Η απαίτηση εμβολιασμού για την ιλαρά και την παρωτίτιδα έχει νομική βάση που δεν ισχύει για την αντίστοιχη απαίτηση εμβολιασμού κατά του COVID
Στα χρόνια προτού ο COVID-19 αλλάξει δραματικά το πολιτικό μας τοπίο, η επιπόλαιη στάση γονέων σε ολόκληρη τη χώρα που αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα των συνήθων παιδικών εμβολιασμών τραβούσε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Αυτοί οι Αμερικανοί που χλευάζονταν επειδή διαλαλούσαν επιστημονικά αβάσιμες θεωρίες, όπως η σύνδεση των εμβολίων με τον αυτισμό, χαρακτηρίζονταν με τον υποτιμητικό όρο “αντιεμβολιαστές”, και σχεδόν ποτέ δεν λαμβάνονταν στα σοβαρά, παρά μόνο ως απειλή.
Τώρα με τα εμβόλια κατά του COVID που είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό, έχει ξεσπάσει ένας ψυχρός πόλεμος μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι σχεδόν όλοι πρέπει να τα κάνουν, και εκείνων που θεωρούν ότι ο εμβολιασμός είναι μια προσωπική ιατρική διαδικασία που απαιτεί πιο εξατομικευμένη εκτίμηση κινδύνου. Οι υποστηρικτές του υποχρεωτικού εμβολιασμού κατά του COVID προσπάθησαν να ταυτίσουν αυτούς που επιμένουν στην ατομική εκτίμηση κινδύνου με τους ιδεολόγους αντιεμβολιαστές. Αν και υπάρχει κάποια επικάλυψη μεταξύ των δύο ομάδων, πολλοί άνθρωποι που δεν είχαν καμία επιφύλαξη να ανοσοποιήσουν τα παιδιά τους κατά της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς, διστάζουν μπροστά στην σκέψη να υποβληθούν τα παιδιά τους σε ένεση με ένα πειραματικό ιατρικό σκεύασμα για έναν ιό για τα οποία συνιστά αμελητέα απειλή. Πράγματι, η καλύτερη εκτίμηση του CDC για το ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση για άτομα ηλικίας 0-19 ετών είναι 0,00002, που σημαίνει ότι το ποσοστό επιβίωσης για αυτήν την ηλικιακή ομάδα είναι 99,998%.
Ποτέ στην αμερικανική ιστορία δεν ζητήθηκε από τους μαθητές να λάβουν εμβόλια που δεν είχαν ήδη υποβληθεί σε δοκιμές ασφαλείας για χρόνια -συνήθως τουλάχιστον μια δεκαετία. Ούτε έχουμε απαιτήσει από τα παιδιά να λαμβάνουν εμβόλια για ασθένειες που αποτελούν κίνδυνο πρωτίστως για ενήλικες ή ηλικιωμένους. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν διεξαχθεί μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις των εμβολίων κατά του COVID στα παιδιά που έχουν αποκτήσει ανοσία με φυσικό τρόπο (ποσοστό περίπου 38%).
Ωστόσο, μόλις το εμβόλιο της Pfizer-BioNTech έλαβε Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης (EUA) από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) για την ηλικιακή ομάδα 5-11 ετών στα τέλη Οκτωβρίου, ορισμένες πόλεις και εκπαιδευτικά ιδρύματα των ΗΠΑ επέβαλαν την υποχρεωτικότητα για αυτήν την ομάδα παιδιών, ή δήλωσαν ότι τέτοιες απαιτήσεις επίκεινται.
Αξιωματούχοι από το Σαν Φρανσίσκο ανακοίνωσαν ότι στις αρχές του 2022 η πόλη σκοπεύει να απαιτήσει από τα μικρά παιδιά να επιδεικνύουν απόδειξη εμβολιασμού προκειμένου να εισέρχονται σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Bill de Blasio επέβαλε τις ίδιες απαιτήσεις για παιδιά ηλικίας 5-11 ετών. Το Krieger Schechter, ένα ιδιωτικό σχολείο στο Μέριλαντ, και το Berkeley-Carroll στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, απαιτούν τώρα από μαθητές από την ηλικία των 5 ετών να λάβουν εμβόλιο κατά του COVID. Η Σχολή Αμερικανικού Μπαλέτου στο Lincoln Center έχει επίσης επιβάλει μια υποχρεωτική οδηγία που περιλαμβάνει μαθητές από 6 ετών. Σε μια από τις πιο περίεργες προσπάθειες μαζικού εμβολιασμού, η πόλη της Νέας Υόρκης προσφέρεται να πληρώσει στα παιδιά 100 δολλάρια για να κάνουν το εμβόλιο. (Μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη διεύθυνση email ενός γονέα για να εξαργυρώσουν τη δωροκάρτα Visa τους.) Δεδομένου ότι η παχυσαρκία και ο διαβήτης είναι δύο από τους πιο σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για νοσηλεία παιδιατρικών ασθενών με COVID, είναι σκέτη ειρωνεία το γεγονός ότι ο de Blasio έχει ενθαρρύνει τα παιδιά να φανταστούν πόσα γλυκά μπορούν να αγοράσουν με 100 δολλάρια.
Οι υποστηρικτές της υποχρεωτικότητας αναφέρουν συνήθως τη λίστα των απαιτήσεων εμβολιασμού για τους μαθητές, μαζί με μια υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 1905 (Jacobson κατά Μασαχουσέτης) για να υποστηρίξουν την πεποίθησή τους ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του COVID είναι νόμιμος. Ωστόσο, υπάρχουν καίριες διαφορές μεταξύ των μακροχρόνιων απαιτήσεων εμβολιασμού για τα σχολεία και των νέων εντολών εμβολιασμού για τον COVID, που έχουν να κάνουν με τη φύση της εν λόγω ασθένειας, τη διάρκεια του χρόνου που έχουν δοκιμαστεί τα εμβόλια και το νομικό καθεστώς των εμβολίων.
Το καθεστώς Άδειας Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης του εμβολίου της Pfizer-BioNTech για παιδιά ηλικίας 5 έως 11 ετών είναι ένα πιθανό πεδίο μάχης για αντιδικίες. Το 2004, σύμφωνα με το άρθρο 564 του Nόμου περί τροφίμων, φαρμάκων και καλλυντικών (21 U.S.C. § 360bbb-3) το Κογκρέσο επέτρεψε στον FDA να χορηγεί Άδειες Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης έτσι ώστε οποιοσδήποτε Αμερικανός σε προσωπική έκτακτη ανάγκη να μπορεί να επιλέξει εάν θα αναζητήσει ή όχι δυνητικά σωτήριες θεραπείες που δεν έχουν περάσει από πλήρεις δοκιμές. Με άλλα λόγια, η νομική βάση για τις Άδειες Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης είναι θέμα του ατομικού δικαιώματος πρόσβασης σε πειραματικές θεραπείες και όχι του δικαιώματος της κυβέρνησης να επιβάλλει τέτοιες θεραπείες. Τα προϊόντα με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης, εξ ορισμού, δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί ασφαλή και αποτελεσματικά σύμφωνα με τα πρότυπα του FDA.
Πράγματι, το Κογκρέσο έχει αναγνωρίσει ότι οι Αμερικανοί δεν πρέπει να εξαναγκάζονται να λαμβάνουν ιατρικά προϊόντα που δεν έχουν κριθεί ασφαλή και αποτελεσματικά από την ομοσπονδιακή υπηρεσία που είναι αρμόδια να αποφασίζει. Ο ίδιος ομοσπονδιακός νόμος που χορηγεί σε προϊόντα Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης απαιτεί επίσης, μεταξύ άλλων, να ενημερώνονται οι πιθανοί αποδέκτες τέτοιων φαρμάκων «για την επιλογή να αποδεχτούν ή να αρνηθούν τη χορήγηση του προϊόντος, για τις συνέπειες, εάν υπάρχουν, της άρνησης χορήγησης του προϊόντος, και των εναλλακτικών λύσεων για το προϊόν που είναι διαθέσιμα και των οφελών και των κινδύνων τους.» Έτσι, με μια απλή ανάγνωση, τα άτομα έχουν έννομο δικαίωμα να «αρνούνται τη χορήγηση» ενός εμβολίου που έχει εγκριθεί μόνο για χρήση έκτακτης ανάγκης. Η διατύπωση δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι το Κογκρέσο σκόπευε οποιοσδήποτε αποφασίσει να λάβει τέτοια προϊόντα να το κάνει χωρίς εξαναγκασμό, πίεση ή απειλή. Μία πόλη ή ένα σχολείο που απαγορεύει την πρόσβαση των παιδιών στην εκπαίδευση, τις εξωσχολικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες -όλα ζωτικής σημασίας για τη γνωστική και συναισθηματική τους ανάπτυξη- παραβιάζει τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα του νόμου.
Ορισμένοι υποστηρικτές του υποχρεωτικού εμβολιασμού επισημαίνουν μια γνώμη από τον Ιούλιο του 2021 που συντάχθηκε από το Office of Legal Counsel (OLC), ένα τμήμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης που συμβουλεύει τον πρόεδρο και όλους τους άλλους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας. Σύμφωνα με τη γνώμη του OLC, οι λήπτες εμβολίων με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης χρειάζεται μόνο να ενημερωθούν ότι έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν ή να αποδεχτούν τη χορήγηση ενός προϊόντος. Ωστόσο, το OLC ισχυρίζεται ότι ο νόμος δεν αποκλείει την εξάρτηση της εργασίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα από την παραλαβή ενός προϊόντος με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης. Με άλλα λόγια, ο φορέας που χορηγεί το εμβόλιο πρέπει να σας ενημερώσει ότι έχετε το δικαίωμα να το αρνηθείτε, αλλά αν το κάνετε, ο εργοδότης σας μπορεί να σας απολύσει, η σχολική σας περιφέρεια μπορεί να μεταφέρει αλλού τα παιδιά σας ή να αναστείλει την φοίτησή τους και ο δήμαρχός σας μπορεί να σας αποκλείσει από την δημόσια ζωή. Μια τέτοια ανάγνωση κοροϊδεύει την έννοια της “συναίνεσης έπειτα από ενημέρωση” και δεν μπορεί να είναι αυτό που εννοούσε το Κογκρέσο.
Το OLC παραδέχτηκε εμμέσως το παράλογο της ερμηνείας του όταν αναγνώρισε ότι «η ανάγνωσή του… δεν εξηγεί πλήρως γιατί το Κογκρέσο δημιούργησε ένα πλαίσιο στο οποίο οι πιθανοί χρήστες του προϊόντος θα ενημερώνονταν ότι έχουν την επιλογή να το αποδεχτούν ή να το αρνηθούν». Ούτε εξήγησε πλήρως γιατί ο νόμος επιτρέπει ρητώς στον πρόεδρο να άρει την “συναίνεση έπειτα από ενημέρωση” μόνο για άτομα του στρατού. Εάν ο νόμος προέβλεπε την δυνατότητα άρσης της “συναίνεσης έπειτα από ενημέρωση” και για όλους εκτός του στρατού, θα το έλεγε.
Η πιο προφανής εξήγηση για την επιπόλαιη ερμηνεία του νόμου σχετικά με τις Άδειες Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης από το OLC είναι η ανάγκη υποστήριξης της πολιτικής πεποίθησης ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι η μόνη διέξοδος από την πανδημία, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα ή την αποτελεσματικότητά του. Ορισμένα δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου ενός ομοσπονδιακού περιφερειακού δικαστηρίου στην Ιντιάνα και ενός άλλου στο Τέξας, έχουν αποδεχθεί κάποια εκδοχή της ερμηνείας του νόμου από το OLC, και πιθανότατα για παρόμοιους λόγους (αν και δεν δεσμεύονται από τις απόψεις του OLC). Ωστόσο, δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο για την επιβολή εμβολίων με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης για οποιονδήποτε εκτός του στρατού. Σίγουρα δεν υπάρχει ιστορικό που να έγινε κάτι τέτοιο σε παιδιά.
Ο λόγος για τον οποίο κανένας ενήλικας ενάγων δεν είχε την ευκαιρία να προσβάλει την υποχρεωτικότητα πάνω σε αυτή τη βάση είναι ότι το εμβόλιο Comirnaty της Pfizer είχε λάβει την πλήρη έγκριση του FDA προτού προλάβει οποιαδήποτε υπόθεση σχετικά με επιβολή υποχρεωτικότητας από εργοδότη να φτάσει στο δικαστήριο. (Παραμένει ένα βάσιμο επιχείρημα περί Άδειας Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης, καθώς το εμβόλιο Comirnaty δεν είναι διαθέσιμο [σ.σ. στις ΗΠΑ]. Ωστόσο, η σύγχυση ως προς το αν το Comirnaty είναι πανομοιότυπο με το άμεσα διαθέσιμο, αλλά απλώς εγκεκριμένο με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης εμβόλιο της Pfizer-BioNtech επέτρεψε στα δικαστήρια -ως επί το πλείστον απρόθυμα να είναι τα πρώτα που θα καταρρίψουν τις επιβληθείσες εκ μέρους των εργοδοτών υποχρεωτικότητες- να αποφύγουν να ασχοληθούν με το θέμα).
Η ρήτρα υπεροχής του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών υπαγορεύει ότι οι ομοσπονδιακοί νόμοι υπερισχύουν έναντι των αντικρουόμενων πολιτειακών και τοπικών νόμων και κανονισμών. Έτσι, οποιαδήποτε επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού για τον COVID από πολιτείες ή τοπικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων σχολείων ή πανεπιστημίων, δεν μπορεί να ξεπεράσει το εμπόδιο της Άδειας Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης. Αν και το επιχείρημα της ρήτρας υπεροχής δεν έχει εφαρμογή όταν αμφισβητούνται εντολές που επιβάλλονται από ιδιωτικά ιδρύματα (επειδή δεν δεσμεύονται από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων με τον ίδιο τρόπο που δεσμεύεται η κυβέρνηση), τέτοιοι φορείς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αγωγές αδικοπραξίας εάν θέτουν ως προϋπόθεση για την πρόσβαση στην εκπαίδευση και άλλα αγαθά και υπηρεσίες την λήψη ενός εμβολίου με Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης και οποιοσδήποτε υποστεί βλάβη από ένα τέτοιο εμβόλιο.
Οι γονείς μπορούν επίσης να κινηθούν νομικά με βάση το Σύνταγμα για λογαριασμό των παιδιών τους, εάν τα δημόσια σχολεία επιβάλουν απαιτήσεις εμβολιασμού για τον COVID ή εάν οι πόλεις απαιτήσουν απόδειξη εμβολιασμού για πρόσβαση σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Η 9η και η 14η Τροπολογία του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύουν το δικαίωμα των ατόμων —τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων— στη σωματική ακεραιότητα και στην άρνηση περιττής ιατρικής θεραπείας.
Η υπόθεση Jacobson αναφέρεται συχνά για να υποστηρίξει την πρόταση ότι ένα δικαστήριο θα έπρεπε να αξιολογήσει τις εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού χρησιμοποιώντας αυτό που είναι γνωστό ως “θεώρηση πάνω σε λογική βάση”, το οποίο έχει εφαρμογή όταν τηρείται η δέουσα διαδικασία και δεν διακυβεύονται τα θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση χρειάζεται μόνο να αποδείξει ότι έχει έννομο συμφέρον και ότι υπάρχει εύλογος σύνδεσμος μεταξύ αυτού του συμφέροντος και του νόμου που θεσπίστηκε για την εξυπηρέτησή του. Μέχρι στιγμής, τα δικαστήρια έχουν αποφανθεί ότι εφόσον η κυβέρνηση μπορεί να υποδείξει μια ιστοσελίδα του CDC που ισχυρίζεται, για παράδειγμα, την κατωτερότητα της φυσικής ανοσίας έναντι αυτής που προκαλείται μέσω του εμβολιασμού (ανεξαρτήτως παράθεσης πηγών ή ακρίβειας), ικανοποιείται η “θεώρηση πάνω σε λογική βάση”. Στην πράξη, οι περισσότεροι νόμοι και κανονισμοί αντέχουν σε “θεώρηση πάνω σε λογική βάση”.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον αυστηρό έλεγχο για την συνταγματικότητα ενός νόμου, ο οποίος τίθεται σε εφαρμογή όταν η κυβέρνηση παραβιάζει ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να αποδείξει ότι έχει επιτακτικό συμφέρον και ότι ο νόμος είναι στενά προσαρμοσμένος για να ανταποκρίνεται σε αυτό το συμφέρον.
Αλλά το να βασίζεται κανείς στην υπόθεση Jacobson είναι άστοχο. Ο ενάγων σε εκείνη την υπόθεση ήταν ένας Σουηδό-Αμερικανός κληρικός που προσέβαλε τον κανονισμό του Συμβουλίου Υγείας της πόλης του Κέμπριτζ που απαιτούσε από τους κατοίκους να λάβουν εμβολιασμό κατά της ευλογιάς, διαφορετικά θα αντιμετώπιζαν πρόστιμο 5 δολλαρίων, που ισοδυναμεί με περίπου 150 δολλάρια σήμερα. (Το ότι ο Jacobson θα μπορούσε να πληρώσει ένα εφάπαξ πρόστιμο -αντί να χάσει τη δουλειά του ή να αποκλειστεί από την κοινωνία- έρχεται επίσης σε μεγάλη αντίθεση με τις τρέχουσες εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού έναντι του COVID.) Απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του Jacobson ότι ο κανονισμός της πόλης παραβίαζε τα δικαιώματά του σύμφωνα με την 14η Τροπολογία, το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν μια κατάλληλη άσκηση της αστυνομικής εξουσίας του κράτους υπό το πρίσμα του κινδύνου που διέτρεχε η κοινότητα από το ξέσπασμα της ευλογιάς, που «απειλούσε την ασφάλεια όλων». Πράγματι, η ευλογιά σκότωσε περίπου το 30% όσων μόλυνε και παραμόρφωσε σημαντικό αριθμό επιζώντων. Η φονικότητα της νόσου σε όλες τις ηλικιακές ομάδες συνυπολογίστηκε στο να καθοριστεί ο “βαθμός ελέγχου περί συνταγματικότητας” που θα χρησιμοποιούσε το δικαστήριο για την αξιολόγηση του κανονισμού.
Παραμερίζοντας το γεγονός ότι η υπόθεση Jacobson προηγήθηκε στην πραγματικότητα της ανάπτυξης της “θεώρησης πάνω σε λογική βάση”, την οποία το δικαστήριο διατύπωσε επίσημα τη δεκαετία του 1930, ο εν λόγω κανονισμός επικαλέστηκε την άσκηση κρατικής αστυνομικής εξουσίας από το νομοθετικό σώμα. Το δικαστήριο δήλωσε ότι αρνήθηκε να «αψηφήσει τη βούληση των αρχών του, ενεργώντας καλή τη πίστη για όλους, υπό τη νομοθετική κύρωση του κράτους». Μέχρι στιγμής, οι περισσότερες εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκδοθεί με ομοσπονδιακό εκτελεστικό διάταγμα ή έχουν διατυπωθεί από εργοδότες, χωρίς έλεγχο από την πολιτειακή νομοθετική διαδικασία, τη συνακόλουθη λογοδοσία και τη δέουσα διαδικασία. Η εμπλοκή του νομοθέτη απαιτεί συνήθως τη συμβολή από ποικίλες φωνές με διαφορετικές γνώσεις και εμπειρίες.
Αλλά ίσως το πιο κρίσιμο: όταν κρίθηκε η υπόθεση Jacobson, ο διαφυλετικός γάμος ήταν ακόμα παράνομος σε πολλές πολιτείες και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Η υπόθεση Jacobson αναφέρθηκε με έμφαση για να δικαιολογήσει την περιβόητη απόφαση Buck εναντίον Bell του 1927, στην οποία το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε έναν κρατικό νόμο που επέτρεπε τη στείρωση των ψυχικά άρρωστων γυναικών. Μετά από τις υποθέσεις Jacobson και Buck, τα δικαστήρια αποφάσισαν μια σειρά υποθέσεων που αναγνωρίζουν τη σημασία της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης Cruzan εναντίον Υπουργείου Υγείας του Μιζούρι το 1990 («η αρχή ότι ένα ικανό άτομο έχει συνταγματικά προστατευόμενο συμφέρον στην ελευθερία να αρνηθεί ανεπιθύμητη ιατρική περίθαλψη μπορεί να συναχθεί από τις προηγούμενες αποφάσεις μας») και της υπόθεσης Washington εναντίον Glucksberg το 1997 («το δικαίωμα άρνησης ανεπιθύμητης ιατρικής θεραπείας [είναι] τόσο ριζωμένο στην ιστορία, την παράδοση και την πρακτική μας ώστε να απαιτείται ειδική προστασία σύμφωνα με την 14η Τροπολογία”).
Είναι αλήθεια ότι καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει ρητά ότι ο αυστηρός έλεγχος περί συνταγματικότητας θα έπρεπε να εφαρμοστεί για ορισμένες ή όλες τις εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ωστόσο, κανένα προηγούμενο δεν εμποδίζει τα δικαστήρια να κρίνουν ότι, υπό το πρίσμα των σύγχρονων αντιλήψεων περί της προσωπικής αυτονομίας και της σωματικής ακεραιότητας, οι εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού κατά του COVID πρέπει να ελεγχθούν με το πλέον αυστηρό κριτήριο.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι κυβερνήσεις πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να αποδείξουν ότι οι υπάρχουσες υποχρεωτικότητες είναι στενά προσαρμοσμένες για να εξυπηρετήσουν ένα επιτακτικό συμφέρον. Αρχικά, η κυβέρνηση δεν έχει επιτακτικό συμφέρον να εμβολιάσει αναγκαστικά άτομα με φυσικά επίκτητη ανοσία (λόγω ανάρρωσης από λοίμωξη από COVID), επειδή κάτι τέτοιο δεν τους καθιστά λιγότερο απειλή για τους άλλους από ό,τι ήδη είναι. Ούτε η επιστήμη έχει καταλήξει στο αν τα εμβόλια που έχουμε τώρα μειώνουν ή αποτρέπουν τη μετάδοση. Από την άποψη της κοινωνικής επιστήμης και της δημόσιας υγείας, οι υποχρεωτικότητες φαίνονται αντιπαραγωγικές, καθώς τείνουν να κάνουν τους ανθρώπους περισσότερο σκεπτικιστές παρά λιγότερο, μια αρχή που συνήθιζαν να κατανοούν οι υποστηρικτές της δημόσιας υγείας.
Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, ιδιαίτερα εκείνα με φυσικά επίκτητη ανοσία, η κυβέρνηση απλά δεν μπορεί να παρουσιάσει κανένα επιτακτικό συμφέρον να τα αναγκάσει να λάβουν εμβόλιο κατά του COVID. Το επιχείρημα που μπορεί και πρέπει να τονιστεί είναι ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουμε εμβολιάσει ποτέ παιδιά για να προστατεύσουμε τους ενήλικες, μια πρόταση που είναι ηθικά και νομικά αμφίβολη.
Για τα παιδιά από θρησκευόμενες οικογένειες, η 1η Τροπολογία παρέχει μία άλλη νομική οδό μέσω της οποίας προσβάλλονται οι υποχρεωτικότητες. Οι εξαιρέσεις για θρησκευτικούς λόγους από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του COVID χορηγούνται σχετικά συχνά. Μια χιονοστιβάδα αιτήσεων εξαίρεσης για θρησκευτικούς λόγους μπορεί να ωθήσει αυτούς που τις εκδικάζουν να χορηγήσουν λιγότερες, αλλά τα δικαστήρια έχουν καταστήσει σαφές ότι τέτοιες αρνήσεις θα αξιολογούνται σύμφωνα με το αυστηρό κριτήριο ελέγχου περί συνταγματικότητας, θέτοντας σε πλεονέκτημα όσους έχουν πιθανή εξαίρεση για θρησκευτικούς λόγους.
Ελπίζω ότι οι νομικές προσβολές ενάντια σε αυτές τις εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού -ιδιαίτερα όσες απευθύνονται σε παιδιά- θα πετύχουν. Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι αυτή η μάχη δίνεται στις δικαστικές αίθουσες είναι αποκαρδιωτικό. Σε μια δημοκρατία, το ερώτημα εάν οι γονείς πρέπει να υφίστανται καταναγκαστική πίεση για να δώσουν στα μικρά παιδιά τους ιατρική θεραπεία που δεν έχει δοκιμαστεί μακροπρόθεσμα είναι ένα ζήτημα που δεν θα έπρεπε να διευθετείται από δικηγόρους και δικαστές. Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης της ιατρικής και της επιστήμης, μια διαδικασία που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μόλις ξεκίνησε η πανδημία.
https://www.tabletmag.com/sections/news/articles/covid-vaccine-mandates-kids-legal?fbclid=IwAR3gyTyQF2w7BkUPLVBhTvBj19WtHo8lDISD0Hzonrb8QEcaXARUszhUzRo
https://www.tabletmag.com/sections/news/articles/covid-vaccine-mandates-kids-legal