Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΗ ΚΡΙΣΗ-Δ
Μοναχός Ἀλέξιος Καρακαλληνός
ΜΕΡΟΣ Δ΄
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, πιστεύω ὅτι ἡ τρομερὴ κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν χώρα μας δὲν εἶναι μόνο θέμα οἰκονομίας καὶ πολιτικῶν, ἀλλὰ κυρίως θέμα ἀποστασίας ἀπὸ τὴν πίστη μας, τὶς ἀρχές μας καὶ τὸν Θεό μας. Μόνο οἱ πιὸ ἐπιπόλαιοι ἄνθρωποι νομίζουν ὅτι τὸ πρόβλημα περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τό θέμα ἔλλειψης χρημάτων καὶ οἱκονομικῶν παραγόντων. Ἐμεῖς οἱ πιστοὶ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι ἡ πηγὴ τῶν κακῶν βρίσκεται πάντα στὸν ἑαυτόν μας λόγῳ τῆς ἔλλειψης ἀποδοχῆς τῶν εὐθυνῶν μας, τῆς καταπάτησης τῆς συνειδήσεώς μας καὶ τῆς ἀπουσίας τῶν δακρύων μετανοίας γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λυπήσαμεν τὸν Θεόν. Βέβαια, τὸ θέμα μας δὲν τελειώνει μὲ τὰ δάκρυα μετανοίας. Ἡ μεταμέλεια καὶ τὰ δάκρυα εἶναι μόνο ἡ ἀρχὴ ποὺ θὰ μᾶς καθοδηγήσουν σὲ μία ζωὴ μετανοίας.
Ὅταν ὁ προφήτης καὶ πρόδρομος τοῦ Κυρίου βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη καὶ εἴδε τοὺς Φαρισαίους καὶ Σαδδουκαίους εἴπε, «Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; ποιήσατε οὖν καρποὺς ἄξιους τῆς μετανοίας». Ποίοι ἦταν οἱ Φαρισαίοι καὶ Σαδδουκαῖοι; Ἦταν ἄνθρωποι ποὺ ἤξεραν κάτι γιὰ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ κρατοῦσαν τοὺς τύπους, χωρὶς ὄμως νὰ ἔχουν μέσα τους φόβο Θεοῦ καὶ μὶα ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Κύριο. Εἶχαν μεγάλη μερίδα εὐθύνης γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἰσραήλ. Ἂν ζοῦσαν σήμερα στὴν κοινωνία μας, θὰ ἐκκλησιάζονταν, θὰ ἄναβαν κανένα κερί, ἀλλὰ δὲν θὰ προχωροῦσαν πιὸ βαθιὰ γιὰ νὰ γίνει μία καλὴ ἀλλοίωση στὴν ψυχή τους. Δὲν εἶχαν καρποὺς ἄξιους τῆς μετανοίας, ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν καλλιέργησαν τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἀντιστέκονται τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀνομίας.
Ἔχουμε ἑμεῖς ἄραγε τοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας; Ὑπάρχει μία ριζικὴ ἀλλαγὴ στὴν καθημερινὴ συμπεριφορά μας ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν σχέση μας μὲ τὸν Χριστό; Ἂς πάρουμε ἕνα ἀρκετὰ ξεκάθαρο θέμα,
δηλαδὴ τὸ θέμα τοῦ σεβασμοῦ. Πολλοὶ παρατηροῦν ὅτι ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος δὲν σέβεται οὔτε τὸν πλησίον του οὔτε τὸν Θεό του. Παραδείγματος χάριν, ὅπου ὑπάρχει ψέμα, ἀπουσιάζει ο σεβασμὸς πρὸς τὸν ἄλλον. Κάποιος ποὺ εὔκολα λέει ψέματα δῆθεν γιὰ αὐτοπροστασία ἢ γιὰ τὸ συμφέρον του, ἂν θέλει νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ τοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας, θὰ προσπαθεῖ σὲ καθημερινὴ βάση νὰ εἶναι εἰλικρινὴς μὲ τοὺς ἄλλους καὶ θὰ ἀποφεύγει σὰν τὴν φωτιὰ τὸ εὔκολο βόλεμα τοῦ ψέματος. Καὶ ἂν ἀντιλαμβάνεται ὅτι λέει ἕνα ψέμα, θὰ τὸ διορθώσει ἀμέσως. Καὶ ὅταν μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ κατορθώσει νὰ ἁγαπάει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μιλάει πάντοτε μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια, τότε θὰ προσφέρει στὸν Θεὸ τὸν καρπὸ τῆς μετανοίας γιὰ αὐτὸ τὸ παράπτωμα.
Σχετικὰ μὲ τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό, δυστυχῶς, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀνευλάβεια ὁρισμένων δὲν ἔχει ὅρια.
Ἡ Κυριακή, ἡ ημέρα τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ κατεξοχὴν ἡμέρα προσευχῆς καὶ λατρείας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρας μας. Εἰσερχόμαστε στὸν ναό Του γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ ὅλα τὰ ἀγαθά ποὺ μᾶς προσφέρει πλουσίως καὶ γιὰ τὴν ἄμετρη ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἡ περιφρόνηση τῆς Κυριακάτικης λειτουργίας εἶναι περιφρόνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του. Σίγουρα στὶς καθημερινὲς ὑποχρεώσεις μας εἴμαστε πιὸ συνεπείς ἀπὸ ὅτι στὰ λατρευτικά μας καθήκοντα, σίγουρα ὅ,τι ἕχει σχέση μὲ τὴν σάρκα καὶ τὴν διασκέδαση τὸ θεωροῦμε ὡς πρώτο μέλημά μας καὶ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ψυχή τὸ ἀδιαφοροῦμε καὶ τὸ περιφρονοῦμε καταδικάζοντας ἔτσι τὴν ψυχή μας νὰ λιμοκτονήσει πνευματικά.
Τὶ ἔλεγε ὁ Κύριος γιά κάποιον ποὺ τόλμησε νὰ εἰσέλθει στὴν παρουσία Του «μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;» Εἴπε, «Δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας, ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων». Βέβαια αὐτὸ τὸ χωρίο ἀναφέρεται πρωτίστως στὸ πνευματικὸ κάλυμα τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ταιριάζει γιὰ τὴν ἐνδυμασία ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐσωτερικὴ εὐλάβεια.
Λοιπόν, κάποιος ποὺ θέλει νὰ προσφέρει καρποὺς μετανοίας γιὰ αὐτὸ τὸ παράπτωμα, θὰ καλιεργήσει τὴν εὐλάβεια ξεκινῶντας μὲ τὴν ἐνδυμασία. Ὅμως, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν εὐλάβεια ὡς ἐσωτερικὸ βίωμα χωρίς νὰ παραμένουμε στοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, χρειάζεται νὰ ἔχουμε αἴσθηση τῆς ἱερότητος τοῦ ἁγίου ναοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς φοβερῆς μυσταγωγίας ποὺ ἐπιτελεῖται ἐντὸς αὐτοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε στοὺς Ἑβραίους τὰ ἑξῆς: «λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας· καὶ γὰρ ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον». Δηλαδή, πρέπει νὰ λατρεύωμεν τὸν Θεὸν κατὰ τρόπον εὐάρεστον, μὲ εὐλάβεια, φόβο καὶ τρόμο, διότι ο Θεός μας εἶναι φωτιὰ ποὺ κατακαίει. 
Χρειαζόμαστε τὴν εὐλάβεια ποὺ στολίζει ὅλες τὶς κινήσεις μας ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ φεύγουμε ἀπὸ τὸ σπίτι μας πρὸς τὸν ναὸ σεμνῶς ἐνδεδυμένοι ὅπως ἁρμόζει στὸν χώρο. Καὶ ἂν ἐμείς ντυνόμαστε μὲ εὐλάβεια τότε θὰ δίδουμε καὶ τὸ καλὸ παράδειγμα στὰ παιδιά μας καὶ θὰ μάθουν καὶ ἐκεῖνα νὰ σέβονται τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θὰ ντύνουμε τὰ μεν ἀγοράκια μας μὲ σορτσάκια καὶ τὰ δε κοριτσάκια μας μὲ ἐξώπλατα κάτι ποὺ δὲν ἁρμόζει καθόλου. Ἡ βάπτισή τους ἔχει ἤδη γίνει! Ντυμένοι μὲ σεμνότητα, μπαίνουμε εὐλαβῶς στὸν ναὸ μὲ συστολὴ καὶ ἐπίγνωση τῆς ἀναξιότητός μας. Νὰ σᾶς πῶ μερικὰ παραδείγματα τῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχω συνατήσει. Πρὸ τοῦ νὰ γίνω μοναχός, θυμᾶμαι μία φορὰ ποὺ πήγα σὲ μία ρωσσικὴ ἐνορία, εἴδα μία γιαγιὰ τουλάχιστον ἑβδομήντα χρονῶν ποὺ ἔκανε στρωτὲς μετάνοιες στὸ πεζοδρόμιο ἔξω ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ γιὰ νὰ καταξιωθεῖ νὰ μπεῖ μέσα καὶ νὰ παρουσιαστεῖ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι εὐλάβεια. Θυμάμαι μία ἄλλη γιαγιά ποὺ μοῦ ἔκανε παρατήρηση, διότι φοροῦσα ὡς κοσμικός τότε ἕνα ρολόι τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ μοῦ ἐξήγησε ὅτι τὰ πρόσκαιρα δὲν ταιριάζουν μὲ τὰ αἰώνια. Καὶ αὐτὰ ἔγιναν στὴν Ἀμερική, τὸ χίλια ἐννεακόσια ὁγδόντα ἔξι. Σ᾽ αὐτή τήν ἐνορία, ἦταν ἀδιανόητο νὰ ἔρθει κανεὶς μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς Θείας Λειτουργίας ἢ νὰ βιάζονται πιὸ πολὺ νὰ πιοῦν ἕναν καφέ, παρὰ νὰ ἀκούσουν λίγο λόγο Θεοῦ. Ἐκεῖ κανεὶς δὲν θὰ ἔμπαινε στὸ ναό μὲ τὸ κινητὸ μὴ ἀνεργοποιημένο τὴν ὥρα τῆς λατρείας. Εἴχαν φόβο Θεοῦ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ Τοῦ προσέφεραν τοὺς καρπούς τῆς μετανοίας.
Ἀδελφοί, ἐμεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, στὴν πανσεβάσμια πηγὴ τῆς παραδόσεως, ἔχουμε τέτοιους καρπούς; Δυστυχῶς, ὅχι, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἀντίθετα πράττουμε. 
Ὅμως, μποροῦμε ἄνετα νὰ στολίσουμε τὶς συμπεριφορές μας μὲ τὴν εὐλάβεια, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε. Δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ ὄμορφο ἀπὸ τοὺς καρπούς μετανοίας, διότι ὅταν ὅντως ἀλλάξουμε πορεία, ἀγωνιζόμαστε νομίμως, καὶ συμπεριφερόμαστε μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, μᾶς ἔρχονται ἔπειτα οἱ καρποὶ τοῦ Πνεύματος, δηλαδή, ἡ ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πρᾳότητα καὶ ἐγκράτεια. Καὶ ἂν ἔχουμε αὐτοὺς τοὺς καρποὺς στὶς ψυχές μας, δὲν θὰ φοβηθοῦμε τίποτε, διότι θὰ ἔχουμε καὶ τὴν ἐσωτερικὴ πληροφορία ὅτι «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν»; Δηλαδή, ἂν ὁ Θεὸς εἶναι στὴν πλευρά μας, ποιὸς μπορεῖ νὰ μᾶς πολεμήσει; Μακάρι νὰ ἀποφασίσουμε καὶ ἐμεῖς νὰ εἶμαστε στὴν πλευρὰ τοῦ Θεοῦ ὡς ὄντως εὐλαβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ τὸ νὰ Τοῦ προσφέρουμε τοὺς καρπούς τῆς μετανοίας μέχρι τὴν τελευταία μας ἀναπνοή. Ἀμήν.