετά τῶν ἰσμαηλιτῶν εἰς Κωστακιούς καί εἶπεν ὁ Καδής καί οἱ ἄλλοι μπέηδες. Τί βάλετε πίστιν καί προσκυνᾶτε τά κόκαλα; Καί οἱ ἄρχοντες ἐδυσπίστησαν ἐξ αἰτίας τῶν ἰσμαηλιτῶν. Καί ὤ τοῦ θαύματος! ἐπέστρεψεν ἡ ἀγανάκτησις τοῦ Θεοῦ κατά τῶν ἰσμαηλιτῶν ὅπου ἐκάθονταν ἐκεῖ. Καί ἀφοῦ ἀπέθανεν τό χαρέμι τοῦ Καδῆ, τήν ἄλλην ἡμέραν ἐξημέρωσαν διακόσιοι ἀποθαμένοι. Ὁμοίως καί εἰς Βλαχέρναν οἱ Ἑβραῖοι, ὥστε ὅπου ἀνέβηκεν ὁ θάνατος εἰς αὐτά τά δύο ἔθνη Τούρκους καί Ἑβραίους, ὥστε ὅπου δέν τούς ἔθαπτον ἀλλά τούς ἔρριπτον εἰς τόν ποταμόν καί ἐπήγαιναν τόν κατήφορο εἰς τήν θάλασσαν…».
Πηγή
Ἅγιος Βησσαρίων, Ἀρχιεπίσκοπος Λαρίσης καί Τρίκκης κ΄ Κτίτωρ τῆς Ἱεράς Μονῆς Δουσίκου, Βίος- Ἀκολουθίαι, ἔκδοσις Ἱεράς Μονῆς Ἁγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου.