Ἀρχιμ. Μαξίμου Παναγιώτου,
Ι. Μονή Παραμυθίας Ρόδου
Τί εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.
Ἡ θεία χάρη ἔρχεται στή ζωή μας κυρίως μέ τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τή θεία κοινωνία, μέ τήν ἐξομολόγηση, μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή. Ἀπ’ ὅλες αὐτές τίς εὐκαιρίες μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά γίνεται συνεχῶς. Ἡ καλύτερη προσευχή πού μπορεῖ νά λέγεται συνεχῶς εἶναι ἡ εὐχή μέ τίς πέντε λέξεις: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἀξίζει νά τήν ἐπαναλαμβάνουμε ἀσταμάτητα. Στήν ἀρχή μέ κόπο, ἀλλά ἀργότερα ἄκοπα, λόγῳ θείας βοηθείας. Τό «Κύριε» σημαίνει Θεέ. Τό «Ἰησοῦ» σημαίνει σωτήρα. Τό «Χριστέ» σημαίνει Μεσσία, ἐκλεκτέ του Θεοῦ. Τό «ἐλέησόν με» σημαίνει συγχώρεσέ με καί προστάτευσέ με μέ τήν ἀγάπη Σου. Τό ἔλεος εἶναι ἡ συμπόνια, εἶναι καί ἡ ἀγάπη. Μέ τήν εὐχή… ἐπιζητοῦμε μέ πόθο τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Στή ζωή μας συνεχῶς ἔχουμε τήν ἀνάγκη τῆς θείας ἀγάπης καί τῆς συγχώρησης ἀπό τόν Θεό λόγῳ τῶν συνεχῶν κινδύνων-πειρασμῶν καί τῶν πολλῶν πτώσεών μας. Ὅταν μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός, μᾶς βοηθᾶ συγχρόνως νά ξεριζώσουμε καί τό κακό ἀπό μέσα μας καί τότε γινόμαστε πιό ἀξιαγάπητοι ἀπ’ Αὐτόν.
Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή φανερώνει τόν θεῖο ζῆλο μας, τόν πόθο νά βρίσκεται ὁ νοῦς μας πάντοτε κοντά στόν Θεό. Ἡ μικρή προσευχή φανερώνει μικρή ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὅταν δέν προσευχόμαστε, ξεχνᾶμε τόν Θεό καί παρασυρόμαστε στό κακό. Καθώς αὐξάνεται ἡ προσευχή, αὐξάνεται καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό. Τότε ὄχι μόνο προσέχουμε νά μήν ἁμαρτάνουμε καί χάσουμε τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό, ἀλλά καί ἡ προσευχή μᾶς προστατεύει ἀπό τούς πειρασμούς καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τά πάθη μας. Ἡ προσευχή φέρνει τό φῶς τοῦ Θεοῦ στό σκοτάδι τῆς ψυχῆς μας. Ἡ προσευχή ἐπίσης λειτουργεῖ ὡς ἀσπίδα πού ἀποκρούει τά ἀόρατα βέλη τοῦ πονηροῦ, δηλαδή τίς κακές σκέψεις καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες πού προσπαθεῖ νά βάλει μέσα μας.
Ὅπως κάθε παιδί, λέγοντας τή λέξη μαμά, χαίρεται καί οὔτε κουράζεται νά τήν ἐπαναλαμβάνει, ἔτσι καί ὁ καλός χριστιανός χαίρεται καί δέν κουράζεται, ὅταν λέει συνεχῶς τό ὄνομα τοῦ σωτήρα Χριστοῦ. Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ὡς λέξη ἔχει μεγάλη δύναμη. Οἱ Ἀπόστολοι, μέ τή δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θεράπευαν ἀσθενεῖς καί ἔδιωχναν δαιμόνια. Ὁ Πέτρος στόν ναό θεράπευσε τόν παράλυτο λέγοντας (Πράξ. 3,6): «στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου σήκω καί περπάτα». Πῶς γινόταν αὐτό; Ἔδειχνε ὁ Θεός ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ὁ ἐκλεκτός Του Υἱός καί ὁ Μεσσίας τοῦ κόσμου.
Ἡ προσευχή μας θά μᾶς ἑλκύει, ὅταν τή βλέπουμε ὡς τρόπο ζωῆς καί ὄχι ὡς ὑποχρέωση καί καθῆκον. Ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή στρέφει τόν ἄνθρωπο ἀπόλυτα στόν Θεό καί τότε ὁ Θεός τόν χαριτώνει καί τόν ἁγιάζει.