Καρδιογνώστα, των ψυχών
γλυκύτατε, Θεέ μου
πόσα γνωρίζεις και σιωπάς
για πόσα πάντα μεριμνάς
φιλάνθρωπε Χριστέ μου!
Τους σταυρωτές Σου συγχωρών
επάνω στο σταυρό Σου
πόση η αγάπη Σου Χριστέ
και πόσο το έλεός Σου!
Ω! πώς δακρύζεις Συ, για μας
που χάσαμε το δάκρυ
κοιτώντας Σου ως άψυχοι
τη σταυρωμένη αγάπη!
Εμπρός Σου στέκω και ζητώ
τη λατρευτή ματιά Σου
μα πού να πάω να κρυφτώ
τις ενοχές να πάψω
Χριστέ μου, όταν Σε λυπώ
πού την ντροπή να θάψω;
Πώς με τα χείλη ρυπαρά
Σε ασπάζομαι Θεέ μου
και πώς τολμώ να Σε κοιτώ
όντας, Σε πάνω στο σταυρό
και να ρωτώ, αν θες κι Εσύ
την ποταπή μου αγάπη!
Χριστέ μου, δέξαι της καρδιάς
το ελεεινό μου δάκρυ
ως Συ εδέχθης το ληστή
τον άσωτο, την πόρνη
του Πέτρου τη μετάνοια
τα δάκρυα του τελώνη.
Ω! μεγαλείο του Θεού
της αιωνίου δόξης,
ως άνθρωπος και ως Θεός
για εμάς που εσταυρώθης
χαρίτωσέ μας Κύριε
φίλοι σου να γενούμε
της άνω βασιλείας Σου
όλοι ν’ αξιωθούμε.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΜΠΟΥΚΑ- ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗ