Ἡ προοπτική τῆς συνταξιοδοτήσεως ἐν πολλοῖς γεμίζει ἄγχος καί φόβο τόν ἄνθρωπο. Αἰσθάνεται ἀπόμαχος τῆς ζωῆς μέ ἀποτέλεσμα νά καταπίπτει ψυχολογικά καί σωματικά. Συνταξιοῦχοι ὅμως πού βρῆκαν ἕνα σκοπό στή ζωή τους ἀποδεδειγμένα τήν παρέτειναν καί ἔζησαν ποιοτικά, χαρούμενα καί εἰρηνικά.
Σκοπός τῆς ζωῆς βέβαια δέν μπορεῖ νά εἶναι νά γευθεῖ τίς χαρές τῆς ζωῆς πού δέν πρόλαβε (γίνεται βέβαια μεγάλη προπαγάνδα ὑπέρ αὐτοῦ). Τίποτε δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ ὅμως μέ τό αἴσθημα τῆς πληρότητας ὅτι κάποιος εἶναι προστάτης ἀσθενῶν, ὀρφανῶν, μοναχικῶν καί οἰκονομικά ἀδυνάτων. Αὐτή ἡ εὐτυχία γεμίζει τήν ψυχή καί διώχνει κάθε λύπη. Ζῶ, γιατί βλέπω στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μου τόν Χριστό. Ζῶ, γιατί δίνω χαρά καί ἐλπίδα, εἶναι τό βασικό συναίσθημα πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος τῆς προσφορᾶς.
Ἄς κάνουμε κάτι, κυρίως οἱ συνταξιοῦχοι πού ἔχουν περισσότερο ἐλεύθερο χρόνο. Ἄς κάνουμε μία ἐπίσκεψη σ’ ἕνα γηροκομεῖο, σ’ ἕνα ἄσυλο ἀνιάτων, σέ μία φυλακή. Ἄς πιέσουμε τόν ἑαυτό μας γιά δεύτερη καί τρίτη ἐπίσκεψη. Μετά θά ἔλθουν ὅλα πολύ ἁπλά. Θ’ ἀποκτήσουμε φίλους πού θά περιμένουν μέ ἀνυπομονησία τήν ἑπόμενη ἐπίσκεψή μας. ἔτσι θά μαλακώσει ἡ καρδιά μας καί ἡ ζωή θά βρεῖ νόημα καί σκοπό.