Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ὁ Γεώργιος Τυπάλδος – Ἰακωβᾶτος ἦταν Βουλευτής τῆς Ἰόνιας Βουλῆς, καί ἐν συνεχείᾳ, μέ τήν ἕνωση τῆς Ἑπτανήσου (1864) μέ τήν Ἑλλάδα, Βουλευτής τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβολίου (1864-1881).
Κατά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος (1864), μίλησε στή Βουλή γιά τά δύο πρῶτα ἄρθρα, πού καθόριζαν τό ρόλο τῆς Θρησκείας στό Ἔθνος μας.
Μέ μέ θάρρος καί μέ λεβεντιά εἶπε καί τά ἑξῆς:
«Μόνον στοιχεῖον τοῦ ἐθνισμοῦ εἶναι ἡ θρησκεία, ἀφαιρουμένου τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει πλέον ἔθνος, δέν ὑπάρχει πλέον γένος, δέν ὑπάρχει πλέον δεσμός, δέν ὑπάρχει πλέον οὐδέν διά τήν Ἑλλάδα· καί ἐάν, ὅ μή γένοιτο, χριστιανοί, ἤθελεν ἀφαιρεθῆ ὁ χαρακτήρ τῆς θρησκείας ἀπό τήν ἐθνικότητα τῶν Ἑλλήνων, ἄλλο δέν βλέπω εἰμή Φράγκους,εἰμή Ἀλβανούς, εἰμή Βλάχους, εἰμή Ἀθιγγάνους καί Γύφτους, ὄχι ποτέ Ἕλληνας». (Βαρυσήμαντη δήλωση!)
«Τοιαύτης οὐσίας, τοιούτου ἀποτελέσματος εἶναι ὁ χαρακτήρ, τόν ὁποῖον ἡ θρησκεία ἐχάραξεν εἰς τό μέτωπον τοῦ Ἑλληνικοῦ γένους».
«Ἐν τινι λόγῳ ἐγένετο ἡ ἐπανάστασις τό 21; Ἐν τινι λόγῳ ἐχύθησαν ποταμοί αἱμάτων; Ἐν τινι λόγῳ κατεστράφη ἡ Ἑλλάς; Ὄχι βεβαίως διά καταγωγήν, ὄχι δι’ ἄλλον λόγον, ἀλλά μόνον διά τήν διατήρησιν τῆς συνειδήσεως, ἀλλά καί μόνον διά τήν θρησκείαν, διά τήν Ἐκκλησίαν» (Γεωργίου Τυπάλδου-Ἰακωβάτου. Ἀγορεύσεις. Ἐν Ἀθῆναις 1902, σελ. 18).
Ἄν οἱ σκλαβωμένοι, ἕλληνες χριστιανοί, ἤθελαν λευτεριά, τήν κατακτοῦσαν, χωρίς νά κάνουν ἐπανάσταση, ἀρκεῖ νά ἄλλαζαν πίστη, «γίνεσαι τοῦρκος διάκο μου τήν πίστη σου νά ἀλλάξεις;».
Ὅμως, τότε, ποιοί θά ἔκαναν τήν ἐπανάσταση του ’21; Ἁπλά, δέν θά γινόταν ἐπανάσταση.
Θά εἴμασταν ἤδη ὅλοι τοῦρκοι, μουσουλμάνοι. Μέ ἄλλα λόγια: Δέν θά ὑπῆρχε Ἕλληνισμός, Ἑλληνικό Ἔθνος, Κράτος, Ἑλληνική Πολιτεία, Ἑλληνική Κυβέρνηση, Πρόεδρος Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, Πρόεδρος τῆς Βουλῆς, Ὑπουργοί, Βουλευτές, κ.λ.π.
Δηλαδή, ὅλοι αὐτοί οἱ θεσμοί ὀφείλουν τήν ὕπαρξή τους στήν πίστη μας καί στήν Ἐκκλησία μας.
Καί ὁ Βουλευτής Ἰακωβᾶτος, πού στίς φλέβες του ἔτρεχε αἷμα ἑλληνικό, καί ὄχι ξενόφερτο ἀναψυκτικό ποτό, συνέχισε τήν ἱστορική του ὁμιλία: «Φρονῶ, καί μετ’ ἐμοῦ ὅλοι φρονεῖτε, ὅτι ἅμα δύσῃ ὁ ἥλιος τῆς Ὀρθοδοξίας μένομεν ἀγέλη κτηνῶν» · «ἐνασχολούμενοι περί τήν κοιλίαν καί τά ὑπό κάτω τήν κοιλίαν»(σελ. 19,35).
Καί ἡ Ὀρθοδοξία δύει, καί ἔρχεται σκοτάδι, ὅταν ἡ Πολιτεία θεσπίζει ἀντι-ορθοδόξους νόμους, ἡ ὁποία Πολιτεία ὀφείλει τήν ὕπαρξή της στήν Ὀρθοδοξία!
«Τόν ἔσωσα, καί γυρίζει νά μέ πνίξει…», λέει μιά παροιμία…