της Μαρίας Κορνάρου
Μόλις περάσαμε πολύ μεγάλη δόξα. Ας αποδώσουμε τις δοξολογίες μας στον Θεό. Διότι οι Χριστιανοί, όταν διωκόμεθα, έτι πλέον ομοιάζουμε τω Κυρίω. Μήπως και τον ίδιο το Χριστό, πάνω στο σταυρό δεν τον ονομάζει η Εκκλησία μας «Ο Βασιλεύς της Δόξης»; Και ήταν εκεί, πάνω στο σταυρό, απείρως δοξασμένος. Αυτοπροαιρέτως μαρτύρησε και πέθανε για τη σωτηρία βροτών. Πόσο μεγαλείο μπορεί μία τέτοια απόφαση να κουβαλά; Τα θαύματα ακόμη δεν το ξεπερνούν, αυτό το μεγαλείο του Εσταυρωμένου. Ρωτούσε ένας αρχαίος συγγραφέας της Εκκλησίας, «ποια γυναίκα θα παντρευόταν έναν εσταυρωμένο; Και όμως αυτό το έχει κάνει η Εκκλησία. Παντρεύτηκε έναν εσταυρωμένο». Η Εκκλησία μας, άρα και εμείς, έχουμε διαλέξει αυτοπροαιρέτως το Σταυρό, κανείς δεν μας ανάγκασε. Γι’ αυτό και στο βάρος του να μη γογγύζουμε, στον πόλεμο του πονηρού να μη φοβούμεθα, από την κακία του κόσμου να μην πτοούμεθα. Ο διωγμός ποτέ να μη μας πάρει από κάτω! Ούτε και να τον ξεχάσουμε.
Θα ανοίξουν βεβαίως οι εκκλησίες μας. Τέλος ο φανερός πια διωγμός! Διωγμός ολοφάνερος, και ας θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως δήθεν επιτίμιο ή ένδειξη χριστιανικής αγάπης. Τώρα που θα επιστρέψουμε στους ναούς μας, δεν είναι ώρα για εφησυχασμό και επανάπαυση. Μακριά από εμάς ο λογισμός, «αφού πηγαίνω στο ναό, όλα καλά και όμορφα στον κόσμο!» Γιατί δεν είναι έτσι. Και πρότερον, που δε μας είχαν κλείσει τις εκκλησιές, εν διωγμώ ήταν η Εκκλησία του Χριστού! Ήταν εν διωγμώ το γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα από την κοινωνία μας, από τα σχολεία μας, από τους κόλπους της Εκκλησίας μας ακόμη. Πάλευαν οι δυνάμεις του σκότους με κάθε μέσο να μη φυτευτεί σε νέες καρδιές ο Λόγος του Θεού και να ξεριζωθεί από όπου έχει σπαρεί ήδη. Μέσα στην Εκκλησία πολεμούν με την εκκοσμίκευση, απ’ έξω της πολεμούν με τους μύριους άλλους κοσμικούς πειρασμούς και τις πλάνες. Τούτος ο κρυφός διωγμός είναι φορές που γίνεται πιο επικίνδυνος κι από τον φανερό, γιατί εύκολα περνά απαρατήρητος και πιάνει τους πιστούς στον ύπνο. Γνωρίζει ο Χριστιανός να φυλάγεται σαν δει τα περιπολικά έξω απ’ την Εκκλησία, γιατί η καρδιά του, το ιερό αυτό θυσιαστήριο, αντιδρά και σφίγγεται. Όμως όταν τα περιπολικά σχολάσουν και οι ναοί ανοίξουν, η καρδιά ησυχάζει και γαληνεύει, κι ίσως να μην καταλάβει ότι μες στο ναό βρίσκει το λύκο. Νομίζει ο πιστός ότι ο κόσμος είναι πάλι αγαθός και χριστιανικός, καλοπροαίρετος, κι αφήνεται πιο εύκολα στις αδηφάγες ορέξεις του άρχοντος του κόσμου τούτου.
Ας μην πτοούμεθα. Έτσι ήταν πάντοτε. Κι ο Κύριος δυνάμωνε τις προσπάθειες των δούλων του να μείνουν προσκολλημένοι στον αγαθό. Ίσως να είναι αλήθεια ότι οι καιροί σήμερα είναι πιο πονηροί απ’ ότι άλλοτε και οι πιέσεις είναι μεγάλες. Ποιος ξέρει, αν ξανακλείσουν τις εκκλησιές μας; Αν τολμήσουν να πειράξουν την Ορθοδοξία μας με τα διάφορα μέτρα; Ήδη ακούγονται φωνές για τις εικόνες, που θα θαύμαζε το φρόνημά τους και ο αθεόφοβος εκείνος εικονοκλάστης Αυτοκράτορας Λέων ο Γ΄. Εάν το θέλουμε, κάπως θα αντισταθούμε. Στη Σοβιετική Ένωση, στα άλλα ακόμη χρόνια των διωγμών, ένας ιερέας στο τότε Λένινγκραντ έλεγε στο ποίμνιό του, καθώς εξιστορούσε την ιστορία του Ιωσήφ και το όνειρο του Φαραώ με τις παχείς και τις ισχνές αγελάδες: «Ζούμε τώρα στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, αλλά τρεφόμεθα και συντηρούμεθα από τα μυστικά πλούτη, τα οποία συγκέντρωσε και συνεσώρευσε η Εκκλησία κατά τους περασμένους αιώνες».