Ἱερομονάχου Ἀλεξίου Καρακαλληνοῦ
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὅλοι μας αὐτὸν τὸν καιρὸ συζητοῦμε καὶ γινόμαστε δέκτες τῶν δυσάρεστων εἰδήσεων, περί τῆς οἰκονομικῆς καταστάσεως ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν χώρα μας, και ὅλοι βιώνουμε καθημερινὰ αὐτὴ τὴν ἀγωνία περὶ τοῦ τὶ μᾶς ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον. Μακάρι ὅλοι νὰ εἴχαμε τὴν ἴδια ἀγωνία, ποὺ ἔχουμε γιὰ τὰ βιωτικὰ, καὶ γιὰ τὰ πνευματικά 
διότι ὅπως εἴπα καὶ τὶς δύο προηγούμενες Κυριακές, ἡ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα εἶναι οὐσιαστικὰ μια πνευματικὴ κρίση ἀξιῶν καὶ ἀρετῶν. Θὰ ἤθελα πάλιν νὰ τονίσω πῶς ὀφείλουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σ᾽ αὐτήν τὴν διπλὴ κρίση ὡς τέκνα τῆς Ἑκκλησίας. Εἴπαμεν ὅτι πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε τὴν προσωπική μας εὐθύνη γιά τήν κατάσταση, νὰ καλλιεργήσουμε τὴν συνείδησή μας μὲ προσοχὴ στὴν πνευματική διάσταση ὅλων τῶν κινήσεών μας, καί νὰ προχωρᾶμε μὲ ἐλπίδα και μετάνοια στὴν ἱερά ἐξομολόγηση.
Ὅμως γιὰ νὰ γίνει τὸ ἐξομολογητήριον γνήσιος χώρος μετανοίας καί ἀναγεννήσεως τῆς ψυχῆς, δὲν ἐπαρκεῖ ἡ συνειδοποίηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ χρειάζονται ἡ συναίσθηση, ἡ κατάνυξη καὶ δάκρυα μετανοίας. Δυστυχῶς, αὐτά τά χαρίσματα εἶναι πάρα πολύ σπάνια, παρόλο τον φοβερό πόνο που ἐπικρατεῖ γύρω μας καθημερινά. Συνήθως τὰ δάκρυα πέφτουν, καὶ σὰν χείμαρος μάλιστα, διότι ὁ ἄνθρωπος 
νιώθει τὸν ἑαυτό του ἀδικημένο, παρεξηγημένο, καί παραπονεμένο. Πολλοί αἰσθάνονται σὰν θύματα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ἢ διαφόρων περιστάσεων. Ἀλλά, πάλιν, πολύ σπάνια συναντῶ ἐκείνα τά μοναδικά καὶ πολύτιμα δάκρυα ποὺ καθαρίζουν τήν ψυχή, δηλαδὴ δάκρυα ποὺ προέρχονται ἀπό τό γεγονός ὅτι λυπήσαμε τὸν Θεό καὶ Πατέρα μας. Νομίζω ὅτι ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς κατάστασης εἶναι ὅτι δέν ἔχουμε τίποτα παραπάνω παρὰ μόνο μία τυπική σχέση μέ τόν Θεό καί ἀγνοοῦμε τὸ πόσο μᾶς ἁγαπάει ὁ Θεός προσωπικά αλλά καί ὡς ἔθνος. Δέν ἀντιλαβανόμαστε πόσο ψηλά μᾶς θέλει. Δέν καταλαβαίνουμε ὅτι καλούμαστε να γίνουμε τέκνα φωτός ποὺ θα λάμπουν καὶ θα φωτίζουν ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη καὶ μόνο μισοκαταλαβαίνουμε σὲ ποιό σκόταδι ἔχουμε περιπέσει.
Παρόλο τὴν οἰκονομική κρίση, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη χώρα στὸ πρόσωπο τῆς γῆς μὲ πιό πολύ πνευματικό πλούτο ἀπό τήν Ἑλλάδα μας. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι λαοί ποὺ γνωρίζουν κάτι γιά τό Εὐαγγέλιο, διαβάζουν μία 
μετάφραση καί οὔτε μποροῦν νὰ συλλαβίσουν τὸ ἀλφάβητο μὲ τό ὁποίο ἀρχικά γράφτηκε. Ἀλλά στοὺς Ἕλληνες ὁ Θεός ἔδωσε τὴν εὐλογία νὰ εἶναι γραμμένο στὴν δικιά τους γλώσσα. Καί εἶμαι πολύ εὐγνώμων στό Θεό διότι αξιώθηκα νὰ μάθω νά τό διαβάζω καὶ ἐγώ στήν γλώσσα τῶν Ἀποστόλων.
Τώρα, μία ἔρωτηση: διαβάζουμε τήν ἁγία Γραφή, αὐτή τήν στοργικὴ ἐπιστολή τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμάς, ἢ τήν περιφρονοῦμε ἑνὼ βλέπουμε τηλεόραση μέ τίς ὥρες; Πάλιν ὁ Θεός ἐκδηλώνοντας τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του πρὸς ἑμᾶς, ἔστειλε τὸν Ἅγιο Ἁποστόλο Παῦλο σὲ πολλές περιοχές της χώρας μας, στὴν Καβάλα, στὴν Βέροια, στὴν Θεσσαλονίκη, στὴν Αθήνα, καὶ στὴν Κόρινθο γιὰ νὰ μᾶς κυρήξει τά εὐαγγέλια τῆς μεγάλης χαρᾶς ὅτι ἐν Ἰησοῦ Χριστῶ μποροῦμε νὰ γίνουμε τέκνα φωτός καί κληρονόμοι τοῦ αἰωνίου βασιλείου του. Ὁ καλὸς Θεός ἔχει στολίσει τὴν Ἑλλάδα, ὅχι μόνο μέ καταπληκτικές φυσικές ὁμορφιές, ἀλλά μέ χιλιάδες μοναστήρια καί ναούς μὲ θαυματουργικές εἰκόνες καὶ ἱερά λείψανα μυριάδων ἁγίων. Πολύ μᾶς ἀγάπαει ὁ Θεός, ἀδελφοί. Ἔχουμε τό Ἅγιον Ὅρος, ὅπου γίνονται χίλιες λειτουργείες καθημερινά στὰ μεγαλόπρεπα μοναστήρια καί στὰ ταπεινά καλυβάκια. Ἕχουμε τήν Παναγία καί γνωρίζουμε τήν παντοδύναμη σκέπη της ὅπως κανένας ἅλλος λαός. Τέτοια ἰδιαίτερη ἀγάπη καί φροντίδα ἀπό τόν Θεό, δέν υπάρχει οὔτε στὴν Ἁμερική, οὔτε στήν Εὐρώπη, οὔτε ἀλλοῦ στόν κόσμο. Ἀλλά ἀντί γιὰ εὐγνωμοσύνη γιὰ ὅλες αὐτές τὶς δωρεές τοῦ Θεοῦ, ἀκούω μόνο τό παράπονο.
Καθημερινά στην ζωή μας ἐκδηλώνεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς ἄραγε ἔχουμε τὰ πνευματικά μας μάτια ἀνοιχτά γιὰ νὰ δούμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ στοργικό του χέρι νὰ μᾶς κρατάει καὶ νὰ μᾶς καθοδηγεὶ σὲ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς μας; Δυστυχώς ὅχι, ἀλλά ἀντιθέτως ἀντί γιὰ ἀναγνώριση καὶ εὐχαριστία ἔχουμε τὴν ἀγανάκτηση καὶ τὸν γογγυσμὸ καὶ τὸ ΄΄γιατί΄ νὰ ἐπικρατεὶ στὴν ψυχή μας καὶ ἀντί νὰ προβληματιστοῦμε καὶ ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς ἐμείς ἐμμένουμε στὸν ὁλέθριο δρόμο ποὺ διαλέξαμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀντί νά δοξάζουμε τόν Θεό γιά τά μοναστήρια ποὺ ὑπάρχουν, πιάνουμε στό στόμα μας τοὺς ρασοφόρους, τούς μοναχούς, τούς ἰερεῖς, καὶ τούς δεσποτάδες καὶ τούς κατακρίνουμε σφόδρα, διότι σὰν ἄνθρωποι ἔχουν καί αὐτοί ἀδυναμίες. Ἀντί νὰ τιμοῦμε τὴν Πανάγια μὲ τὴν ἐγκράτεια καί παρθενία σὲ μία χώρα μέ τόσους παρθενώνες γιά μοναχούλες, τί συναντᾶμε; Ὑπάρχουν ζευγάρια μὲ ὁλοκληρωμένες σχέσεις πρίν ἀπό τό γάμο καὶ θεωροῦν αὐτὸ τὸ κατάντημα σὰν νὰ εἶναι ἀπολύτως φυσικό, σὰν νὰ μή ἔχουν ἀκούσει ποτέ τίς δέκα ἔντολες, «οὐ μοιχεύσεις» καὶ μάλιστα στὴν Παλαιά Διαθήκη γράφεται «ὁ μοιχεύων καὶ ἡ μοιχευομένη θανάτῳ θανατούσθωσαν.» Καὶ ὁ Χριστός μας ποὺ πάντοτε ἔδειξε τόση φιλανθρωπία καί συγχώρηση σὲ κάθε ἁμαρτωλό πού μετανοεῖ εἶπε, «ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.» Ἅν ἔχουμε πέσει πρίν τό γάμο, δάκρυα θέλει καί ἐξομολόγηση. Ἄν τά παιδιά μας ζοῦν στὴν ἁμαρτία, πάλιν δάκρυα θέλει καί παράκληση στό Θεό γιά τήν μετάνοιά τους. Στὴν χώρα μέ μία τόση ἔνδοξη καὶ πλούσια ἱστορία παρθενίας, καί ἀναφέρομαι στό μοναχισμό τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἀδιαφορία μας γιά αὐτό τό θέμα πληγώνει τόν Θεό καί τήν Παναγία μας. Ἐμεῖς ἀδελφοί πληγώνουμε τήν γλυκύτατη ἀγάπη ποὺ σταυρώθηκε γιά μας. Ἔχουμε γίνει τόσο σκληρόκαρδοι ὥστε νὰ μὴν αἰσθανόμαστε κάθολου τύψεις; Πολλοί λενε, καί δέν ἔχουν ἄδικο, φταίει ἡ τηλεόραση, ἀλλὰ ἐλέγχουμε τί βλέπουμε καί τί βλέπουν τά παιδιά μας; Καθόμαστε μὲ τὰ παιδιά μας νὰ ἐξηγήσουμε τίς ἀξίες μας, πώς πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε πνευματικά, νὰ ἐκκλησιαζόμαστε; Τοὺς διδάσκουμε πώς να προσεύχονται; Τοὺς λέμε πῶς μακριά ἀπό τόν Θεό δὲν υπάρχει καμία χαρά παρά μόνο ὀδύνη και ὅλεθρος; Λέμε πώς ἡ ἀμαρτία σκοτίζει τὴν ψυχή καὶ τῆς ἀφαιρεῖ τὸν πρώην κάλλος της; Στὴν ἐκκλησία ἔρχομαστε νωρίς μέ λαχτάρα γιὰ νὰ συνατηθοῦμε με τό Χριστό; Ἔχουμε τύψεις ἂν καθυστεροῦμε; Καί ἄν δὲν μποροῦμε νὰ κοινωνάμε, τουλάχιστον παίρνουμε τό εὐλογημένο ἀντίδωρο προσεχτικά καί μέ εὐλάβεια μέ τὰ δύο μας χέρια καὶ μέ πολλή προσοχή γιὰ νά μή πέφτουν τά ψίχουλα κάτω. Τὴν περασμένη ἑβδομάδα, ὑπήρχαν ψίχουλα στὴν ἄμμο τῶν κεριῶν. Κύριε ἐλέησον. Πληγώνουμε τόν Θεό ἐκτὸς ναοῦ, τουλάχιστον μέσα νὰ δείξουμε τό σεβασμό καὶ τήν εὐλάβεια ποὺ κάποτε στόλιζαν τό λαό τοῦ Θεοῦ.
Εὔχομαι ὁλοψύχως νὰ ἀγγίξει ὁ Θεός τίς καρδιές μας, νὰ αἰσθανόμαστε κατάνυξη καί ὅτι ἔχουμε λυπήσει τό 
μοναδικό πρόσωπο ποὺ μᾶς ἀγαπάει ὄντως ἄπειρα καί αἰώνια. Καί ἄν δέν ἔχουμε αὐτά τά δάκρυα μετανοίας, πολύτιμοι ἀδελφοί μου, ἄς παρακαλοῦμε τόν Θεό νὰ μᾶς τά δώσει. Διότι σᾶς βεβαιώνω ἂν αὐτά τά εὐλογημένα δάκρυα πέφτουν στὴν ἁγιασμένη γή τῆς Ἑλλάδος, ἡ λύτρωση θά ἔρθει σὲ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας καί θά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό καί γιά αὐτή τήν κρίση, πού θά εἶναι ἡ ἁφορμή τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.