Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς σήμερα,
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στάλθηκε στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐμεῖς ὡς συνεχιστὲς τους παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ τὸ στείλει καὶ σὲ ἐμᾶς. Ὅμως, πόσο ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν γνήσια κατάσταση χάριτος; Μήπως τελικὰ ὁ λογισμὸς τῶν περισσοτέρων εἶναι στὴν μεθεπόμενη Κυριακὴ καὶ στὸ ἂν θὰ ἔχει ἡ Ἑλλάδα κυβέρνηση; Μήπως ἀγωνιοῦμε περισσότερο γιὰ τὸ ἂν θὰ συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε εὐρὼ ἢ ὄχι. Μήπως τελικὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ εἶναι πελατειακή, ὅπως αὐτὴ μὲ τὰ κόμματα τὶς τελευταῖες δεκαετίες;
Κάποιος ἁγιορείτης γέροντας εἶπε πὼς ἡ κατάσταση μοιάζει μὲ ἕνα κλάσμα. Ἀριθμητῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ παρονομαστὴς ἡ μετάνοια. Ὅσο αὐξάνει τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ κλάσματος τόσο ἡ κατάσταση τῆς χώρας θὰ δυσχεραίνει, ἐνῶ ἀντιστρόφως ὅσο τὸ κάτω μέρος τοῦ κλάσματος αὐξάνει τόσο τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι θετικὰ γιὰ ὅλους.
Ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἄρχισε νὰ ζητάει βασιλεία ὁ προφήτης δυσανασχέτησε μὲ τὸν λαὸ λέγοντας πὼς βασιλιὰς τους εἶναι ὁ Θεὸς καὶ πὼς δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἐπίγειο βασιλιά. Ὁ σπλαχνικὸς Θεὸς ὅμως δὲν ἀρνήθηκε τὸ αἴτημα τοῦ λαοῦ καὶ ἔδωσε ἐπίγειο βασιλιά. Φυσικὰ, ἀπὸ τὸν προφήτη, αὐτὸ θεωρήθηκε ὡς μία ἔκπτωση ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς χάριτος στὴν ποία προηγουμένως βρισκόταν ὁ λαός. Πολλὰ χρόνια ἀργότερα χάσαμε τὴν Κωνσταντινούπολη. Ποιὰ ἦταν ἡ αἰτία; Ἀπὸ τὰ κρίματά μας χάσαμε τὴν Πόλη. Αὐτὴ ποὺ τόσες φορὲς σώθηκε μὲ θεία παρέμβαση τώρα χάνεται ἀπὸ μία πόρτα ποὺ τὴν ἄνοιξε κάποιος προδότης.
Τέτοιες ἀνάλογες ἱστορικὲς στιγμὲς γιὰ τὴν Ἑλλάδα θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαριθμήσουμε πολλές, καθὼς ἡ ἱστορία ἀναλογικὰ ἐπαναλαμβάνεται. Ὅμως ἐδῶ σκοπὸς μας εἶναι νὰ δοῦμε τί μποροῦμε νὰ κάνουμε ὡς Ἐκκλησία. Τὸ «μὴ πεποίθατε ἒπ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἶς οὐκ ἔστι σωτηρία» ἐπαναλαμβάνεται ἔντονα αὐτὲς τὶς μέρες μέσα μου. Ὅμως τὸ κύριο ἐρώτημά μου εἶναι ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῶν μελῶν της, τὴ δεδομένη ἱστορικὴ στιγμή. Γνωρίζουμε καὶ ξέρουμε ἀπὸ τὴν πρὸς Διόγνητον ἐπιστολὴ πὼς ὁ χριστιανὸς εἶναι μέσα στὸν κόσμο καὶ παράλληλα ἔξω ἀπὸ αὐτόν. Ξέρουμε νὰ ἀποδίδουμε «τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῶ».
Ἡ αἴσθησή μου εἶναι πὼς ἡ Ἐκκλησία καὶ τὰ μέλη της πρέπει νὰ λειτουργήσουν μὲ ταπείνωση καὶ μετάνοια ἑνωτικὰ γιὰ τὸ ἔθνος. Ἡ ἴδια ἡ λέξη Ἐκκλησία θὰ πεῖ κάλεσμα καὶ σύναξη τῶν ἀνθρώπων. Ἴσως τώρα ποὺ διχαστικὲς γραμμὲς καὶ διλήμματα ἐμφανίζονται στὸ πολιτικὸ προσκήνιο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ γίνει ὁ μοναδικὸς πόλος ποὺ οὐσιαστικὰ μὲ λόγο καὶ ἔργο θὰ λειτουργήσει συνεκτικά. Δηλαδή, ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ πὼς θὰ βγεῖ λίγο ἀπὸ τὸ ἐγώ του καὶ θὰ φτάσει στὸ ἐμεῖς. Καὶ αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι μία χριστιανικὴ ἐπιλογή.
Πάντως ὅ,τι καὶ ἂν γίνει, ὅσο καὶ ἂν τὰ πράγματα χειροτερεύσουν ἢ καλυτερεύσουν κοινωνικά, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα συνεχίζει μυστικὰ τὸ ἔργο του «καὶ ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ homus politicus μπορεῖ νὰ φοβᾶται, νὰ ἀπελπίζεται καὶ νιώθει λίγος καὶ ἀδύναμος, καὶ τελικὰ νὰ καταθλίβεται καὶ νὰ συνθλίβεται. Ὅμως ὁ homus ὁ ecclesiasticus ὑπομένει, ἐλπίζει, ζεῖ καὶ ἀγαπᾶ. Ἀγκαλιάζει τοὺς γύρω του καὶ μεταμορφούμενος ἐν Ἁγίω Πνεύματι ὁ ἴδιος, μεταμορφώνει καὶ τὸ περιβάλλον τοῦ χαρίζοντας ἀγάπη, χαρὰ καὶ εἰρήνη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ πετυχαίνει γιατί δὲν πιστεύει στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.
Χρόνια πολλά, Καλὴ Πεντηκοστὴ σὲ ὅλους
Γ.Κ.