Γράφει ο Α. Παπαγιάννης, ιατρός
Ας υποθέσουμε – τελείως θεωρητικά και επιχειρώντας να ‘βάλουμε καλό λογισμό’ – ότι όλη αυτή η ιστορία με το νομοσχέδιο του ‘γάμου ομοφυλοφίλων’ και την υπερψήφισή του ήταν αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα αφόρητης εκβιαστικής υπερατλαντικής πίεσης και ότι οι αγορεύσεις των συνηγόρων του στη βουλή ήταν παπαγαλισμός υπαγορευμένου κειμένου και παράθεση ετοίμων επιχειρημάτων.
Δυστυχώς το ύφος της εκφώνησης άλλα πρόδιδε: έδειχναν καθαρά ότι υιοθετούν ασμένως τα επιχειρήματα αυτά και «συνευδοκοῦν τοῖς πράσσουσι», κατά τον Απόστολο Παύλο. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθαν και τα μεταμεσονύκτια γλέντια και οι πανηγυρισμοί των ‘νικητών’, με τη συμμετοχή ακόμη και της προέδρου της δημοκρατίας (προσοχή: πουθενά κεφαλαία!), για να μας πείσουν για το «πλεόνασμα τῆς καρδίας» τους, που ξεχείλισε τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στα μπαρ της διασκέδασης.
Αν όλοι αυτοί δεν αισχύνονται για την συμπεριφορά τους, θλίψη και οργή και ντροπή νιώθουμε όλοι όσοι τους εμπιστευθήκαμε την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορούμε πλέον καμιά εμπιστοσύνη να έχουμε σε «ἄρχοντας καὶ υἱούς ἀνθρώπων», που δεν διδάχθηκαν τίποτε από όλα τα δεινά που πέρασε η χώρα τον περασμένο χρόνο, ενώ δεν ξέρουμε τι ακόμη μας επιφυλάσσεται για το προσεχές μέλλον. Όμως, κατά την αρχαία ρήση, «ὀψόμεθα εἰς Φιλίππους». Με πρώτη στάση τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Ως τότε, καλή μετάνοια.