Κάποτε, στα πανάρχαια χρόνια, ένας πρωτόπειρος ναυπηγός, αλλά με μαστορική επιδεξιότητα, συνάρμοσε μια Κιβωτό, στα σπλάχνα της οποίας κούρνιασε ταπεινά, σαν σε εύγονη μήτρα, ολόκληρος ο πλούτος της έμβιας δημιουργίας, έως ότου απέστη η οργή Κυρίου, που επέπεσε στη γή, διά το είναι τους ανθρώπους ‘’σάρκας.’’ ‘’Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί καί έπνευσαν οι άνεμοι’’ σε μια λυσσομανούσα φύση, αλλά το πλοίο της Κιβωτού έπλεε ασφαλές μέσα σε μια γαλήνια πορεία ζωής, διαφυλάσσοντας στην θαλπωρή των σπλάχνων της την παγκόσμια έμβια δημιουργία.
Οι «τελισκόμενοι» της πολιτικής ορθότητας