To παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «Ὁ Παπισμός κατά τούς Ἁγίους Πατέρες» των εκδόσεων της Ενωμένης Ρωμηοσύνης το οποίο πρόκειται να κυκλοφορηθεί το προσεχές διάστημα. Τις επόμενες ημέρες θα δημοσιευτούν ενδεικτικά μερικά αποσπάσματα από το συγκεκριμένο πόνημα στο οποίο συλλέγονται ρήσεις Αγίων Πατέρων για τον Παπισμό.
Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης
Ὁ Ἅγιος Συμεών Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1416/1417‒1429), κατά τόν Ἅγιο Γεννάδιο Σχολάριο «ὁ θεῖος ἀρχιερεύς Συμεών», εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ὀρθοδόξους δογματικούς θεολόγους τοῦ 15ου αἰ., ἀλλά καί ἀπό τούς σπουδαιότερους «λειτουργιολόγους» τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τούς θεολόγους πού μελέτησαν ἐκτενῶς τήν λειτουργική ζωή Της.
Γράφει σχετικῶς μέ τήν ἀπόρριψη τῆς ἄκτιστης θείας χάρης ἀπό τούς Λατίνους καί τήν συνεπαγόμενη προσθήκη τοῦ Filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Γιά τήν ὁποία χάρη οἱ Λατῖνοι ἀφ᾿ ἑνός ἔχουν ἄγνοια, ἀφ᾿ ἑτέρου δογματίζουν ὅτι λαμβάνουμε [οἱ ἄνθρωποι] τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑποστατικῶς [ὡς Πρόσωπο]. Τό ὁποῖο εἶναι ἄκρα βλασφημία, νά λέγουν [δηλαδή] ὅτι δεχόμαστε τήν ἄκτιση καί ἄπειρη Φύση ὑποστατικῶς, καί ὡς ἐκ τούτου νά ὑποστηρίζουν ἀνοήτως τήν ἐνσάρκωση τοῦ Πνεύματος […] Βλασφημοῦν συνεπῶς οἱ καινοτόμοι καί βρίσκονται μακριά ἀπό τό Πνεῦμα, ἀφοῦ βλασφημοῦν κατά τοῦ Πνεύματος καί καθόλου δέν ὑπάρχει σέ αὐτούς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· γι᾿ αὐτό καί εἶναι ἀχαρίτωτα τά δικά τους [μυστήρια καί θεσμοί] διότι ἀθετοῦν τήν χάρη τοῦ Πνεύματος καί Τό ὑποβιβάζουν.
Ἐμεῖς τόν Πάπα καθόλου δέν τόν ἀποστρεφόμαστε καί δέν εἴμαστε διόλου ἀκοινώνητοι πρός αὐτόν, ἀλλά εἴμαστε ἕνα μέ αύτόν, ὅπως καί μέ τόν Χριστόν, καί τόν θεωροῦμε πατέρα καί ποιμένα”. Ὅταν αὐτός ἀπόρησε καί ἐρώτησε πῶς εἶναι αὐτό δυνατόν, ἀφοῦ τόν δικό τους Πάπα ὄχι μόνο δέν τόν ἔχουμε δεκτό σέ κοινωνία, ἀλλά τόν ἀποκαλοῦμε καί αἱρετικό, ἐγώ ἀπάντησα, ὅτι ἔχουμε ἀδιάσπαστη κοινωνία καί ἕνωση ἐν Χριστῷ μέ τούς Πάπες Πέτρο [τόν Ἀπόστολο] καί Λῖνο καί Κλήμη καί Στέφανο καί Ἱππόλυτο καί Σίλβεστρο, μέ τόν Ἰννοκέντιο καί τόν Λέοντα καί τόν Ἀγαπητό, τόν Μαρτῖνο καί τόν Ἀγάθωνα καί μέ τούς ὅμοιους μέ αὐτούς Πάπες καί Πατριάρχες, καί κανένας λόγος δέν θά μᾶς χωρίση ἀπό αὐτούς […] Ἀπό τότε ὅμως πού συνέβη ἡ καινοτομία σχετικά μέ τό θεῖο Σύμβολο [τῆς Πίστεως], δέν βρίσκουμε πιά τόν “Πάπα”, οὔτε τόν ἀποκαλούμενο “ἀποστολικό” καί “πατέρα”, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά βροῦμε τούς τωρινούς λεγομένους Πάπες νά εἶναι σέ συμφωνία μέ τήν πίστη καί τήν ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἀλλά μόνον μέ τήν ἄρνησή του».