Θ.Π.
Οἱ εἰκόνες, πού τά τελευταῖα χρόνια παρακολουθοῦμε, μᾶς ἔχουν σοβαρά προβληματίσει, γιατί δείχνουν τόν «Ἕλληνα – νέο πολίτη», πραγματικά χειραγωγημένο», πρωταγωνιστή θλιβερῶν γεγονότων, πού ἀπαξιώνουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπό μας.
Προκαλώντας, σκληρά, τόν βλέπουμε νά σαρκάζει μέ εὐχαρίστηση:
Γιά τά ἀποκαΐδια τῆς ἑλληνικῆς σημαίας μας, ποδοπατημένης στό Σύνταγμα!
Γιά τίς βέβηλες ἀποκαθηλώσεις ἱερῶν είκόνων σέ σχολικές, πανεπιστημιακές αἴθουσες.
Γιά τίς ἀνίερες καταστροφές μνημείων καί ἡρώων, πού ἔστησε ἡ εὐγνωμοσύνη ὅλων.
Γιά τά λουκέτα στίς ἐξώπορτες τῶν σχολείων, γιά τίς λεηλατημένες αἴθουσες σχολείων καί Παν/κῶν Ἱδρυμάτων, ὅπου μέ θυσίες ὅλων, παρέχεται δωρεάν Παιδεία.
Ὅλα αὐτά πληγώνουν, πονοῦν, δέν ἀντέχονται. Ὅμως, μαρτυροῦν καθαρά, ὅτι, δυστυχῶς, καθένας ἀπό μᾶς, τούς μεγαλύτερους, δέν δούλεψε ἀρκετά στήν ψυχή καί στήν καρδιά τῶν παιδιῶν μας, γιά νά μήν ἐνδίδουν στό κακό, ἀσυλλόγιστα, καί νά μή θεωροῦν «ἡρωϊσμό» κάθε κατευθυνόμενη ὑπόδειξη. Ὡς γονεῖς, δάσκαλοι, φίλοι καί ὅπου εἶναι ταγμένος ὁ καθένας ἀπό μᾶς, ὁλιγωρήσαμε. …
Δέν τούς ἐμπνεύσαμε ἀγάπη καί σεβασμό γιά τόν χῶρο πού ζοῦν, τόν ποτισμένο μέ αἷμα ἡρώων καί ἁγίων, 3000 χρόνια τώρα. Πρῶτοι ἐμεῖς, ἴσως, δέν τόν σεβαστήκαμε, ὅσο ἔπρεπε. Ἔτσι, δέν μποροῦν νά ξεχωρίσουν, ἄν αὐτός ὁ τρόπος ζωῆς τους εἶναι ἑλληνικός, γνήσιος, είκονικός ἤ τηλεοπτικός! Ἀρνοῦνται νά διακρίνουν:
Τήν ἱερότητα ἀπό τή βεβήλωση.
Τήν ίαχή ἀπό τήν προσευχή.
Τόν ἀγώνα ἀπό τό παιχνίδι.
Τόν ἥρωα ἀπό τόν δοῦλο.
Τόν παίχτη ἀπό τόν γελωτοποιό.
Τόν φρουρό ἀπό τόν τσιλιαδόρο.
Ἀρνοῦνται τό φῶς τῆς ἡμέρας, τή χαρά καί τόν ἥλιο, τή ζωή. Τώρα, ἄφωνοι παρακολουθοῦμε τή λεηλατημένη ἀπό ἐπικίνδυνα ἰδεολογήματα καί ψευτοφιλοσοφικά ρεύματα ψυχή τους, πού φέρνουν αὐτά τά παιδιά σέ ἀνυπολόγιστης θλίψης κινήσεις ἀπελπισίας (αὐτοκτονίες, νευρική ἀνορεξία, ναρκωτικά), ὄχι γιά νά τιμωρήσουν ἤ γιά νά τιμωρηθοῦν, ἀλλά γιά νά νιώσουν τή «βαθύτερη αἴσθηση τῆς εὐχαρίστησης καί τῆς ἠδονῆς», πού κάποιοι ἐπιτήδειοι, γιά δικούς τους σκοτεινούς λόγους, τούς προτείνουν, γιά νά νιώσουν, τἄχα ἥρωες, πρωταγωνιστές, σημαντικοί! Γιά νά τούς προσέξουμε, γιά νά τούς σεβαστοῦμε! «Σερφάροντας», παρακολουθεῖ τά γεγονότα, σήμερα ὁ νεοέλληνας καί πάντα κουρασμένος θηρευτής τῆς εὐημερίας του, ὀλιγωρεῖ γιά τήν οὐσία. Δέν τά ἀξιολογεῖ, κυρίως δέν τά ἀναφέρει ἐκεῖ πού θά μποροῦσε γιά νά πάρει σαφεῖς καί ἀξιόπιστες πληροφορίες, δηλαδή, στή βαθύτερη ὑπόστασή του, τοῦ Ἕλληνα χριστιανοῦ πολίτη, γιά νά βγεῖ ἀπ’ αὐτόν τόν ἄγονο θυμό, τή γκρίνια, τή μιζέρια, τήν καχυποψία, πού τόν ταλαιπωροῦν καί πού τόν ἐπηρεάζουν, δηλητηριάζοντας καί τή ζωή τῶν νέων μας.
Ὁ Ἕλληνας, κατ’ ἐξοχήν ἄνθρωπος τοῦ κόσμου τῆς κοινωνίας, τῆς κοινωνικῆς δράσης, ἔχει, στήν ἐποχή μας, κλειστεῖ στόν ἑαυτό του. Ἡ τηλεοικονο/τεχνολογική κυριαρχία τῶν μηνυμάτων, τῶν συζητήσεων καί τῶν κατευθυνόμενων στατιστικῶν, τοῦ δημιουργεί ἀνασφάλεια, ἀπαισιοδοξία, ἀμηχανία, θυμό. Νιώθει, περίπου ἄτυχος πού εἶναι….. Ἕλληνας! Δέν κινητοποιεῖται θετικά. Ἔτσι, ἀντιμετωπίζει, ὡς κατεστημένες καί ξεπερασμένες, ἤθη, ἀξίες, παραδόσεις καί, πολλές φορές, μέ προκλητικές καί ὑποτιμητικές ἐκφράσεις, τό δηλώνει ὁ ἴδιος καί ἐνώπιον νέων, τῶν παιδιῶν του. Καί περιμένει νά ἐνεργοποιηθεῖ τό κράτος γιά νά διορθώσει τά κενά, πού ὁ ἴδιος δημιουργεῖ! Ἔτσι, εἶναι φορές, πού καί ἐμεῖς κλονιζόμαστε, ἀλλά, ἐπ’ οὐδενί ἀπογοητευόμαστε, γιατί ἐλπίζουμε πάντα νά ξυπνήσει μέσα μας ὁ γνήσιος Ἕλληνας τῆς δράσης, ὄχι τῆς ἀπόγνωσης, τῆς δημιουργικότητας, τῶν εὐγενικῶν ὁραματισμῶν, γιά μιά πατρίδα σύγχρονη, ἀντάξια τῆς Ἱστορίας της, μέ πνευματική ἀκτινοβολία στό πανευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Θ.Π.
Οἱ εἰκόνες, πού τά τελευταῖα χρόνια παρακολουθοῦμε, μᾶς ἔχουν σοβαρά προβληματίσει, γιατί δείχνουν τόν «Ἕλληνα – νέο πολίτη», πραγματικά χειραγωγημένο», πρωταγωνιστή θλιβερῶν γεγονότων, πού ἀπαξιώνουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπό μας.
Προκαλώντας, σκληρά, τόν βλέπουμε νά σαρκάζει μέ εὐχαρίστηση:
Γιά τά ἀποκαΐδια τῆς ἑλληνικῆς σημαίας μας, ποδοπατημένης στό Σύνταγμα!
Γιά τίς βέβηλες ἀποκαθηλώσεις ἱερῶν είκόνων σέ σχολικές, πανεπιστημιακές αἴθουσες.
Γιά τίς ἀνίερες καταστροφές μνημείων καί ἡρώων, πού ἔστησε ἡ εὐγνωμοσύνη ὅλων.
Γιά τά λουκέτα στίς ἐξώπορτες τῶν σχολείων, γιά τίς λεηλατημένες αἴθουσες σχολείων καί Παν/κῶν Ἱδρυμάτων, ὅπου μέ θυσίες ὅλων, παρέχεται δωρεάν Παιδεία.
Ὅλα αὐτά πληγώνουν, πονοῦν, δέν ἀντέχονται. Ὅμως, μαρτυροῦν καθαρά, ὅτι, δυστυχῶς, καθένας ἀπό μᾶς, τούς μεγαλύτερους, δέν δούλεψε ἀρκετά στήν ψυχή καί στήν καρδιά τῶν παιδιῶν μας, γιά νά μήν ἐνδίδουν στό κακό, ἀσυλλόγιστα, καί νά μή θεωροῦν «ἡρωϊσμό» κάθε κατευθυνόμενη ὑπόδειξη. Ὡς γονεῖς, δάσκαλοι, φίλοι καί ὅπου εἶναι ταγμένος ὁ καθένας ἀπό μᾶς, ὁλιγωρήσαμε.
Δέν τούς ἐμπνεύσαμε ἀγάπη καί σεβασμό γιά τόν χῶρο πού ζοῦν, τόν ποτισμένο μέ αἷμα ἡρώων καί ἁγίων, 3000 χρόνια τώρα. Πρῶτοι ἐμεῖς, ἴσως, δέν τόν σεβαστήκαμε, ὅσο ἔπρεπε. Ἔτσι, δέν μποροῦν νά ξεχωρίσουν, ἄν αὐτός ὁ τρόπος ζωῆς τους εἶναι ἑλληνικός, γνήσιος, είκονικός ἤ τηλεοπτικός! Ἀρνοῦνται νά διακρίνουν:
Τήν ἱερότητα ἀπό τή βεβήλωση.
Τήν ίαχή ἀπό τήν προσευχή.
Τόν ἀγώνα ἀπό τό παιχνίδι.
Τόν ἥρωα ἀπό τόν δοῦλο.
Τόν παίχτη ἀπό τόν γελωτοποιό.
Τόν φρουρό ἀπό τόν τσιλιαδόρο.
Ἀρνοῦνται τό φῶς τῆς ἡμέρας, τή χαρά καί τόν ἥλιο, τή ζωή. Τώρα, ἄφωνοι παρακολουθοῦμε τή λεηλατημένη ἀπό ἐπικίνδυνα ἰδεολογήματα καί ψευτοφιλοσοφικά ρεύματα ψυχή τους, πού φέρνουν αὐτά τά παιδιά σέ ἀνυπολόγιστης θλίψης κινήσεις ἀπελπισίας (αὐτοκτονίες, νευρική ἀνορεξία, ναρκωτικά), ὄχι γιά νά τιμωρήσουν ἤ γιά νά τιμωρηθοῦν, ἀλλά γιά νά νιώσουν τή «βαθύτερη αἴσθηση τῆς εὐχαρίστησης καί τῆς ἠδονῆς», πού κάποιοι ἐπιτήδειοι, γιά δικούς τους σκοτεινούς λόγους, τούς προτείνουν, γιά νά νιώσουν, τἄχα ἥρωες, πρωταγωνιστές, σημαντικοί! Γιά νά τούς προσέξουμε, γιά νά τούς σεβαστοῦμε! «Σερφάροντας», παρακολουθεῖ τά γεγονότα, σήμερα ὁ νεοέλληνας καί πάντα κουρασμένος θηρευτής τῆς εὐημερίας του, ὀλιγωρεῖ γιά τήν οὐσία. Δέν τά ἀξιολογεῖ, κυρίως δέν τά ἀναφέρει ἐκεῖ πού θά μποροῦσε γιά νά πάρει σαφεῖς καί ἀξιόπιστες πληροφορίες, δηλαδή, στή βαθύτερη ὑπόστασή του, τοῦ Ἕλληνα χριστιανοῦ πολίτη, γιά νά βγεῖ ἀπ’ αὐτόν τόν ἄγονο θυμό, τή γκρίνια, τή μιζέρια, τήν καχυποψία, πού τόν ταλαιπωροῦν καί πού τόν ἐπηρεάζουν, δηλητηριάζοντας καί τή ζωή τῶν νέων μας.
Ὁ Ἕλληνας, κατ’ ἐξοχήν ἄνθρωπος τοῦ κόσμου τῆς κοινωνίας, τῆς κοινωνικῆς δράσης, ἔχει, στήν ἐποχή μας, κλειστεῖ στόν ἑαυτό του. Ἡ τηλεοικονο/τεχνολογική κυριαρχία τῶν μηνυμάτων, τῶν συζητήσεων καί τῶν κατευθυνόμενων στατιστικῶν, τοῦ δημιουργεί ἀνασφάλεια, ἀπαισιοδοξία, ἀμηχανία, θυμό. Νιώθει, περίπου ἄτυχος πού εἶναι….. Ἕλληνας! Δέν κινητοποιεῖται θετικά. Ἔτσι, ἀντιμετωπίζει, ὡς κατεστημένες καί ξεπερασμένες, ἤθη, ἀξίες, παραδόσεις καί, πολλές φορές, μέ προκλητικές καί ὑποτιμητικές ἐκφράσεις, τό δηλώνει ὁ ἴδιος καί ἐνώπιον νέων, τῶν παιδιῶν του. Καί περιμένει νά ἐνεργοποιηθεῖ τό κράτος γιά νά διορθώσει τά κενά, πού ὁ ἴδιος δημιουργεῖ! Ἔτσι, εἶναι φορές, πού καί ἐμεῖς κλονιζόμαστε, ἀλλά, ἐπ’ οὐδενί ἀπογοητευόμαστε, γιατί ἐλπίζουμε πάντα νά ξυπνήσει μέσα μας ὁ γνήσιος Ἕλληνας τῆς δράσης, ὄχι τῆς ἀπόγνωσης, τῆς δημιουργικότητας, τῶν εὐγενικῶν ὁραματισμῶν, γιά μιά πατρίδα σύγχρονη, ἀντάξια τῆς Ἱστορίας της, μέ πνευματική ἀκτινοβολία στό πανευρωπαϊκό γίγνεσθαι.