Ἀρχιμ. Μαξίμου Παναγιώτου,
Ι. Μονή Παραμυθίας Ρόδου
Ὅταν εἶμαι κουρασμένος τό βράδυ, νομίζω πώς κι ἕνας σταυρός εἶναι καλό.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κι ὁ βοηθός του ὁ Σίλας βρίσκονταν στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας καί δίδασκαν. Ἐκεῖ τούς συνέλαβαν καί τούς φυλάκισαν. Ἐνῷ ἦταν χτυπημένοι μέ ράβδους καί καταπληγωμένοι, ἐνῷ ἦταν μέ δεμένα τά πόδια σέ ξύλο, προσεύχονταν τή νύχτα καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό. Ὅταν ἀγαπᾶς πραγματικά τόν Θεό, ὅσο ἐξαντλημένος κι ἄν εἶσαι, θά πιέσεις τόν ἑαυτό σου. Ὁ Θεός, πού βλέπει τή διάθεση καί τήν προσπάθειά σου, θά στείλει τή χάρη Του καί θά θερμανθεῖ ἡ καρδιά σου καί ἴσως κάνεις τότε μία ἀπό τίς καλύτερες προσευχές σου. …Κι ἄν δέν σοῦ χαρίσει ὁ Θεός κατάνυξη καί καρποφόρα προσευχή, τότε μετράει γιά τόν Θεό κι ὁ κόπος σου. Ἄς προσέχουμε, ὅμως, μήπως ἡ κόπωση εἶναι δικαιολογία τῆς “τεμπελιᾶς μας”. Ἄν ἐκείνη τή στιγμή μᾶς ἔπαιρνε τηλέφωνο ἕνα ἀγαπημένο μας πρόσωπο, θά ξεχνούσαμε τόν κόπο καί θά χαιρόμασταν τήν ἐπικοινωνία. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔφτασαν στό σημεῖο νά ζοῦν τήν προσευχή ὡς ἀνάπαυση ψυχῆς καί σώματος.