Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος διηγεῖται…
Η ΕΝ ΤΗΝΩ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ
Ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφτηκα [τὸν πατέρα Ἀθανάσιο Χαμακιώτη] στὸ μοναστήρι [τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης], ὁ γέροντας μοῦ λέγει: «Ἀπὸ πολὺν καιρὸν μὲ ἀπασχολεῖ ἕνα πρόβλημα τῆς Μονῆς καὶ θὰ ἤθελα τὴν γνώμην σας».
Ἐνῷ ἐξέθετε τὸ πρόβλημα, ἐγὼ ἐσχεδίαζον κατὰ νοῦν τὴν ἀπάντησίν μου.
Ἐσκεπτόμην νὰ τοῦ εἴπω:
«Πάτερ μου, ἔχετε τὰ διπλάσια καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ ἐμὲ (ἐγὼ ἤμουν τότε 35-36 ἐτῶν).
Ἔχετε πεῖραν μυριοπλάσιον τῆς ἰδικῆς μου.
Ἔχετε μεμαρτυρημένως ζωὴν ἁγίαν καὶ πλούσιον τὸν φωτισμὸν τοῦ Κυρίου. Ἐγὼ εἰς ὅλα αἰσθάνομαι νήπιον ἐνώπιόν σας.
Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ τολμήσω νὰ δώσω ἐγὼ συμβουλὴν εἰς ὑμᾶς;
Λύσατε μόνος σας τὸ πρόβλημα μὲ τὸν φωτισμὸν ποὺ διὰ τῆς προσευχῆς θὰ σᾶς δώση ὁ Κύριος.
Μὴ ζητῆτε συμβουλᾶς ἀπὸ ἐμέ.
Μὲ φέρετε εἰς πολὺ δύσκολον θέσιν…»
Ἑτέρα ὅμως σκέψις, ὑπεισελθοῦσα, ἀντέκρουσε τὴν ἀνωτέρω:
«Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος, ὀλίγον πρὶν ἔλθης προσηυχήθη ἐν ταπεινώσει καὶ εἶπε:
«Κύριέ μου, ἐγὼ θὰ θέσω τὸ πρόβλημα εἰς τὸν πρῶτον ἱερέα ποὺ θὰ ἐμφανισθῆ, ὅποιος κι ἂν εἶναι, καὶ θὰ ζητήσω τὴν συμβουλήν του, Σὺ δὲ φώτισε τὸν νὰ μοῦ εἴπη τὰ πρέποντα», ἔχεις δικαίωμα νὰ ἀρνηθῆς; Ἡ ἄρνησίς σου θὰ εἶναι κατὰ Θεόν;
Ποίησον ἀγάπην, καὶ κάμε ὑπακοὴν καὶ εἰπὲ του ὅ,τι νομίζεις, ὅ,τι σοῦ κατέβη.
Καὶ βλακείαν νὰ τοῦ εἴπης, ὁ Θεὸς θὰ λύση τὸ πρόβλημα.
Θὰ τὸ λύση διὰ νὰ βραβεύση τὴν ταπείνωσιν αὐτοῦ του ἀνθρώπου ποὺ ἐρωτᾶ ἕναν πολὺ νεώτερόν του καὶ κατὰ πάντα κατώτερόν του.
Ἡ γνώμη ποὺ θὰ τοῦ δώσης δὲν ἔχει οὔτε ἀξίαν οὔτε σημασίαν.
Ἀρκεῖ ἡ ταπείνωσίς του.
Ἡ ἰδικὴ του ταπείνωσις θὰ λύση τὸ θέμα καὶ ὄχι ἡ γνώμη σου…»
Εὗρον ὀρθοτέραν τὴν δευτέραν σκέψιν καὶ ὃτε ἐτελείωσεν, εἶπον ἐν πολλῇ συστολῇ τὴν γνώμην μου διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ ζητήματος…
Μετὰ πάροδον χρονικοῦ τινος διαστήματος, κατὰ τινα νέαν ἐπίσκεψίν μου, πλήρης χαρᾶς καὶ μὲ μίαν παιδικὴν ἁπλότητα μοῦ ἀνεκοίνωσεν ὅτι «ἠκολούθησε τὴν συμβουλήν μου» καὶ τὸ πρόβλημα ἐλύθη ὁλοκληρωτικῶς, διὸ καί μοῦ… ὤφειλε «πολλὴν εὐγνωμοσύνην»!…
Ἐγὼ ἠτένιζον τὸ ἱλαρὸν καὶ γαλήνιον πρόσωπόν του, τὸ πάντοτε πρᾶον, φωτεινὸν καὶ ἀκτινοβόλον, καὶ ἐμειδίων… Προετίμησα νὰ σιωπήσω.
Οἱ Ἃγιοι, ἐσκέφθην, ἔχουν πολλὰς τοιούτου εἴδους (τονίζω: τοιούτου εἴδους!) «πλάνας» καὶ «ψευδαισθήσεις».
Ἂν δὲν τὶς εἶχον, ἄλλωστε, δὲν θὰ ἦσαν Ἃγιοι… Ἂς διατηρήση λοιπὸν καὶ ὁ π. Ἀθανάσιος τὴν ἰδικήν του.
Ἂς πιστεύη δηλαδὴ ὅτι ἡ δική μου «σοφή (!) συμβουλὴ» ἔλυσε τὸ πρόβλημα καὶ ὄχι ἡ ἰδικὴ του ἁγιότης, ἡ ὁποία τὸν ὠδήγει εἰς τόσην ταπείνωσιν…
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτη Ἀργολίδος Νεκταρίου Ἀντωνόπουλου ‘’Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης’’, Ἐκδόσεις Ἀκρίτας, σελ. 199-200