Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν εισέλθουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και να ακολουθήσουμε το Χριστό στην πορεία Του προς το σταυρό, αλλά και να γίνουμε μέτοχοι της χαράς της Αναστάσεως.
Κυριακή Δ’ των Νηστειών, και το Ευαγγέλιο μάς παρουσιάζει ένα θαύμα που επιτελεί ο Χριστός· τη θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού.
Μέσα στο πλήθος βρίσκεται ένας πατέρας που δεν ξέρει τι να κάνει για να θεραπεύσει το παιδί του. Λέει στο Χριστό ότι έχει δαιμονικό πνεύμα που δεν μιλάει, πέφτει κάτω, βγάζει αφρούς, τρίζει τα δόντια και μένει ξερός. Ο πατέρας, στην αρχή, απευθύνθηκε στους μαθητές Του, αλλά δεν κατάφεραν να βγάλουν το δαιμονικό πνεύμα.
Τότε, βλέπουμε την αγανάκτηση του Χριστού προς τους μαθητές: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;». Άπιστη γενιά, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσο ακόμη θα σας ανέχομαι;
Έφεραν μπροστά στο Χριστό το παιδί. Μόλις είδε το Χριστό, το δαιμονικό πνεύμα τάραξε το παιδί και έπεσε κάτω. Το παιδί ταλαιπωρούνταν από αυτό το πνεύμα «παιδιόθεν». Ο μπαμπάς του παρακαλεί το Χριστό να βοηθήσει το γιο του.
Λέει ο Χριστός: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Για να απαντήσει ο μπαμπάς: «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Τότε, ο Χριστός διατάζει το πνεύμα να βγει από το παιδί. Βγήκε και το παιδί έμεινε αναίσθητο που πολλοί νόμιζαν ότι πέθανε. Ο Χριστός, όμως, πιάνει το χέρι του και το παιδί σηκώνεται.
Όταν μπήκε ο Χριστός στο σπίτι, Τον ρώτησαν οι μαθητές, «γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμονικό πνεύμα;», για να απαντήσει: «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ».
Στο τέλος της ευαγγελικής περικοπής, γίνεται λόγος για τη θανάτωση του Χριστού και την ανάστασή Του μετά από τρεις μέρες.
Ας προσέξουμε τη ρήση του πατέρα: «Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή».
Εμείς, σήμερα, τι προσευχή κάνουμε;
Τι παρακαλάμε από το Θεό να μας δώσει;
Λεφτά, δύναμη, εξουσία, φήμη, κοσμικά αγαθά.
Στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε το Θεό μέσα στη ζωή μας. Θέλουμε, μόνο, αυτά που μας δίνει ο Θεός. Γιατί, νομίζουμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και στο κέντρο του κόσμου. Όλος ο κόσμος κινείται γύρω μας.
Με αυτό τον τρόπο, μεγαλώσαμε και με αυτό τον τρόπο προχωράμε στη ζωή μας.
Δεν αφήνουμε λίγη θέση στο Χριστό.
Και πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε;
Με μικρά και σταθερά βήματα. Θα κάνουμε εμείς το ένα βήμα και ο Χριστός θα κάνει όλα τα άλλα.
Δεν μπορούμε να κάνουμε κατευθείαν τα πάντα. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε με μεγάλες προσευχές, μετάνοιες, κομποσχοίνι κ.α. Θα ξεκινήσουμε από τη βάση. Από την αρχή. Και τότε, θα έχουμε μπει σε μία πνευματική ζωή και θα κάνουμε μία νέα ζωή.
Επίσης, να μην κοιτάμε ποτέ πίσω. Η παλιά μας ζωή και ο εαυτός μας είναι πίσω. Τον αφήνουμε πίσω. Δεν κοιτάμε, ούτε επιστρέφουμε. Προχωράμε και βλέπουμε μπροστά. Γιατί, τον Χριστό θα Τον συναντήσουμε μπροστά μας.
Σιγά σιγά, θα έρχονται τα δώρα του Θεού σε εμάς και θα μας προικίζει με πολλά χαρίσματα και τάλαντα. Θα αγωνιζόμαστε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας από αυτή τη ζωή για να προσεγγίσουμε το Χριστό.
Άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός μας που ήρθαμε εδώ. Να γίνουμε Άγιοι και να ενωθούμε με το Θεό.
Πάμε να ξεκινήσουμε αυτό τον αγώνα;
Με μικρά και σταθερά βήματα να προσεγγίσουμε το Χριστό για να εισέλθουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και να μετέχουμε της χαράς της Αναστάσεως.