Ζήση Μαριάννα
ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν εν αγνεία, φησί τω Γαβριήλ θαρσαλέως
¨ το παράδοξόν σου της φωνής, δυσπαράδεκτον μου τη ψυχή φαίνεται
(. )ασπόρου γαρ συλλήψεως την κύησιν πώς λέγεις;
κ ρ ά ζ ω ν Αλληλούια.
Η επιλογή των παραπάνω λόγων δεν είναι ένας απλός φόρος τιμής εξαιτίας της δυναμικής που εκπέμπει το συγκεκριμένο τριήμερο, κατά το οποίο η έναρξη των Χαιρετισμών έρχεται να ισχυροποιηθεί με το επιστέγασμα του Ευαγγελισμού.
Μέσα στο μυαλό μου έγινε η ακόλουθη σύνδεση γεγονότων, την οποία και καταγράφω. Όλο αυτό τον καιρό, παρακολουθώντας με βαθύ προβληματισμό δεν έβρισκα τον κατάλληλο τρόπο να αναφερθώ στα θύματα του σημερινού πολέμου, στους ανθρώπους που έχουν αυτοκτονήσει.. Εξακολουθεί και είναι αδιανόητο, το πώς σήμερα, το έτος 2013 ενώ ο άνθρωπος έχει αισθανθεί δυνατός μέσα από την επιστήμη και τα επιτεύγματά του, η βαθύτατη εσωτερική μοναξιά και η απόγνωση τον οδήγησε εκεί.
Όμως, μία κατάθεση ψυχής που αξιώθηκα να ακούσω από μάτια βουρκωμένα από χαρά και φως, που συνεχίζουν να παλεύουν, αποτέλεσε την άλλη πλευρά του νομίσματος, τη μόνη ελπιδοφόρα λύση και μου έδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να αγγίξω αυτό το θέμα.
θα παραθέσω τα λόγια του ανθρώπου, που μου εκμυστηρεύτηκε το βίωμά του.
«Η Παναγία μας ακούει, και όταν μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας ζητήσουμε την βοήθειά της, ανταποκρίνεται.
Η ζωή μου ανατράπηκε ολοκληρωτικά. Μέσα στην τόσο μεγάλη θλίψη, που είχε κυκλώσει την ψυχή μου, έβλεπα τη ζωή μου να καταρρέει, έχανα πραγματικά τη γη κάτω από τα πόδια μου. Υπήρχε πόνος, μεγάλος πόνος, υπαρκτός μέσα στη ψυχή μου, που με έτρωγε και με έριχνε όλο και πιο κάτων. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι και τον αβάστακτο πόνο ένα πράγμα ζήτησα από την Παναγία, ένα και μόνο, ένα συγκεκριμένο και μου το έδωσε έτσι ακριβώς όπως το ζήτησα.
«Κράτησέ με στην αγκαλιά σου όπως κρατούσες τον Χριστό και φύλαξέ με εκεί μέσα».
Αυτό ακριβώς μου έδωσε. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που συνέχισα να περνώ αισθανόμουν ότι μόνιμα βρίσκομαι μέσα σε αυτή την αγκαλιά, που με γέμιζε με ατελείωτη αγάπη και θαλπωρή.. Δεν περιγράφεται με λόγια, το αισθανόμουν συνέχεια. Ήταν πραγματικό και τόσο μα τόσο δυνατό. Αυτή η τόσο αληθινή, αυτή η τόσο δυνατή αίσθηση κράτησε για πάρα πολύ καιρό. Και όταν ενώ ακόμη το ζούσα το είπα σε έναν δικό μου άνθρωπο, έ φ υ γ ε. Ήταν όμως τόσο δυνατό, που θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Αυτό με κράτησε έως σήμερα, οι άνθρωποι που προσεύχονται για μένα και ο πνευματικός αγώνας».
Είναι αλήθεια ότι η πραγματική επικοινωνία με τον Χριστό, την Παναγία ή τους Αγίους πραγματοποιείται τη στιγμή που απογυμνώνεται το πανίσχυρο Εγώ και μέσα από την πίστη στην ύπαρξη της Θεότητας αφήνεται και ζητάει. Είναι η επιβεβαίωση στον κάθε θνητό, ο οποίος στραφεί εκεί, ότι η σχέση αυτή υπάρχει, είναι αληθινή και υλοποιείται, γιατί υπάρχει πομπός και δέκτης ο οποίος ενεργοποιείται μόνο μέσα στην καθαρή καρδιά.
Δυστυχώς είτε ο προσανατολισμός του ανθρώπου στο κυνήγι της πανίσχυρης- ικανής για όλα εικόνας του, είτε ο εγκλωβισμός του στον τυπολατρικό φαρισαϊσμό του στέρησε την αληθινή επικοινωνία με τη Θεότητα, του στέρησε δηλαδή τη βοήθεια που μπορεί να ζητήσει και να δεχτεί, πέρα και πάνω από τη λογική.
Γι’ αυτό επέλεξα και τα παραπάνω λόγια διότι ακόμη και η ίδια η Παναγία απόρησε και ρώτησε για το πέρα και πάνω από τη λογική «ασπόρου γαρ συλλήψεως πώς λέγεις;».
Και εδώ θα συμπληρώσω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, που δείχνουν ότι ο άνθρωπος όχι μόνο απορεί, αλλά πολύ συχνά δεν τα δέχεται.
Ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού. μωρία γαρ αυτώ εστί, και ου δύναται γνώναι ότι πνευματικός ανακρίνεται.
Ο φυσικός άνθρωπος όμως και μη αναγεννημένος δεν δέχεται εκείνα που διδάσκει το πνεύμα του Θεού, διότι όλα αυτά του φαίνονται κουταμάρες και δεν έχει την πνευματική δύναμη και αντίληψη να τα γνωρίσει.
Να γιατί ο άνθρωπος σκοντάφτει και ενώ μπορεί να έχει ευσέβεια δεν ανοίγει την πόρτα στην επικοινωνία, επειδή δεν δέχεται ότι το πνεύμα του Θεού είναι πάνω από τη λογική, με αποτέλεσμα ή να παλεύει να ανταποκριθεί αναποτελεσματικά μόνος ή να χαθεί.
Ας υποκλιθούμε σε αυτή την μαρτυρία- κατάθεση ψυχής, ας σκεφτούμε και ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη σχέση με την ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ, που ακούραστα μας περιμένει ως η μεγαλύτερη φιλόστοργη μητέρα και ας ευχηθούμε όταν πούμε τα ακόλουθα λόγια, βαθιά να τα αισθανθούμε στην καρδιά μας.
Χαίρε αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα
Χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα
Χαίρε, δι ης η χαρά εκλάμψει
Χαίρε δι ης η αρά (κατάρα) εκλείψει.
Χαίρε το φως αρρήτως γεννήσασα!