Λ. Σκ.
Ἡ συμβολὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν ἐποχῶν δεσπόζει ἡ μορφὴ τῆς πάναγνης μητέρας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Αὐτὴν ὁ Θεὸς ἐξέλεξε γιὰ νὰ κατέβει στὴ γῆ καὶ νὰ γίνει ἄνθρωπος, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ Παρθένος Μαρία ἐξύψωσε στὸ πρόσωπό της τὴ γυναικεία, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση πάνω ἀπὸ τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφεὶμ καὶ εἶναι ὁ πρῶτος θνητὸς ἄνθρωπος ποὺ ἔφθασε στὴν κατάσταση τῆς «θεώσεως».
Ὃπως ἀναφέρει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του, ὁ Ἀπ. Παῦλος : «Ὃτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἑξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ γενόμενος ἐκ γυναικὸς» (Γαλ. δ΄ 4). Τὸ «ὃτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ ὅτι «ὅταν ἔκρινε ὁ Θεὸς ὅτι ἦταν κατάλληλες οἱ συνθῆκες γιὰ νὰ στείλει τὸν Υἱὸν Του» Πράγματι, ἡ ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ εἶχε κάποιες ἰδιαιτερότητες ποὺ διευκόλυναν τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου :
Πρῶτον, διότι ὅλος ὁ γνωστὸς κόσμος περὶ τὴν λεκάνη τῆς Μεσογείου μιλοῦσε, λόγῳ τῶν κατακτήσεων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ
Δεύτερον, διότι ἡ Ρωμαϊκὴ κατάκτηση εἶχε ἑνώσει ὅλα τὰ ἔθνη σὲ ἕνα ἀπέραντο πολυ-εθνικὸ κράτος χωρὶς σύνορα, ποὺ καὶ αὐτὸ διευκόλυνε τὴ μετακίνηση τῶν ἀνθρώπων.
Κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα, «ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» ὅταν βρέθηκε ἡ πάναγνη κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ γυναίκα ποὺ θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ κυοφορήσει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἔτσι τὸ «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» ποὺ ἀπηύθυνε στὸν Ἄγγελο Γαβριὴλ ἡ Παρθένος Μαρία, ἦταν τὸ μεγάλο «Ναὶ» ποὺ ἐπέτρεψε τὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, μὲ τὴ συγκατάθεσή της στὴν πραγματοποίηση τοῦ Θεϊκοῦ σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος, ἔγινε ἡ «ἐπουράνιος κλῖμαξ δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεὸς» καὶ ἡ «γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», ὅπως πολὺ εὔστοχα περιγράφει ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς στὸν «Ἀκάθιστο Ὕμνο».
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κατὰ τὸν γνωστὸ ὕμνο τῶν Χριστουγέννων:
«Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα (τόν θαυμασμό), ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.» εἶναι ἡ μεγάλη προσφορὰ τῆς ἀνθρωπότητος στὸ Μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θείου Λόγου.
Ἡ χάρη ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, ἐλευθέρωσε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ Νόμου, τῶν δαιμόνων καὶ τῆς ἁμαρτίας. Τοὺς ἔφερε στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἐγκαινίασε τὴ νέα ἐποχὴ τῆς χάριτος. Τὸ Λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ Θείου ἐλέους στὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Χριστὸς ἔφερε στὸν κόσμο μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του, αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουν οἱ ὑμνωδοὶ «Μέγα Ἔλεος».
Ἔτσι, ὅσοι ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό, εἰσέρχονται διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἰκειοποιοῦνται τὴ λυτρωτικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ στὸν Γολγοθᾶ, μποροῦν μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησή τους νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους. Γίνονται «κατὰ χάριν» υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένα καὶ κατὰ συνέπεια κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του.
Ἡ δωρεὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγαλειώδης. Καὶ μόνον ὅσοι ἔχουν ζήσει σὲ κατάσταση δουλείας καὶ στὴ συνέχεια ἀποκτοῦν ἐλευθερία καὶ υἱοθεσία ἐκ μέρους τοῦ ἀφεντικοῦ τους μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ μέγεθος τῆς δωρεᾶς αὐτῆς τοῦ Θεοῦ.
Τέλος, ἡ Σωτηρία καὶ ἡ Θέωση ποὺ μᾶς χάρισε ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου δὲν εἶναι προσωρινὴ ἀπελευθέρωση καὶ λύτρωση. Εἶναι αἰώνια. Δὲν θὰ ἔχει τέλος. Δὲν θὰ εἶναι προσωρινὴ κληρονομιὰ φθαρτῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ συμμετοχὴ στὴ Δόξα καὶ στὴ Μακαριότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος, μαζὶ μὲ ὅλους τους «θεωμένους» Ἁγίους της Ἐκκλησίας.
Πῶς θὰ ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὸν νεογέννητο Χριστό.
Πόση εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ νοιώσουμε γιὰ τὰ ἐξαίσια αὐτὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ!!! Ἕνα στοιχειῶδες φιλότιμο τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἶναι ἡ θετικὴ ἀπόκρισή μας στὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Θὰ εἶναι, νὰ ἑτοιμάσουμε στὴν καρδιά μας μία φάτνη καθαρὴ καὶ ζεστή, γιὰ νὰ βρεῖ ἐπιτέλους «τόπον ἐν τῷ καταλύματι» (δηλ. φιλόξενο χῶρο νὰ μείνει, ὁ Χριστὸς μέσα σὲ αὐτήν. Νὰ γεννηθεῖ μέσα στὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ ἀναγεννήσει καὶ ἐμᾶς.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς ὑποδεικνύει, πολὺ ὄμορφα, μὲ ποιὰ δῶρα, ὡς ἄλλοι μάγοι, πρέπει νὰ προσεγγίσουμε τὸν νεογέννητο Χριστὸ :
«Πλησίασε καὶ ἐσύ, μιμητὴς τῶν μάγων, τὸν νεογέννητο Χριστό, ὄχι μὲ ἄδεια χέρια, ἀλλὰ μὲ δῶρα. Δῶρα βεβαίως ὄχι σὰν ἐκεῖνα ποὺ προσέφεραν οἱ μάγοι, ἀλλὰ πολὺ ἐκλεκτότερα καὶ ἀνώτερα: Ὑλικὰ τὰ ἰδικά τους, Πνευματικὰ τὰ ἰδικά σου.-Προσέφεραν ἐκεῖνοι χρυσάφι; Σὺ νὰ προσκομίσεις τὴν καθαρότητα καὶ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς σου. Νὰ τοῦ προσφέρεις τὴν ἀρετή σου. Ἒφεραν ἐκεῖνοι ἐκλεκτὸ λιβάνι; Πρόσφερε σὺ ἁγνὴ λατρεία, θερμὲς προσευχὲς ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καθαρῆς καρδιᾶς σου. Θυμίαμα πνευματικό.-Προσέφεραν ἐκεῖνοι σμύρνα; Σὺ νὰ τοῦ φέρεις σωφροσύνη. Συντετριμμένη καὶ καθαρὴ καρδιά. Νὰ τοῦ προσφέρεις τὶς ἐλεημοσύνες ποὺ ἔκανες στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀδυνάτους, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.- Ἐὰν λοιπὸν μὲ αὐτὰ τὰ δῶρα πλησιάσεις, τότε θὰ σὲ δεχθεῖ νὰ τὸν προσκυνήσεις νεογέννητο καὶ νὰ τὸν λατρεύσεις ἀξίως, ἀλλὰ καὶ νὰ κοινωνήσεις ἀκατακρίτως».
_____________________________________________________________________
«Ἔφθασε ἤδη τὸ τέλος τῆς ἐποχῆς τῶν χρησμῶν τῆς Κυμαίας Σιβύλλας. Πρόκειται νὰ ἀρχίσει μία νέα περίοδος παγκόσμιας τάξης. Τὸ Παρθενικὸ Ἄστρο θὰ ἀναλάμψει σύντομα καὶ γρήγορα φθάνει ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχικῆς βασιλείας τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Ὅπου νὰ’ ναι, νέα χρυσὴ γενιὰ στέλνεται ἀπὸ ἐπάνω, τὰ οὐράνια ὕψη, στὴ γῆ. Σὺ λοιπὸν φωτεινὴ ἐπιλόχια θεά, προστάτευσε τὴ Μητέρα, τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννιέται τὸ Βρέφος, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ λήξει ἡ πρὶν σιδερένια γενιὰ, γιὰ πρώτη φορά, καὶ νέα γενιὰ θὰ ἀνατείλει σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἄρχισε πιὰ νὰ βασιλεύει, ὁ πάμφωτος ἕνας Θεός… Ἔλα λοιπόν, πολύτιμε Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, Μεγάλε Υἱὲ τοῦ Ὑψίστου, σύντομα φθάνει ἡ ἐποχή! Ρίξε τὸ βλέμμα σου στὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ κλονίζεται ἀπὸ τὸ βάρος τῆς δυστυχίας, ποὺ τὴν κύρτωσε καὶ σὲ ὅλη τὴ γῆ καὶ τὶς ἐκτάσεις τῆς θάλασσας καὶ στὸ βαθὺ οὐρανό. Ρίξε τὸ βλέμμα σου καὶ δὲς πῶς τὰ πάντα σκιρτοῦν γιὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ σὲ λίγο φθάνει!».
Στὴν τραγωδία τοῦ μεγάλου μας τραγικοῦ ποιητῆ Αἰσχύλου « Ὁ Προμηθέας Δεσμώτης», ὑπάρχει μία ἀναπάντεχη ἀλλὰ πραγματικὴ προφητεία γιὰ τὸν Χριστό.
Ὁ Προμηθέας, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται ὡς ἐκπρόσωπος ὅλης της ἀνθρωπότητας, ἁμάρτησε βαρύτατα πρὸς τοὺς θεούς, διότι ἔκλεψε τὸ “πῦρ” ἀπὸ τοὺς θεοὺς καὶ τὸ ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ τιμωρήθηκε ἀπὸ τὸν Δία καὶ τοὺς θεούς. Δέθηκε μὲ βαριὲς ἁλυσίδες (τὶς ὁποῖες ἒφτιαξε ὁ Ἥφαιστος), στὴν κορυφὴ τοῦ ὂρους Καύκασος καὶ ἕνας πελώριος γύπας διατάχθηκε νὰ ἔρχεται κάθε μέρα νὰ τοῦ τρώει τὸ «ἦπαρ» (συκώτι). Καθ’ ὅλη τὴν ἡμέρα ποὺ μεσολαβοῦσε, τὸ «ἧπαρ» τοῦ Προμηθέα ἀνεπτύσσετο καὶ πάλι στὴν κανονική του κατάσταση μέχρι τὴν ἑπομένη μέρα, ποὺ πάλι θὰ τὸ ἔτρωγε ὁ γύπας. Αὐτὸ τὸ μαρτύριο θὰ συνεχιζόταν αἰώνια.
Ἀπὸ τὴν τραγικὴ αὐτὴ θέση προλέγει ὁ ποιητὴς διὰ τοῦ ἀγγελιοφόρου τῶν θεῶν Ἑρμῆ ὅτι ὁ Προμηθέας θὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὸν «Υἱὸν τῆς παρθένου Ἰοῦς». Αὐτὸς θὰ εἶναι υἱὸς θεοῦ καὶ υἱὸς γυναικὸς παρθένου καὶ θὰ γεννηθεῖ ὑπερφυσικά. Ὁ παρθενογέννητος αὐτὸς θεάνθρωπος θὰ καταλύσει τὸ κράτος τῶν παλαιῶν θεῶν σὲ 13 γενεὲς (κάθε γενεὰ κατὰ τὸν Πλάτωνα διαρκεῖ 35 χρόνια) δηλ. σὲ 13 Χ 35= 455 χρόνια, θὰ κατέβει στὸ σκοτεινὸ βασίλειο τοῦ Ἅδη (Προμ. Δεσμ. στίχ. 1026-1029).
Τὰ λόγια τοῦ Αἰσχύλου στὸ πρωτότυπο ἔχουν ὡς ἑξῆς:
«Τοιούτου μόχθου τέρμα μὴ τί προσδόκα πρὶν ἂν θεὸς τὶς διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανῇ, θελήσῃ τε εἰς ἀναύγητον μολεῖν Ἅδην, Κνεφέα τ’ ἀμφὶ ταρτάρου βάθη» δηλαδὴ Προμηθέα (ἄνθρωπε) κατανοῶ τὰ πάθη σου ἀλλὰ μὴν περιμένεις εὔκολη λύση ἀπὸ τὰ δεινά σου, πρὶν ἕνας θεὸς σὲ σπλαχνιστεῖ καὶ γίνει διάδοχος τῶν πόνων σου καὶ θὰ ἀναλάβει ὅλο τὸ δικό σου φορτίο καὶ θὰ κατέβει κάτω στὰ αἰωνίως σκοτεινὰ τάρταρα τοῦ Ἅδη.
Ἡ ἐκπληκτικὴ αὐτὴ προφητεία πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τὴν κάθοδό Του στὸν Ἅδη.
Τὴν πληροφορία αὐτὴ ἐπισφραγίζει ὁ ἄγγελος, ποὺ ἐμφανίζεται στὸν μνήστορα Ἰωσήφ, γιὰ νὰ τὸν καθησυχάσει νὰ μὴν ἐκδιώξει τὴν Μαριὰμ ἀπὸ τὸ σπίτι του ὡς κλεψίγαμο, διότι τὸ παιδὶ ποὺ κυοφορεῖ εἶναι «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Τοῦ λέει λοιπόν: «Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν, ἳνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος. Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἓξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσει τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ α΄ 22,23).