Παρακολούθησα με θαυμασμό τον γεμάτο αποφασιστικότητα τρόπο, με τον οποίο ο Κυβερνήτης του πλοίου κατέστησε το κατεστραμμένο πλοίο του ικανό να πλεύσει και το επανέφερε για τόσα μίλια και με τόσες δυσκολίες.
Συγκεκριμένα, οι Συμμαχικές δυνάμεις διατηρούσαν στην περιοχή το αεροπλανοφόρο ILLUSTRUS, τα καταδρομικά SIRIOUS και PENELOPE, έξι αντιτορπιλικά, τρία υποβρύχια, μια εξοπλισμένη ημιολία (σκούνες) και πάνω από 20 αεροσκάφη. Στις παραπάνω ναυτικές δυνάμεις ήταν ενταγμένα και το τραγικά χαμένο Αντιτορπιλικό ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ και το Υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ…
Ωστόσο και κατά τη διάρκεια της τριπλής ναζιστικής-φασιστικής κατοχής υπήρξε πεδίο συγκρούσεων. Την 1η Οκτωβρίου 1943 δύναμη του ΕΔΕΣ υπό τον ήρωα του 1940 ίλαρχο Δημήτριο Γεωργιάδη, έδωσε μάχη στο χωριό με γερμανική δύναμη που υποστηρίζονταν και από πυροβολαρχία.
Η Ελλάδα , παρά το ότι υπέκυψε στρατιωτικά σε δύο ισχυρές Δυνάμεις του άξονα , διατήρησε αμείωτη την απόφαση της να συνεχίσει τον αγώνα. Έτσι ο Βασιλιάς και η Κυβέρνηση και στρατιωτικές δυνάμεις αναχώρησαν για την Κρήτη λίγες μέρες πριν την κατάληψη των Αθηνών.
Στις 10 Ιουλίου 1943, ο υπολοχαγός Μίχαελ Παίσιγκερ, διοικητής του 6ου λόχου, του 2ου τάγματος, του 98 συντάγματος, εφαρμόζει την διαταγή που προβλέπει: «εκκαθάριση και φύλαξη του δρόμου προώθησης προς Ιωάννινα», που αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα, εφαρμογή της τακτικής της καμένης γης, που έχει να κάνει με δολοφονίες αμάχων και κάψιμο χωριών…
Εἶναι ἀπό ἐκεῖνες τίς «ξεχασμένες» ἱστορίες πού σπάνια ἔρχονται στή δημοσιότητα καί συνήθως τίς περισσότερες τίς «καταπίνει» ὁ χρόνος ὄχι διότι δέν ἔχουν ἐνδιαφέρον ἀλλά διότι οἱ πρωταγωνιστές τους δέν ἐπιδίωξαν νά τίς ἐξαργυρώσουν μέ παράσημα καί προβολή.
Εάν οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν την Κρήτη ως βάση εξορμήσεως για να κυριαρχήσουν στην περιοχή, θα έθεταν υπό τον έλεγχο τους την Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Αραβία, την Αίγυπτο και την Αφρική. Θα είχαν εξασφαλίσει επίσης πρόσβαση σε τεράστια ενεργειακά και αποθέματα πρώτων υλών.
Όταν εξερράγη ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ζήτησε να αναλάβει μάχιμη υπηρεσία στην VIIΙ μεραρχία. Ανέλαβε Διοικητής μοίρας Πυροβολικού και συνετέλεσε να κερδηθεί η περίφημη μάχη του Καλπακίου. Μετά ήρθε η ιστορική μάχη των χιονοσκεπών υψωμάτων 669 και Μπουράτο, όπου ο Ι. Παπαρρόδου με τα πυρά της μοίρας του επέφερε μεγάλες απώλειες στον εχθρό.
Ἀξίζει νά διαβάσει κανείς περιγραφές ἀπό τίς ἡρωικές ἐκεῖνες μάχες. Ὁ ἡρωισμός τῶν Ἑλλήνων ἦταν τέτοιος, πού κατέπληξε καί τούς Γερμανούς. Ἄς δοῦμε τί εἶπαν οἱ τελευταῖοι.
Πριν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της δίκης, πρέπει να σημειωθεί ότι η υπεράσπιση επιχείρησε να παρουσιάσει ως μάρτυρα (ο οποίος απερρίφθη από το δικαστήριο) τον Conteradmiral Karl Schmidt, διοικητή του αντιτορπιλικού Erich Giese το οποίο βυθίστηκε στις 13 Απριλίου 1940 και οι 200 Γερμανοί επιζώντες βλήθηκαν από βρετανικά αντιτορπιλικά ενώ βρίσκονταν στο νερό και στις σχεδίες. Οι Βρετανοί ισχυρίστηκαν ότι η δολοφονία τους ήταν «επιχειρησιακή αναγκαιότητα»….
Ὁ Μουσολίνι ζηλεύοντας τίς ἀρχικές νίκες τῶν Γερμανῶν στήν Εὐρώπη, θέλησε καί αὐτός νά δείξει τό μέγεθος τῶν Ἰταλικῶν Ἐνόπλων δυνάμεων, ρίχνοντάς τους ἐναντίον ἑνός μικροῦ καί εὔκολου ἀντιπάλου ὅπως ὑπολόγιζε.
Η πρώτη αποτυχία απελευθέρωσης της νήσου Τήλου οδήγησε τη συμμαχική διοίκηση στην απόφαση να επανέλθει με ισχυρές δυνάμεις. Η νέα επιχείρηση αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 27 Φεβρουαρίου 1945. Για την νέα επιχείρηση συγκεντρώθηκαν πράγματι ισχυρές δυνάμεις, με δύο αποσπάσματα του Ιερού Λόχου, τα οποία συγκρότησαν το «Απόσπασμα Σύμης», δύο λόχους της 5ης Ινδικής Ταξιαρχίας και τις δυνάμεις τριών περιπόλων (12 Ιερολοχίτες συνολικά) που ήδη ενεργούσαν στην Τήλο
Η ήττα στο Καλπάκι αποτέλεσε εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη για την ιταλική ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική. Η σιγουριά των Ιταλών για έναν γρήγορο, «ευχάριστο» πόλεμο, διαψεύστηκε, με τραγικά μάλιστα αποτελέσματα.
Από την πρώτη ημέρα της σύστασης του νεοελληνικού κράτους, η Ελλάδα είχε προβλήματα σχεδόν με όλους τους γείτονές της. Γενικά στα Βαλκάνια, ειδικά τον 19ο και τον 20ο αιώνα, όλα τα κράτη εποφθαλμιούσαν τα εδάφη των γειτόνων τους και όχι μόνο, με τους δύο Βαλκανικούς και δύο Παγκοσμίους πολέμους να το αποδεικνύουν περίτρανα.
Τα οχυρά παραδίδονται μόνον όταν κυριευθώσιν παρά του αντιπάλου. Ο αγών θα συνεχισθεί. Πάσα δε απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού θα συντριβεί.