Στήν ἀρχαιότητα ὁ ἑλλαδικός χῶρος ἦταν διαιρεμένος, ἀνάλογα καί μέ τίς περιοχές ἐγκατάστασης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν φύλων, σέ πόλεις – κράτη, οἱ ὁποῖες διατηροῦσαν μεταξύ τους φυλετικούς δεσμούς. Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στήν Πελοπόννησο, ἰδίως στίς περιοχές τῆς Λακωνίας, Ἀργολίδας, Κορινθίας, Κυνουρίας καί Μεσσηνίας, Δωριεῖς βρίσκουμε ἐγκατεστημένους ἐπιπλέον στήν Δωρίδα, τήν μικρή ὀρεινή περιοχή ἀνάμεσα σέ Οἴτη, Παρνασσό καί Γκιώνα, καθώς καί στήν περιοχή τῶν Μεγάρων.
Μέ τόν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη (1850–1929) δέν μοῦ δόθηκε ἡ ἀφορμή νά ἀσχοληθῶ ἰδιαίτερα. Τό ἐνδιαφέρον μου στρεφόταν πάντοτε στόν «ἄλλον Ἀλέξανδρο» καί μακρινό ἐξάδελφό του, τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη (1851–1911).
Ἔχει ἐπικρατήσει, δυστυχῶς, στίς μέρες μας ἡ Βυζαντινή ζωγραφική νά ἀποκαλῆται «Ἁγιογραφία». Ἀδόκιμος ὅρος πού ἀδικεῖ τήν μεγαλειώδη αὐτή τέχνη τῆς ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας. Τήν ζωγραφική, δηλαδή, πού ἤκμασε στά χρόνια τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἔχοντας τίς ρίζες της σέ πολύ παλαιότερα χρόνια.
Γιατί ἐμεῖς, ἡ δικιά μου γενιά, εἴμαστε τόσο εὐγνώμονες στίς γιαγιάδες μας; Ἐγώ, ὅταν ἤμουν στήν Ἀμερική, πήγαινα καί σέ καμιά χειροτονία. Καθόμουν ἐκεῖ σέ μιά ἀκρούλα καί περίμενα νά ἀκούσω ἕνα μόνο πρᾶγμα. Γινόταν πρῶτα ἡ χειροτονία καί μετά ὁ νεοχειροτονούμενος ἑτοιμαζόταν νά πάει στό ἱερό σάν παππᾶς λόγου χάριν ἤ σάν διάκος. Τότε μίλαγε ὁ δεσπότης καί τόν νουθετοῦσε καί μετά ἔπαιρνε τόν λόγο καί ὁ νεοχειροτονηθείς νά πεῖ δυό κουβέντες.
Νέες καὶ νέοι μας, μόλις κυκλοφόρησε τὸ τεῦχος 34 (Μαρτίου 2024) τοῦ νεανικοῦ περιοδικοῦ «ΡωμΝιός»! Ὁ «Ρώμ-νιὸς» εἶναι ἕνα περιοδικὸ τὸ ὁποῖο γράφεται ἀπὸ νέους γιὰ νέους! Ὁ λιτὸς τίτλος του σημαίνει νέος Ρωμηός. Μέσα του ἐμπεριέχει ὅλες τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ τοῦ γένους μας, κυρίως Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Ἐκδίδεται καὶ προσφέρεται δωρεὰν ἀπὸ τὸ σωματεῖο μᾶς “ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ”, ὡς βοήθημα….
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ τεύχους 33 μὲ τίτλο: “Οἱ ἀναμνήσεις μου ἀπὸ τὸν Ὅσιο Παϊσιο”.
