Μ.Μ.
Τώρα ποὺ κοιμήθηκε τὸ μικρὸ θαυματάκι μας, μπορῶ κι ἐγὼ νὰ σᾶς περιγράψω (ὅσο γίνεται νὰ περιγραφοῦν τὰ συναισθήματα..) τὴν περιπέτεια ποὺ ζήσαμε μαζὶ μὲ τὸν ἄντρα μου, τὸ μαρτύριο τῶν ἓξι μηνῶν.
Ὅλα ξεκίνησαν λίγο πρὶν τὸ Πάσχα ἀπὸ ἕνα θετικὸ τέστ ἐγκυμοσύνης! Ἀπρόσμενα ἐντελῶς, καθότι τὰ γυναικολογικά μου προβλήματα κάθε ἄλλο παρὰ γόνιμη μὲ καθιστοῦσαν. Ἡ χαρά μας Ἀπερίγραπτη!
Περνοῦσαν οἱ ἑβδομάδες, οἱ πρῶτες ἀδιαθεσίες εἶχαν ἤδη ξεκινήσει· ἡ νέα ζωὴ ποὺ κουβαλοῦσα μέσα μου εἶχε ἤδη κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία της! Ἀκούγαμε ἤδη καὶ τὴν καρδούλα του στὸν ὑπέρηχο, τί ὄμορφος ἦχος!
Πολὺ γρήγορα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴν περίφημη ἐξέταση α ἐπιπέδου-αὐχενικὴ διαφάνεια καὶ τὶς ἀντίστοιχες εἰδικὲς ἐξετάσεις αἵματος. Σὰν χαρούμενοι μελλοντικοὶ γονεῖς ἐνθουσιαζόμασταν μὲ κάθε ἐξήγηση τοῦ γιατροῦ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν εἰκόνα ποὺ βλέπαμε γιὰ τὸ μωράκι μας. Φύγαμε πανευτυχεῖς ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο, ὁ ὑπέρηχος τὰ εἶχε δείξει ὅλα μιὰ χαρά. Περιμέναμε τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις αἵματος …
Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων σηματοδότησαν τὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας μας: αὐξημένη πιθανότητα γιὰ σύνδρομο down, σὲ σχέση μὲ τὴν ἡλικία μου. Ὁ γιατρὸς νὰ ἐπιμένει νὰ κάνω ἀμνιοπαρακέντηση. Ὁ ἄντρας μου κι ἐγὼ δὲν θέλαμε, ἤμασταν ἀποφασισμένοι νὰ μὴν ὑποστῶ οὔτε ἐγὼ ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ παιδὶ αὐτὴν τὴ διαδικασία (γνωρίζαμε ὅτι τὸ ἔμβρυο τρομάζει πάρα πολὺ μὲ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, κάνει τρομερὴ ταχυκαρδία ἐκείνη τὴν ὥρα). Πάνω ἀπὸ ὅλα ἤμασταν ἀποφασισμένοι πὼς τὸ παιδί μας τὸ θέλαμε ἄνευ ὅρων.
Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν τεράστια: «Θὰ ρισκάρετε νὰ φέρετε στὸν κόσμο ἕνα ἄρρωστo παιδί;». Ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιέφερε ὅμως. Καὶ ἡ κύηση συνεχίστηκε κανονικά. Εἶχα ἤδη συμπληρώσει τὸν 3ο μήνα. Κανονικὰ εἶπα; Λάθος. Σὲ κάθε τυπικὴ ἐξέταση ὑπερήχου ὅλα τὰ ἔβρισκαν ἀνησυχητικὰ καὶ ὅλα τὰ συνέδεαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου. Ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη, πάντα τὸ ἔμβρυο μικρότερο ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα κύησης. Πέρασαν ἔτσι δύο μῆνες. Τὸ μωράκι μας μεγάλωνε, ἡ κοιλιά μου φούσκωνε, σὲ κάθε ὑπέρηχο βλέπαμε ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ τὰ μέλη του (λέγαμε ὅτι μοῦ μοιάζει κιόλας!!). Ἡ ἐξέταση β ἐπιπέδου ἦταν μιὰ καταστροφή: ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πρόβλημα στὰ νεφρὰ (τὸ ὁποῖο ἐπίσης τὸ συσχέτιζαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου), ἐμφανίστηκε πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου. Τὸ θέμα τῆς ἀμνιοπαρακέντησης ξανὰ ἦρθε στὸ προσκήνιο. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν ἀνυπόφορη. Τὰ καρδιακὰ προβλήματα ἐμφανίζονται κατ’ ἐξοχὴν σὲ παιδάκια μὲ σύνδρομο. Ἔπρεπε νὰ βιαστοῦμε γιὰ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, γιὰ νὰ διακόψουμε τὴν κύηση σὲ περίπτωση ἄρρωστου (;) μωροῦ. Διακοπὴ κύησης στὸν 6ο μήνα; Δηλαδή; Βίαιη πρόκληση τοκετοῦ καὶ ἀφήνουμε τὸ μωρὸ νὰ πεθάνει, ἀφοῦ ἀκόμα δὲν εἶναι ἕτοιμο νὰ ζήσει μόνο του…. Λογική τοῦ Καιάδα. Εἶναι ὑγιὲς τὸ παιδί; Ἂς τὸ κρατήσουμε, τὸ ἀγαπᾶμε! Ἔχει κάποιο πρόβλημα; Διακοπὴ κύησης. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη ὅτι τὸ σκοτώνεις (γιατί γιὰ θάνατο πρόκειται) γιὰ τὸ δικό του καλό, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ποὺ θὰ εἶναι ἄρρωστο!! Ἂς ρωτήσουμε λοιπὸν ὅλα τὰ παιδάκια ποὺ ἔχουν κάποιο σύνδρομο ἂν θὰ προτιμοῦσαν νὰ μὴν ζοῦν καὶ ἂς μᾶς δώσουν αὐτὰ τὴν ἀπάντηση…
Ὄχι, δὲν θὰ κάναμε τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, δὲν ὑπῆρχε κανένας λόγος. Ἡ κατακραυγὴ τῶν φίλων (εἶναι ὄντως φίλοι;) καὶ τῶν γνωστῶν ἦταν ἤδη ἐμφανής. Κατὰ αὐτούς, ἦταν ἀπαράδεκτη ἡ ἀπόφασή μας. Κατὰ ἄλλους, ἁπλὰ εἴχαμε ἤδη καταστρέψει τὴ ζωή μας. Δὲν μᾶς ἐνδιέφερε οὔτε αὐτὸ ὅμως. Ἡ συνείδησή μας ἦταν καθαρή, τὸ παιδὶ μας ἔπρεπε νὰ τὸ φροντίσουμε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, τὸ ἀγαπούσαμε ἤδη. Ἑπόμενο βῆμα ἦταν νὰ νοιαστοῦμε γιὰ τὸ πρόβλημα στὴν καρδούλα της (κοριτσάκι, σᾶς τὸ εἶπα;). «Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ εἶναι πολὺ σοβαρό, ἐγὼ δὲν σᾶς ἀναλαμβάνω, εἴμαστε ἐπαρχία ἐδῶ, νὰ πᾶτε στὴν Ἀθήνα, σὲ μεγάλα νοσοκομεῖα νὰ σᾶς ἀναλάβουν», ἦταν τὰ λόγια τοῦ γυναικολόγου, στὸν 7ο πλέον μήνα τῆς κύησής μου. Ἔμεινα λοιπὸν καὶ χωρὶς γυναικολόγο.
Τὰ ταξίδια στὴ Ἀθήνα πολλαπλά. Ψάχναμε τοὺς καλύτερους ἐμβρυοκαρδιολόγους νὰ ἐξετάσουν τὸ ἔμβρυο καὶ νὰ μᾶς κατευθύνουν. Τὸ θέμα τοῦ συνδρόμου ὅλοι τὸ ἐπανέφεραν. Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐβρύου ἦταν ἐμφανές, ὅλοι μᾶς τὸ εἶπαν. Βρήκαμε καὶ παιδοχειρουργό, νὰ εἶναι σὲ ἑτοιμότητα, ὅταν γεννηθεῖ τὸ μωράκι μας νὰ τὸ ἀναλάβει.
Ἡ ψυχολογία μας δὲν ἦταν καλή. Τὸ μωράκι δὲν ἔπαιρνε βάρος. Δὲν εἶχα διάθεση νὰ ψωνίσω πραγματάκια γιὰ τὸ ἐπερχόμενο μωράκι μας- τὸ ὁποῖο κλωτσοῦσε ἀσύστολα πλέον κάνοντας τὴν κοιλιά μου νὰ κυματίζει! Μόνο διάβαζα συνεχῶς ἰατρικὰ ἄρθρα. Πόσο μικρὴ ψυχὴ ἔχω.. Πόσο μετανιώνω γιὰ αὐτό..Τελικὰ δὲν εἶχα ἀποδεχτεῖ ἐντελῶς κι ἐγὼ τὸ παιδί μας..
Ὁ καιρὸς περνοῦσε, τὸ ἄγχος μας γιγαντωνόταν. Τί θὰ περιμέναμε σὲ αὐτὸν τὸν τοκετό; Μετακομίσαμε στὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὰ μεγάλα ἰατρικὰ κέντρα. Στὸν τελευταῖο μήνα μᾶς βρῆκαν ἕναν ὑπέροχο γυναικολόγο. Δημήτριος Χασιάκος. Μὲ ἀνέλαβε χωρὶς δεύτερη σκέψη-παρόλο τὸν τρομερὸ φόρτο ἐργασίας του. Δὲν τὸν ἀπασχόλησε κανένα σύνδρομο. Καμία προηγούμενη ἐξέταση. Γιὰ θρομβοφιλία μοῦ μίλησε καὶ εἶχε δίκιο. Μὲ λίγες ἐνέσεις ἡπαρίνης ποὺ πρόλαβα νὰ κάνω, τὸ μωράκι μεγάλωσε. Μὲ γέμιζε γαλήνη αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος. Γέννησα μὲ καισαρική, δὲν πιέστηκε καὶ τὸ μωράκι. Μπήκε στὴν ἐντατική. Προληπτικά. Γεννήθηκε ὑγιέστατο. Καμία ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη. Τὰ νεφρὰ του πιὸ καλὰ κι ἀπὸ ἐνήλικα. Ἡ καρδούλα του κανένα πρόβλημα, καμία ἔνδειξη, τίποτα ἀπολύτως, ὅλα ἀπολύτως φυσιολογικά. Όσο γιὰ σύνδρομο, οὔτε λόγος. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Χασιάκος πέθανε. Ἔζησε μέχρι νὰ σώσει τὸ μωράκι μας, δὲν τὸν ξεχνᾶμε ποτέ. Τώρα κρατᾶμε στὴν ἀγκαλιὰ μας ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Σ’ ἀγαπᾶμε μωράκι μας.
Νὰ σημειώσω ὅτι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ζωῆς, γνωρίσαμε ὑπέροχους ἀνθρώπους. Μπορῶ νὰ δώσω πληροφορίες ὅποιος χρειαστεῖ. Νὰ ‘ναι καλὰ ὅλοι τους.