Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ
Ἡ ἐκκλησία μας, ὡς φιλόστοργη μητέρα, παραστέκεται, εὐλογεῖ καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλα τὰ μέλη της, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ «σῶμα τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 2,17) Εἶναι γνωστὴ ἡ ὑπὲρ τῶν νεκρῶν προσευχὴ τοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μνημοσύνου καὶ τῆς ἐξιλαστήριας θυσίας γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων.
Ελένη Τσίρου
Ὁ Σοφὸς Σειρὰχ λέει: «Ἐπὶ νεκρόν μὴ ἀποκωλύσεις χάριν»(7,33)· στὸν νεκρό σου μὴν ἀρνεῖσαι τὴν τελευταία του χάρη. Καὶ αὐτὴ ἡ χάρη εἶναι ἡ προσευχή μας γι᾿ αὐτόν. Ὁ Ἀπ. Παῦλος μνημονεύει τὸν ἀποθανόντα Ὀνησιφόρο καὶ εὔχεται ὅπως βρεῖ «ἔλεος παρὰ Κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ τῆς Δευτέρας Παρουσίας» (Β. Τιμ. 7,18). Κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἀείμνηστη κα Ἑλένη Τσίρου. Ἁγιασμένη ψυχή. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Εὐωδία πίστεως καὶ ἀρετῆς. Ἀξιώθηκα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἔρχεται στὸ πετραχήλι μου καὶ νὰ ἐξομολογεῖται τὰ κρίματά της. Τώρα ποὺ βρίσκεται στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, δύναμαι νὰ ὁμολογήσω: Μνήσθητι Κύριε τῆς ἀγάπης της πρὸς τὸ θέλημά Σου.
Πάντοτε εἶχε στὸν νοῦ της τὸ πῶς θὰ ἐφαρμόζει τὸ Εὐαγγέλιο στὴ ζωή της. Χωρὶς τυμπανοκρουσίες καὶ θεατρινισμοὺς ἢ φαρισαϊκὴ νοοτροπία, προσπαθοῦσε νὰ ζεῖ μοναχικά. Θεατὴς τῶν ἀγώνων της ἦταν μόνον ὁ Θεός. Μαθήτευσε παρὰ τοῦ ἀοιδίμου π. Δημητρίου Κλούτσου, πνευματικοῦ τέκνου τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Φλωρίνης, κυροῦ Αὐγουστίνου, καὶ γι᾿ αὐτὸ γνώρισε ἀκαινοτόμητη τὴν Ἁγία Γραφή. Χωρὶς παραχαράξεις ἢ στρεβλώσεις. Στὰ θέματα τῆς πίστεως ἦταν ἀνυποχώρητη καὶ λυπόταν γιὰ τὶς ὑποχωρήσεις στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα. Σ᾿ ὁποιονδήποτε ναὸ ἐκκλησιαζόταν, εἶχε μαζί της ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, παρακολουθοῦσε ὅλα ὅσα ἔψελναν οἱ Ἱεροψάλτες καὶ πολλὲς φορὲς μὲ διάκριση τοὺς βοηθοῦσε. Ἡ προσευχή της ἦταν ἀδιάλειπτη. Ὁ νοῦς της συνεχῶς στὸν Θεό. Ἡ καρδιά της εἶχε θελχθεῖ ἀπὸ τὸν Θεῖο ἔρωτα. Δὲν τὴν εἵλκυε ὁ κόσμος. Συνεχῶς εἶχε στὸν νοῦ της τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Μὴν ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον, μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ, ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὔκ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς ἐν αὐτῷ.» (Α΄ Ἰωάν. 2,15) Ἡ ἄσκησή της ἦταν παροιμιώδης. Παρὰ τὴν πολυώδυνη ἀσθένειά της, δὲν ἄφηνε τὴ νηστεία. Στενοχωριόταν ὅταν κατέλυε καὶ αὐτὸ δὲν γινόταν ἀπὸ ἐγωισμὸ ἢ πλάνη, ὅπως κάνουν κάποιοι, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γνήσια ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεό. Μνήσθητι, Κύριε, τῆς αὐτομεμψίας της. Αὐτομεμψία σημαίνει νὰ κατηγορῶ τὸν ἑαυτό μου. Νὰ αἰσθάνομαι τὴν ἁμαρτωλότητά μου. Νὰ σκέπτομαι ὅτι ἔχω πικράνει τὸν Θεὸ μὲ τὰ λόγια μου, τὶς πράξεις μου ἢ τὴν ὅλη ἀναστροφή μου.
Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος ὁμολογεῖ: «Μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ γινώσκων τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν». Ἡ ἀείμνηστη Ἑλένη Τσίρου συνεχῶς ζητοῦσε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Προσπαθοῦσε νὰ σκέπτεται τὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ μικρότητά της. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια φαίνεται ἀπὸ τὴ συχνὴ ἐξομολόγηση. Ἡ ἐξαγόρευσή της ἦταν θεληματική, κατανυκτική, ἀποφασιστική, κατηγορικὴ καὶ εἰλικρινής. Μὲ συντριβὴ καρδίας. Εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ Πνευματικός Ἐξομολόγος ἦταν ὁ ὁδηγὸς στὴν ἐν Χριστῷ ζωή της. Ἐξομολογεῖτο τὰ πάντα. Εἶχε κατά νοῦ τὴν προτροπὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Μηδὲν τῆς ψυχῆς κίνημα ἀπόκρυφον φυλάσσειν». Οἱ προσευχές, οἱ ὁποῖες βρέθηκαν μετὰ τὴν κοίμησή της, δείχνουν τὴν αὐτογνωσία ποὺ εἶχε στὴ ζωή της, τὸν Θεῖο της ἔρωτα, τὴν ἐμπιστοσύνη της στὴ Θεία Πρόνοια, τὴν ἀγάπη της πρὸς τοὺς συνανθρώπους. Μιὰ ἀγάπη θυσιαστικὴ καὶ ἀνυπόκριτη. Αὐτοπροαίρετη, μὲ καλὴ διάθεση. Πρόθυμη καὶ χαρούμενη. Μὲ καλοσύνη ποὺ ἀποτυπωνόταν στὸ πρόσωπό της. Πρόσφερε ὑπηρεσίες στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας στὴ μαύρη ἤπειρο, συμμετεῖχε ἀνελλιπῶς στὸν ἔρανο ἀγάπης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καθὼς καὶ σὲ κύκλους μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῷ ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων στὴν Κυψέλη.
Μνήσθητι, Κύριε, τῆς ὑπομονῆς της στήν ἀσθένειά της. Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν θὰ περάσουμε θλίψεις καὶ δοκιμασίες. «Στενὴ ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. 7,13), λέει ὁ Κύριός μας. Ἡ εὐλογημένη Ἑλένη Τσίρου δὲν γόγγυσε πρὸς τὸν Θεό. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πὼς οὔτε ἤθελε νὰ μιλάει γιὰ τὴν ἀσθένειά της. Παρότι πονοῦσε, δὲν παραπονιόταν. Εἶχε πιστέψει ὅτι «ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν (δοκιμασμένο χαρακτῆρα), ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. 5,3-5). Μὲ τὸ βλέμμα της προσηλωμένο σ΄ Αὐτόν, ἀντιμετώπιζε μὲ καρτερικὴ ὑπομονὴ τὶς δοκιμασίες ποὺ ὀρθώνονταν μπροστά της. Ναί! Ἡ νίκη ἐναντίον τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν (τῶν δαιμόνων) δὲν κερδίζεται μὲ τὶς σωματικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ μὲ τὴν καρτερία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις. Ὅπως οἱ Ἅγιοι τὴν ἀρρώστια τὴ δέχονται σὰν ἄθλημα καὶ περιμένουν μεγάλα στεφάνια γιὰ τὴν ὑπομονή τους, ἔτσι καὶ ἡ ἀοίδιμη Ἑλένη Τσίρου ζοῦσε μὲ τὴν προσδοκία τοῦ Παραδείσου. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀρετὲς προσδίδουν μιὰ χάρη καὶ λαμπρότητα στὴ μακαρία Ἑλένη Τσίρου, τὸ γένος Σκόντζου, καὶ γι᾿ αὐτὸ μὲ τὸν ἐκλεκτὸ σύζυγό της κ. Ἐλευθέριο Τσίρο -ἥρωα τοῦ πολέμου τοῦ 1948- δημιούργησαν μιὰ εὐλογημένη οἰκογένεια καὶ ἀπέκτησαν τρεῖς κόρες, 8 ἐγγόνια καὶ 4 δισέγγονα . Ἡ εὐσέβειά της ἀπέδωσε καρπούς, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐγγονές της πρεσβυτέρα . Ἐμεῖς δὲ ὅλοι, ὅσοι τὴ γνωρίσαμε, ἂς μιμηθοῦμε τὴ Θεοφιλῆ πολιτεία της. Εἴθε νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή της.