Ερμηνεύοντας την 11η Μαρτίου 2020 ως μετεξέλιξη της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 σε μια σκυταλοδρομία πολέμων εναντίον αόρατων εχθρών, ο συγγραφέας επιχειρεί να φωταγωγήσει την κοινή διαχειριστική φιλοσοφία που διέπει δύο φαινομενικά διαφορετικές μάστιγες: την τρομοκρατία και την πανδημία.
Όπως η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει στην έγκαιρη πρόληψη των τρομοκρατικών επιθέσεων και τη μηδενική ανοχή έναντι των τρομοκρατών, έτσι και η αντιπανδημική αποβλέπει στην εκμηδένιση των κρουσμάτων με χρήση δρακόντειων μέτρων, τα οποία δεν περιορίζουν απλώς, αλλά καταργούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, που πλέον αντιμετωπίζονται ως προ-άρρωστοι.
Στο βιβλίο εξετάζεται η χρήση του όρου αόρατος εχθρός μέσα από κείμενα που αφορούν περισσότερα πεδία (ειδικότερα: της ασφάλειας, της λογοτεχνίας και της θρησκείας) και αναλύονται τα κυριότερα νομικά προβλήματα που εγείρει η θέσπιση των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων από πλευράς Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου, με το επίκεντρο του ενδιαφέροντος να βρίσκεται στον μαζικό εμβολιασμό.