Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα:
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Στον ήρωα μαθητή μου Ανδρέα Βλάμη
Τι να σας λέω για Θερμοπύλες, Μαραθώνες
όταν τη μάχη δίνετε με πέτρες στην αυλή μας,
όταν Παιχνίδι σας είναι μονά-ζυγά με σφαίρες,
μονά-ζυγά με Λευτεριά και Θάνατο!
Τι να σας μάθω ηρωικούς εξάμετρους του Ομήρου,
όταν μετράτε λίγα δευτερόλεπτα
κι ύστερα ρίχνετε τη χειροβομβίδα;
Παιδιά, που γίνατε άντρες σε μια νύχτα
του χίλια εννιακόσια πενηνταπέντε,
που ωρίμασε τόσο ξαφνικά το πνεύμα σας,
τι να σας πω για Λογική, για αρχαία σοφία;
Tι να διαβάζω για Σουλιώτισσες και Μεσολόγγια
σε σας, κοπέλλες, που είστε κάθε μια
κι από ένα ζωντανό ταχυδρομείο,
που μέσα απ’ την αθώα στολή είστε ζωσμένες τα’ άρματα!
Τι να ζητώ καλλιγραφίες από τα χέρια που έσκαβαν
όλο το βράδυ κρησφύγετα,
πού να διαβάσω πιο λαμπρή σελίδα λεβεντιάς
από το πρόσωπό σας το μελανιασμένο ακόμα απ’ τα χτυπήματα
της τελευταίας διαδήλωσης,
ποιο τραγούδι ομορφότερο να πω
απ’ τη σιωπή σας μπρος στα βασανιστήρια;
Τι να σας μάθω πιο πολύ
απ’ ό,τι λέει η ζωή κι ο θάνατός σας;