Μαρίας Καλαμπούκα-Κοτζάμπαση
ἐκπαιδευτικοῦ
Σὲ τοῦτο τὸ χῶμα,
τῆς πατρίδας ἡ ἀγάπη,
σὰν μιὰν ἄνοιξη ἄλλη,
τοῦ χειμῶνα τὴ νάρκη,
ἐπιτέλους ἂς πάψει!
Ἡ ἀθάνατη Ἑλλάδα,
σὰν θεὰ καὶ σὰν μάνα,
στὸ δικό της προσήλιο,
νὰ γεννήσει μὲ ζῆλο,
πατριῶτες, λεβέντες,
ποὺ ὡς ἡμίθεοι ἄλλοι,
τοῦ μύθου τὸν μίτο,
ξετυλίγοντας πάλι,
στοιχειωμένα θεριά,
νὰ παλέψουν καὶ δράκους,
ποὺ φοβίζουνε ὅλους,
μικροὺς καὶ μεγάλους.
Μὲ αὐτοσχέδιους παιᾶνες,
καλώντας τοὺς πάντες,
τοῦ ἀγῶνα τὶς δᾴδες,
νὰ σηκώσουν ψηλά,
τὰ νιὰ παλληκάρια,
μὲ τ’ ἁγνά τους τὰ νιάτα,
καὶ τραβώντας μπροστά,
ὅμοιο μὲ γλέντι,
μὲ σθένος καὶ ζέση
στῆς Ρωμηοσύνης
τ’ ἀχνάρια, περπατώντας
ξανά, τὸ ποθούμενο νὰ ’ρθει,
κι ἡ ἁγία χαρά.
Γιὰ ν’ ἀνθίσουν πανσέδες,
πασχαλιὲς καὶ βιολέτες,
στῆς πνοῆς τους τὴν σμίξη,
καθ’ ὁδὸν πρὸς τὰ ὕψη,
νὰ μυρώσουν τ’ ἀγέρι,
κι ὡς ἀκρίτας ζωσμένος,
τὰ φυσέκια στὴ μέση,
στὸν πυρρίχιο χορό του,
νὰ σκορπίσει τὰ νέφη.
Στὸ γαλάζιο μετάξι,
μιὰν ἀνάσταση ἄλλη,
τῆς πατρίδας μεγάλη,
καρτεροῦμε νὰ ’ρθεῖ·
γιὰ μιὰ Ἑλλάδα ὡραία,
τρανὴ καὶ σπουδαία,
μὲ τὰ προικιά της ἀτόφια,
τὰ ἑλληνορθόδοξα ὅλα,
ποὺ μὲ χάρη περίσσια,
τὰ εὐλογοῦσε ὁ Θεός,
καὶ τὰ στόλιζε ἡ Δόξα.