Ξημερώνει παραμονή των Φώτων. Πέντε του Γενάρη. Του Γιαννέλ’ φύλαγε πώς και πως αυτή τη μέρα. Είναι η αγαπημένη του γιορτή. Είναι η πιο αγαπητή του. Απ’ τα πιο μωρκάτα τ’ που ήταν θυμάται πάντα τα Φώτα σαν μια μέρα που ξεχώριζε απ’ όλες του χρόνου. Ήθελε πάντα να νιώσει ταχτέρ ταχτέρ, να σαστεί, να βάλει τα καλά του τα πκάμσα και να ανηφορίσει για την Παναγιά.
«Του Γιαννέλ’ τσ’ ι παπα – Σίμους»
